Jump to content

Պուշկին։ Վերջին մենամարտը

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Պուշկին։ Վերջին մենամարտը
ռուս.՝ Пушкин. Последняя дуэль
Երկիր Ռուսաստան
Ժանրկենսագրական ֆիլմ և պատմական դրամա
Թվական2006
Լեզուռուսերեն
ՌեժիսորՆատալիա Բոնդարչուկ
ՊրոդյուսերՆատալիա Բոնդարչուկ
Սցենարի հեղինակՆատալիա Բոնդարչուկ
ԴերակատարներՍերգեյ Բեզռուկով, Anna Snatkina?, Yulian Makarov?, Բորիս Պլոտնիկով, Եվգենի Ստիչկին և Վիկտոր Սուխորկով
ԵրաժշտությունԻվան Բուրլյաև
Պատմվածքի վայրՍանկտ Պետերբուրգ
Տևողություն105 րոպե

«Պուշկին։ Վերջին մենամարտը» (ռուս.՝ Пушкин. Последняя дуэль), 2006 թվականի ռուսական դրամատիկական դետեկտիվ գեղարվեստական ֆիլմ, որը նկարահանել է ռեժիսոր Նատալյա Բոնդարչուկը[1][2][3]։ Նվիրված է մեծ ռուս բանաստեղծ Ալեքսանդր Սերգեևիչ Պուշկինին։

Ռուսական վարձույթում ֆիլմի պրեմիերան կայացել է 2006 թվականի դեկտեմբերի 1-ին։

Ֆիլմի գովազդային կարգախոսն է՝ «Եկել է ճշմարտությունն իմանալու ժամանակը» (ռուս․՝ «Пришло время узнать правду»)։

Ֆիլմն ընդգրկում է մեծ ռուս բանաստեղծ Ալեքսանդր Պուշկինի և կավալերգարդի գնդի սպա Ժորժ դե Գեկերնի (Դանտես) միջև մենամարտին նախորդած ժամանակաշրջանը, որը տեղի են ունեցել 1837 թվականի հունվարի 27-ին Սանկտ Պետերբուրգի ծայրամասում, բանաստեղծի մահը և այդ ողբերգական իրադարձության գաղտնի հետաքննությունը ։

Հեղինակների վարկածով՝ բանաստեղծը բարեկամացել է կայսր Նիկոլայ I-ինի հետ և դարձել պալատական կամարիլյայի հակառուսական դավադրության զոհ, որը կատարել է արևմտյան դիվանագետների ազդեցության գործակալների դերը։ Մահվան հանգամանքները հետաքննել են գաղտնի ոստիկանության ղեկավար Լեոնտի Դուբելտը և գնդապետ Գալախովը (հորինված կերպար)։

Դերասան Դեր
Սերգեյ Բեզռուկով Ալեքսանդր Սերգեևիչ Պուշկին Ալեքսանդր Սերգեևիչ Պուշկին
Աննա Սնատկինա Նատալյա Գոնչարովա Նատալյա Գոնչարովա
Յուլիան Մակարով Նիկոլայ I (հնչյունավորել է Սերգեյ Չոնիշվիլին) Նիկոլայ I (հնչյունավորել է Սերգեյ Չոնիշվիլին)
Բորիս Պլոտնիկով Լեոնտի Դուբելտ Լեոնտի Դուբելտ
Եվգենի Ստիչկին Միխայիլ Լերմոնտով Միխայիլ Լերմոնտով
Վիկտոր Սուխոռուկով գնդապետ Գալախով գնդապետ Գալախով
Սերգեյ Ռաժուկ Լուի Գեկկերն Լուի Գեկկերն
Ռոման Ռոմանցև Ժորժ Դանտես[4] Ժորժ Դանտես[4]
Իննա Մակարովա Եկատերինա Զագրյաժսկայա Եկատերինա Զագրյաժսկայա
Անդրեյ Իլյին Կոնստանտին Դանզաս Կոնստանտին Դանզաս
Վլադիմիր Յումատով Վասիլի Ժուկովսկի Վասիլի Ժուկովսկի
Գեորգի Տարաուգոտ Պյոտր Վյազեմսկի (հնչյունավորել է Վլադիմիր Վիխրովը) Պյոտր Վյազեմսկի (հնչյունավորել է Վլադիմիր Վիխրովը)
Սվետլանա Սվիրկո Վերա Վյազեմսկայա[5] Վերա Վյազեմսկայա[5]
Վլադիմիր Բոգդանով Ալեքսանդր Բենկենդորֆ Ալեքսանդր Բենկենդորֆ
Նատալյա Բոնդարչուկ Եկատերինա Կարամզինա Եկատերինա Կարամզինա
Տատյանա Շոն Սոֆի Կարամզինա Սոֆի Կարամզինա
Դարյա Խուդյակովա Ալեքսանդրա Ֆեոդորովնա Ալեքսանդրա Ֆեոդորովնա
Գալի Աբայդուլով Կարլ Նեսելրոդե Կարլ Նեսելրոդե
Ալեքսանդր Վոնտով [Սերգեյ Ուվարով [Սերգեյ Ուվարով
Անդրեյ Զիբրով իշխան Պյոտր Դոլգոռուկով իշխան Պյոտր Դոլգոռուկով
Սերգեյ Նիկոնենկո Նիկիտա Կոզլով Նիկիտա Կոզլով
Նադեժդա Բախտինա Ալեքսանդրա Գոնչարովա Ալեքսանդրա Գոնչարովա
Նատալյա Կրիվոզուբ (Բարդո) Լիզա Լիզա
Վիկտոր Կրիվոնոս բժիշկ Նիկոլայ Արենդտ[5] բժիշկ Նիկոլայ Արենդտ[5]

Քննադատություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • «Российская газета» պարբերականի գրախոսող Վալերի Կիչինը 2006 թվականի դեկտեմբերի 15-ի իր գրախոսականում հայտարարել է, որ «անիմաստ է պատմությամբ ճշտել «Պուշկին։ Վերջին մենամարտը» ֆիլմը՝ նրա հեղինակներին հանդիմանելով «պատմական ու գեղարվեստական անկատարության համար»․

Նատալյա Բոնդարչուկի՝ Պուշկինի մասին ֆիլմը ձևով հիշեցնում է մեքսիկական օճառային օպերան. դրանում շատ են շեշտված, հիստերիայի սահմանին հույզեր և նույնպիսի գարշելի՝ ամուսնության եզրին, օպերատորական աշխատանք։ Ժանրի համաձայն՝ դա դետեկտիվ է, ճակատագրական մենամարտի հանգամանքների և նրա դետոնատոր դարձած ստոր նամակների հետաքննությունը։ Գաղափարախոսության համաձայն՝ մաքուր հայրապետական Ռուսաստանի դիմանկարն է, բոլոր կողմերից շրջապատված թշնամիներով։ Այստեղ անցնում է բարիկադների գիծը. կերպարի օտար ազգանունը կամ նույնիսկ «երկար քիթը» (ինչպես խորաթափանց տղայի՝ մուրացկանի հետ դրվագում), նրա թշնամանքի ստույգ նշան է։ «Ռուսաստանի թշնամիների» ստանդարտ հավաքածուին ամենազավեշտալի կերպով ավելացան «այլասերվածները», ինչը կրկին կտրուկ նվաստացրեց Պուշկինին, որը հեղինակների կամքով դառնալով պրիմիտիվ հոմոֆոբ, միաժամանակ ֆիլմին հաղորդեց նմանություն մինչև ելակը ագահ տաբլոիդի հետ։

Այս բոլոր դժբախտությունները բացատրելի են. հերոսներն իրենց հեղինակներից ավելի խելացի ու նրբանկատ չեն լինում։ Բայց այս դեպքում հերոսը կրում է Ալեքսանդր Պուշկինի անունը։ Բարոյական օրենքների չիմացությունը չի ազատում պատասխանատվությունից, դրա համար ժամանակ առ ժամանակ ձայներ են հնչում մեր ազգային հարստությունը պաշտպանելու մասին. ուզում են մարզվել, թող ընտրեն մեզանից յուրաքանչյուրի համար պակաս թանկ այլ երևույթներ։

— Վալերի Կիչին, «Российская газета», 15 դեկտեմբերի, 2006 թվական[6]

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. Сергей Безруков поздравил Пушкина с днем рождения
  2. Саня Белый, Есенин и Иешуа отмечают юбилей
  3. Для тех, кто остался в городе. Афиша ноябрьских праздников в Краснодаре
  4. «Художественный фильм «Пушкин. Последняя дуэль» (Россия, 2006 год). О проекте, интересные факты». Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ հոկտեմբերի 29-ին. Վերցված է 2021 թ․ փետրվարի 24-ին.
  5. 5,0 5,1 «Пушкин. Последняя дуэль». Энциклопедия отечественного кино. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ փետրվարի 19-ին. Վերցված է 13 января 2010-ին. {{cite web}}: External link in |publisher= (օգնություն)
  6. Валерий Кичин. «Игра в классиков». — Рецензия на фильм «Пушкин. Последняя дуэль». «Российская газета» // rg.ru (15 декабря 2006 года)

Արտաքին հղումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]