Սպարապետ

Սպարապետ, սպահապետ, սպայապետ, ասպահապետ, ասպարապետ (պահլ.՝ «spah» - զորք, հեծելազոր և «pat» - պետ, գլխավոր) սպարապետության գործակալի՝ զինված ուժերի գլխավոր հրամանատարի անվանումը հին և միջնադարյան Հայաստանում^[1]։ Անմիջաբար ենթարկվել է թագավորին և գործել նրա հրամանով։ Ղեկավարել է ինչպես արքունի զորաբանակը, այնպես էլ իշխանական (նախարարական) զորամասերը։ Կիլիկյան Հայաստանում սպարապետը կոչվել է նաև «գունստաբլ»։

Հայոց սպարապետներն են եղել^[2]^[3]՝

Արշակունիների թագավորություն

3-րդ դար - 314 Արտավազդ Ա Մամիկոնյան
310 - 338 Վաչե Ա Մամիկոնյան
338 - 338 Անդովկ Բ Սյունի
338 - 350 Արտավազդ Բ Մամիկոնյան
350 - 365 Վարդան Ա Մամիկոնյան
365 - 368 Վասակ Ա Մամիկոնյան
368 - 376 Մուշեղ Ա Մամիկոնյան
376 - 377 Բատ Սահառունի
377 - 378 Վաչե Բ Մամիկոնյան
378 - 385 Մանվել Ա Մամիկոնյան
386 - 389 Արտաշես (Արտավազդ Գ) Մամիկոնյան
389 - 415 Համազասպ Ա Մամիկոնյան

Մարզպանական Հայաստան

Արմինիա կուսակալություն

Տես նաև

Ծանոթագրություններ

↑ Երեմյան, Սուրեն (1987)։ «Հայաստանը հելլենիստական դարաշրջանում»։ Հայկական սովետական հանրագիտարան հատոր «Խորհրդային Հայաստան» (հայերեն): Երևան, Գիտությունների ազգային ակադեմիա։ Էջ 98։
↑ Հայաստանի ժառանգություն(չաշխատող հղում)
↑ Մամիկոնյաններ

Սա անավարտ հոդված է։ Դուք կարող եք օգնել Վիքիպեդիային՝ ուղղելով և լրացնելով այն։
Այս նշումը հարկավոր է փոխարինել համապատասխան թեմատիկ նշումով։

[1] Երեմյան, Սուրեն (1987)։ «Հայաստանը հելլենիստական դարաշրջանում»։ Հայկական սովետական հանրագիտարան հատոր «Խորհրդային Հայաստան» (հայերեն): Երևան, Գիտությունների ազգային ակադեմիա։ Էջ 98։

[2] Հայաստանի ժառանգություն(չաշխատող հղում)

[3] Մամիկոնյաններ

[1]

[2]

[3]