Իր կառավարման ընթացքում Մոնֆորը հրավիրեց երկու նշանավոր խորհրդարաններ։ Առաջինը կրճատեց թագավորի անսահմանափակ իշխանությունը, իսկ երկրորդը ներառում էր քաղաքների հասարակ բնակչությունը[3]։ Այս պատճառով Մոնֆորը այսօր համարվում է ժամանակակից խորհրդարանական ժողովրդավարության հիմնադիրներից մեկը[4]։ Որպես Լեսթերի կոմս նա վտարեց հրեաներին քաղաքից և որպես երկրի ղեկավար չեղարկեց հրեաներին նկատմամբ պարտավորությունները։ Լոնդոնում և Վորքեսթերում տեղի ունեցած դեպքերի պատճառով տեղի ունեցան ջարդեր[5][6]։ Դրանից ուղիղ մեկ տարի անց Մոնֆորը սպանվեց թագավորական զորքերի կողմից Իվեշամի ճակատամարտում[3]։
Սիմոն դը Մոնֆորը Լեստերի 5-րդ կոմս Սիմոն IV Մոնֆորի կրտսեր որդին էր։ Ավագ եղբայր Ամորի VI դը Մոնֆորի մահից հետո Սիմոն դը Մոնֆորը ստացավ Լեստերի կոմսությունը և հաստատվեց Անգլիայում 1236 թվականին։ Գեղեցկադեմ Մոնֆորը շուտով գերեց Հենրիխ III-ի քրոջը՝ Էլեոնորային և հասարակությունից գաղտնի 1238 թվականին ամուսնացավ նրա հետ՝ արքայի համաձայնությամբ։ Բանն այն է, որ անգլիացիները չէին սիրում Մոնֆորին, և երբ իմացվեց, հոգևորականությունն արտահայտեց իր վրդովմունքը այդ ամուսնության առթիվ՝ այն ճանաչելով անօրինական։ Էլեոնորան խոստացավ հրաժարվել ամուսնությունից։ Բարոնները նույնպես դժգոհ էին և պահանջում էին Մոնֆորի հեռացումը Թագավորական խորհրդից։ Այդ առթիվ մոնֆորը մեկնեց Հռոմ, հանդիպեց Գրիգոր IX պապին, նրանից ստացավ Էլեոնորայի հետ ամուսնության թույլտվություն։ Վերադառնալով Անգլիա, նա դարձավ արքայի մերձավորը։ Բայց շուտով գժտվեց Հենրիխ III-ի հետ և փախավ Ֆրանսիա, որտեղ մնաց մինչև 1240 թվականը։ Միայն եպիսկոպոս Ռոբերտ Գրոստետի շնորհիվ նա կարողացավ վերադառնալ Անգլիա։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 8, էջ 21)։