Նադեժդա Լանսկայա

Նադեժդա Լանսկայա
Ծնվել է	հունվարի 23, 1839
Ծննդավայր	Maloyaroslavetsky Uyezd, Կալուժսկայա գուբերնիա, Ռուսական կայսրություն
Վախճանվել է	մայիսի 8, 1914 (75 տարեկան)
Վախճանի վայր	Միխայլովսկոե, Պուշկինոգորսկի շրջան
Գերեզման	Svyatogorsky Monastery
Գրական անուն	Н. Л.
Մասնագիտություն	թարգմանչուհի, գրող, հրապարակախոս և լրագրող
Լեզու	ռուսերեն
Քաղաքացիություն	Ռուսական կայսրություն
Կրթություն	Մոսկվայի սուրբ Եկատերինայի շքանշանակիր ուսումնարան
Ժանրեր	հրապարակախոսություն

Նադեժդա Վլադիմիրովնա Լանսկայա (բելառուս․՝ Надзея Уладзіміраўна Ланская, ամուսնությամբ՝ Յակովլևնա, հունվարի 23, 1839(1839-01-23), Maloyaroslavetsky Uyezd, Կալուժսկայա գուբերնիա, Ռուսական կայսրություն - մայիսի 8, 1914(1914-05-08), Միխայլովսկոե, Պուշկինոգորսկի շրջան), ռուս գրող և լրագրող Լանսկիների տոհմից։

Կենսագրություն

Ծնվել է 1839 թվականի հունվարի 23-ին, Կալուգայի նահանգի Մալոյարոսլավեցկի գավառի Իգնատևսկոե գյուղում, հարուստ ազնվական, պաշտոնաթող պորուչիկ Վլադիմիր Նիկոլաևիչ Լանսկու (1796-1857) և նրա երկրորդ կնոջ (ամուսնացած 1827 թվականին) ընտանիքում։

Սկզբում սովորել է Կալուգա քաղաքի մասնավոր գիշերօթիկ դպրոցում, այնուհետև 1849-1855 թվականներին սովորել է Մոսկվայում՝ Մոսկվայի սուրբ Եկատերինայի շքանշանակիր ուսումնարանում։

Իր լրագրողական գործունեությունը սկսել է 1870-ական թվականների սկզբին Մոզիրում՝ որպես Սանկտ Պետերբուրգի «Նեդելյա» թերթի տեղական թղթակից։ Թերթի էջերում տպագրվել են նրա ակնարկները Մոզիրի դեպքերի մասին, որտեղ 1868 թվականից ծառայել է նրա ամուսինը՝ Մոսկովյան կայսերական համալսարանի շրջանավարտ, բժիշկ Լև Սեմենովիչ Յակովլևը (1831-1885)։ 1871 թվականին Լանսկայայի ամուսինը դժբախտ պատահարի հետևանքով կորցրել է ոտքը և զորացրվել։ Գրական աշխատանքը Լանսկայայի համար նյութական լուրջ օժանդակություն է եղել։

1876 թվականի վերջին ամուսնու հետ տեղափոխվել է Կիև, որտեղ գրողի գրական գործունեությունը Մոզիրի համեմատ ավելի մեծ հնարավորություններ են բացվել, քանի որ Կիևը ոչ միայն նահանգի կենտրոնն էր, այլև բավականին ինտենսիվ հասարակական և մշակութային կյանքով ապրող քաղաք։

1877 թվականին, ռուս-թուրքական պատերազմի սկսվելուց հետո, վիրավոր զինվորները սկսել են ժամանել Կիև։ Յակովլևա-Լանսկայան իր հոդվածներով փորձել է հանրության ուշադրությունը հրավիրել հիվանդանոցներում վիրավորների խնամքի բացակայության վրա։ Նա գրել է, որ ծանր վիրավորները Կիևի հիվանդանոցներում պառկած են կեղտոտ ծղոտի վրա կամ նույնիսկ պարզապես հատակին։ Նրա քննադատական հոդվածները դուր չեն եկել տեղի պաշտոնյաներին։ 1878 թվականին իշխանությունների ճնշման պատճառով ընտանիքը ստիպված է եղել հեռանալ Կիևից։ Լանսկայան բնակվել է Օրյոլում, Մոզիրում, Ստարի Ռուսում։

Լանսկայայի «Դափնիներ և փշեր» վեպը (ռուս-թուրքական պատերազմի ժամանակներից) կրկին առաջացրել է կառավարության ծայրահեղ դժգոհությունը և ռուսական ամենամեծ գրադարաններին՝ Սանկտ Պետերբուրգի Կայսերական հանրային գրադարանին ու Մոսկվայի Ռումյանցևի թանգարանի գրադարանին արգելվել էր հաշվեկշռում ընդունել հրատարակության օրինակները և դրանք տրամադրել ընթերցողներին։

Լանսկայան շարունակել է իր գրական ու լրագրողական գործունեությունը մինչև կյանքի վերջին օրերը՝ թողնելով երկու վեպ, պատմվածքների մի քանի ժողովածու, պատմվածքներ և ակնարկներ, հարյուրավոր թերթային հրապարակումներ։ Նա նամակագրական կապ է պահպանել Դմիտրի Ֆիլոսովի, Ալեքսեյ Սուվորինի և այլոց հետ։ Նրա արձակն ու հրապարակախոսությունն առանձնանում էին ընդգծված քաղաքացիական խառնվածքով, ինչը նրան ստիպում էր անընդհատ պայքարել չարաշահումների, անարդարության և անօրինականության դեմ։

Կյանքի վերջին տարիներին բնակվել է Միխայլովսկոե գյուղում՝ Պուշկինների նախկին դաստակերտում։

Մահացել է 1914 թվականի մայիսի 8-ին (21), թաղված է Սուրբ լեռների գերեզմանատանը՝ Ալեքսանդր Պուշկինի գերեզմանից ոչ հեռու։

«Ռուս-թուրքական պատերազմի ժամանակաշրջանի «Դափնիներ և փշեր» վեպի համար Լանսկայային զրկել են թոշակից, որը նա պետք է ստանար որպես բժշկի այրի։

Հրատարակություններ

«Лавры и тернии» (վեպ ռուս-թուրքական պատերազմի ժամանակներից) (Սանկտ Պետերբուրգ, 1884).
«Обруситы. Роман из общественной жизни Западного края». СПб., 1883; второе издание 1887 г. — рецензия: «Дело». 1883. № 3, «Русский архив». 1884. Т.3. № 5. С. 181—187^[1].
Сборник рассказов и рассказов Н. Яковлевой (1898), Ֆ.Պավլյանկովի հրատարակչություն
Единственный раз («Женские дела». 1900. № 2. С. 64-69)
«Ночная бабочка: Простой, но правдивый рассказ» (СПб, 1880)
«Надя: Рассказ» (СПб, 1885) — Н. Л.
«Как живу в провинции. Письма к другу» (Սանկտ Պետերբուրգ, 1886)
«Фортепианная фабрика И. Беккера» (Սանկտ Պետերբուրգ, 1889)
«Туда и обратно: Из заграничной поездки» (Սանկտ Պետերբուրգ, 1891).)
Трын-трава: Очерк истории обрусения" (Гжатск, 1910)
Золотая валюта: Провинциальная шутка (Սանկտ Պետերբուրգ, 1911)
Перевод рассказов Д. К. Мюррея «Эдди Уолтон» (Սանկտ Պետերբուրգ, 1884).

Ծանոթագրություններ

↑ «Обрусители». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ մարտի 30-ին. Վերցված է 2023 թ․ մարտի 30-ին.

Արտաքին հղումներ

[1] «Обрусители». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ մարտի 30-ին. Վերցված է 2023 թ․ մարտի 30-ին.

[1]