Պոստիմպրեսիոնիզմ

Պոստիմպրեսիոնիզմ (լատ. post - հետո և իմպրեսիոնիզմ) - XIX դարի վերջի և XX դարի առաջին տարիների ֆրանսիական գեղանկարչության հիմնական ուղղությունների հավաքական պայմանական անվանումը:

Ծագումը

Պոստիմպրեսիոնիզմի ներկայացուցիչները, որոնք նախկինում հարում էին իմպրեսիոնիզմին, 1880-ական թվականների կեսից (նրա ճգնաժամի ժամանակ) ձգտել են գտնել իրենց կարծիքով դարաշրջանին առավել համահնչյուն արտահատչամիջոցներ, հաղթահարել գեղարվեստական մտածողության էմպիրիզմը և իմպրեսիոնիզմին հատուկ կյանքի առանձին ակնթարթների անմիջական սևեռակումից անցնել նրա հոգևոր և նյութական ինչ-որ չափով տևական վիճակների մարմնավորմանը:

Էությունը

Պոստիմպրեսիոնիզմում արտացոլում են գտել այդ շրջանի արևմտաեվրոպական մշակույթի ճգնաժամային գծերը, նրա բարդ, շրջադարձային պահը, արվեստագետների կողմից գաղափարաբարոյական կայուն արժեքների դժվարին ու հակասական որոնումները: Պոստիմպրեսիոնիզմի շրջանին բնորոշ է ուղղությունների և ստեղծագործական անհատական համակարգերի ակտիվ փոխացդեցությունը: Չնայած պոստիմպրեսիոնիզմի մի շարք ուղղություններ (նեոիմպրեսիոնիզմ, սիմվոլիզմ, «մոդեռն»-ի ֆրանսիական տարբերակը՝ «Նաբի»-ն) որակապեսներփակվում են վերոհիշյալ ժամանակահատվածում, նրա առաջատար վարպետների՝ Պոլ Սեզանի, Վան Գոգի, Պոլ Գոգենի, Անրի Թուլուզ Լոտրեկի ստեղծագործությունը իր պրոբլեմատիկայով սկզբնավորել է XX դարի կերպարվեստի պատմությունը:

Պատկերասրահ

• 
  Պոլ Սեզան (1839–1906)
• 
  Օդիլոն Ռեդոն (1840–1916)
• 
  Անրի Ռուսո (1844-1910)
• 
  Պոլ Գոգեն (1848-1903)
• 
  Վինսենթ վան Գոգ (1853–1890)
• 
  Շառլ Անգրանդ ([1854]–1926)
• 
  Անրի Կրոս (1856–1910)
• 
  Ժորժ Սյորա (1859–1891)
• 
  Թեո վան Ռուսելբորգ (1862–1926)
• 
  Պոլ Սինյակ (1863–1935)
• 
  Անրի Թուլուզ Լոտրեկ (1864–1901)
• 
  Պոլ Սերյուզե (1864–1927)
• 
  Ֆելիքս Վալոտոն (1865–1925)