Ռուսական կայսրության թագը, կամ Կրկին անորսալիները
 ռուս.՝ Корона Российской империи, или Снова неуловимые | |
|---|---|
| Երկիր |  ԽՍՀՄ |
| Ժանր | արկածային ֆիլմ, պատմական ֆիլմ և մարտաֆիլմ |
| Թվական | 1971 |
| Լեզու | ռուսերեն |
| Ռեժիսոր | Էդմոնդ Քեոսայան[1] |
| Սցենարի հեղինակ | Էդմոնդ Քեոսայան և Ալեքսանդր Չերվինսկի |
| Դերակատարներ | Միխայիլ Մետյոլկին, Արմեն Ջիգարխանյան[2], Ռոլան Բիկով[2], Լյուդմիլա Գուրչենկո[2], Էդմոնդ Քեոսայան[2], Վլադիմիր Բելոկուրով[2], Վլադիմիր Իվաշով[2], Անդրեյ Ֆայտ[2], Գալինա Սամոխինա[2], Վիկտոր Կոսիխ, Վասիլի Վասիլև և Վալենտինա Կուրդյուկովա |
| Երաժշտություն | Յան Ֆրենկել |
| Կինոընկերություն | Մոսֆիլմ |
| Տևողություն | 134 րոպե |
| Նախորդ | Անորսալիների նոր արկածները |
Ռուսական կայսրության թագը, կամ Կրկին անորսալիները (ռուս.՝ Корона Российской империи, или Снова неуловимые), խորհրդային երկմասանոց արկածային կինոնկար, որը նկարահանվել է 1971 թվականին՝ Էդմոնդ Քեոսայանի կողմից։ Այն անորսալի վրիժառուների մասին պատմող եռապատումի վերջին ֆիլմն է։ Համեմատած նախորդ` «Անորսալի վրիժառուները» և «Անորսալիների նոր արկածները» կինոնկարների, այս ֆիլմը չի ունեցել նույն հաջողությունը։
Սյուժեն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ֆիլմի գործողությունները տեղի են ունենում 1924 թվականին[3]։ Ռուսաստանի քաղաքացիական պատերազմի ավարտից հետո, գլխավոր հերոսներն աշխատում են ԽՍՀՄ ժողովրդական կոմիսարների խորհրդին առընթեր` պետական քաղաքական միացյալ վարչությունում (որն հետագայում մտել է ԽՍՀՄ Ներքին գործերի ժողովրդական կոմիսարիատի կազմի մեջ)։ Չնայած այն հանգամանքին, որ երկրում անվերապահորեն հաղթանակել էր խորհրդային իշխանությունը, նոր կարգերը դեռևս անհաշտ թշնամիներ ունեին։ Դրանցից էին նաև գլխավոր հերոսների «հին ծանոթները»` ատաման Բուրնաշը, շտաբս-կապիտան Օվեչկինը, գնդապետ Կուդասովը և պորուչիկ Պերովը, ովքեր գտնվում էին տարագրության մեջ` Փարիզում և ծրագիր էին մշակել` խորհրդային թանգարանից Կայսրական մեծ թագը գողանալու համար։ Այդ արարքը նրանք արդարացնում էին նրանով, որ իբր թագը հարկավոր էր նոր կայսրին թագադրելու համար, իսկ գահի հավանական թեկնածուները` երկու ապուշ զարմիկներ էին։
Կողոպտիչների պարագլուխ` խելացի ու հաշվենկատ քաղաքագետ և արկածախնդիր ֆրանսիացի մսյո Դյուկը, սպիտակգվարդիականների հետ հանցավոր համաձայնության է գալիս։ Նրանց նպատակն է գողանալ թագը, բայց թագադրման փոխարեն այն վաճառել Ամերիկայում։ Դրանով մսյո Դյուկը նպատակ ուներ երկու նապաստակ սպանել։ Նրա ծրագրերի մեջ մտնում էր բոլշևիկների իշխանությանը մեղադրել համաժողովրդական սեփականությունը հափշտակելու մեջ` նպատակ ունենալով վարկաբեկել երիտասարդ խորհրդային իշխանություններին` միջազգային ասպարեզում։
Այդ ընթացքում Օվեչկինը վարձում է ոմն իշխան Նարիշկինին, ով հայտնի խարդախ էր ու գող և վարպետացել էր պալատական արժեքներ գողանալու մեջ։ Մինչ Բուրնաշն ու Նարիշկինը գտնվում էին «չեկիստների» տեսադաշտում, Օվեչկինին հաջողվում է աննկատ գողանալ թագը և թաքնվել Օդեսայի կատակոմբներում` սպասելով շոգենավին, որում գտնվում էին իր սպիտակգվարդիական համախոհները։ Գործողության ամենաթեժ պահին, հակահետախուզության նախկին ղեկավար, գնդապետ Կուդասովը, ով հասկացել էր Դյուկի նպատակները, որոշում է երկու հիմար ժառանգորդների օգնությամբ անձամբ վաճառել թագը, չկռահելով, որ Դյուկը` Պերովի և Օվեչկինի հետ միասին, ուրիշ ծրագրեր ունեն։
Չնայած սպիտակ տարագիրների բոլոր մեքենայություններին, «վրիժառուները» խառնում են նրանց բոլոր խորամանկ ծրագրերը և թագը վերադարձնում են թանգարան։
Դերասանական կազմը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
| Դերակատար | Կերպար |
|---|---|
| Միխայիլ Մետյոլկին | Վալերկա Մեշչերյակով |
| Վիկտոր Կոսիխ | Դանկա Շչուս |
| Վասիլի Վասիլև | Յաշկա-գնչու |
| Վալենտինա Կուրդյուկովա | Քսանկա Շչուս |
| Իվան Պերեվերզև | Սմիռնով |
| Արմեն Ջիգարխանյան | շտաբս-կապիտան Օվեչկին |
| Վլադիմիր Իվաշով | պորուչիկ Պերով |
| Վլադիսլավ Ստրժելչիկ | իշխան Նարիշկին |
| Արկադի Տոլբուզին | գնդապետ Կուդասով |
| Եֆիմ Կոպելյան | ատաման Բուրնաշ |
| Վլադիմիր Բելոկուրով | գզուզ «կայսր» |
| Ռոլան Բիկով | ճաղատ «կայսր» |
Նկարահանող խումբ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
| Կինոգործիչ | Ներդրումը |
|---|---|
| Էդմոնդ Քեոսայան, Ալեքսանդր Չերվինսկի | սցենարիստ |
| Էդմոնդ Քեոսայան | ռեժիսոր |
| Միխայիլ Արդաբևսկի | օպերատոր |
| Յան Ֆրենկել | կոմպոզիտոր |
| Էմին Խաչատրյան | դիրիժոր |
| Սերգեյ Եսենին, Ռոբերտ Ռոժդեստվենսկի, Էմիլ Ռադով | երգերի տեքստ |
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ http://www.imdb.com/title/tt0067313/
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 ČSFD (չեխերեն) — 2001.
- ↑ На этот год указывают два основных момента: 1) ажиотаж с коронацией — аллюзия на провозглашение великим князем Кириллом Владимировичем себя Императором Всероссийским (31 августа 1924). 2) деятельность месье Дюка как противника возможного признания Францией СССР (состоявшегося 28 октября 1924). В то же время газета «Возрождение», которую читают Данька и Валерка в ресторане «Корнилов», начала выпускаться только с 1926 года. См. Российский Имперский Союз-Орден
|
