Աբդ ալ-Մալիքը ճնշել է Աբդալլահ Իբն ազ-Զուբայրի (Մեքքայում) ու նրա կողմնակիցների (Իրաքում) խռովությունը (683-692) և խալիֆայությունը վերածել միաձույլ պետության։ Առաջին հարվածն ուղղել է աղանդավորների դեմ, ջախջախելով խարիջիներին 684 թվականին և ճնշելով շիաների ապստամբությունը, 689 թվականին սիրիական զորքը արշավանք կատարեց Եփրատից ներքև, այնուհետև գրավեց Մեդինան, պաշարեց Մելլան, իսկ 692 թվականին վերցրեց այդ քաղաքը։ 701 թվականին Փոքր Ասիայում հաղթեց բյուզանդացիներին, նվաճեց Հայաստանը, Վրաստանն ու Աղվանքը։ Նրա օրոք պետական լեզուն դարձավ արաբերենը (հունարենի ու պահլավերենի փոխարեն), կտրվեց արաբատառ դրամ։ Դամասկոսի ու նահանգների միջև սկսեց գործել պետական փոստը։ Հողահարկը պարտադիր դարձավ նաև մուսուլմանների համար։
Աբդ ալ-Մալիքի կառավարման ժամանակ Արմինիայի արաբ կառավարիչ՝ Աբու Շայխ իբն Աբդալլահը մտադրվում է Հայաստանում մեջտեղից վերացնել հայկական նախարարական տոհմերը, իրենց հեծյալներով հանդերձ, բայց հանդիպում է հայերի կողմից խիստ դիմադրության[4][5] և ի վերջո, 702 թվականին պարտվում Վարդանակերտի ճակատամարտում[6]։
↑«Հայաստանը Հուստինիանոսի դարաշրջանում», Նիկողայոս Ադոնց, Երևան, 1987, էջ 312.
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 1, էջ 19)։