Առավել հայտնի է «Հացթուխ Յան Մարհոուլը» (1924 թվականին) վեպը, որտեղ փորձել է նկարագրել «մանր սեփականատերերի քայքայումը կապիտալիզմի օրոք»։ «Հերկի և պատերազմի դաշտեր» (1925 թ.) երգիծական վեպում բողոքել է ենթադրյալ իմպերիարիստական պատերազմի դեմ, «կործանման դատապարտված» կապիտալիստական աշխարհը ներկայացրել սուր երգիծական-գրոտեսկային պատկերներով։ «Մարկետա Լազարովա» (1931 թ.), «Փախուստ դեպի Բուդին» (1932 թ.) վեպերում և «Թագուհի Դորոակայի աղեղը» (1932 թ.) պատմվածքների ժողովածուում հիմնականը ողբերգական սիրո թեման է։ «Պատկերներ չեխ ժողովրդի պատմությունից» (հ․ 1-3, 1939-1940 թթ.) գեղարվեստական ժամանակագրությունում փորձել է հասնել էպիկական ընդգրկման, մոնումենտալության, լեզվի պարզության։ Համարվում է չեխական սոցիալիստական գրականության սկզբնավորողներից։ Հանդես է եկել նաև որպես սցենարիստ ու ռեժիսոր։ Եղել է Չեխոսլովակիայի կինոնկարային ընկերության կազմակերպիչն ու առաջին նախագահը։
Գնդակահարվել է ֆաշիստական օկուպացիայի ժամանակահատվածում՝ դիմադրության շարժմանը մասնակցելու համար։ Ետմահու Վանչուրաին շնորհվել է Չեխոսլովակիայի ժողովրդական արվեստագետի կոչում (1946 թ.)։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 11, էջ 278)։
Չեխոսլովակիա և 
Ավստրո-Հունգարիա
Vladislav Vančura Վիքիպահեստում
