Մելինե Մանուշյան
| Մելինե Մանուշյան հայ․՝ Մելինէ Մանուշեան | |
|---|---|
 | |
| Ծնվել է | 1913[1][2] |
| Ծննդավայր | Կոստանդնուպոլիս, Ստամբուլ, Օսմանյան կայսրություն |
| Մահացել է | դեկտեմբերի 6, 1989[2] |
| Մահվան վայր | Փարիզ |
| Քաղաքացիություն |  ՖրանսիաՀայկական ԽՍՀ |
| Ազգություն | հայ |
| Կրթություն | Դպրոցասէր վարժարան |
| Մասնագիտություն | քարտուղար, գրող, French Resistance fighter և ուսուցչուհի |
| Ամուսին | Միսաք Մանուշյան |
| Mélinée Manouchian Վիքիպահեստում | |
Մելինե Մանուշյան (Մելինէ Մանուշեան, 1913[1][2], Կոստանդնուպոլիս, Ստամբուլ, Օսմանյան կայսրություն - դեկտեմբերի 6, 1989[2], Փարիզ)[3], ֆրանսահայ գործիչ, Դիմադրության մասնակից Միսաք Մանուշյանի կինը։
Ծնվել է 1913 թվականին Կ. Պոլսում։ Հայոց Ցեղասպանության ժամանակ զրկվում է ծնողներից, մանկությունը անցկացնում որբանոցներում[4]։ Մինչև 1926 թվականն ապրել է Մարսելում, 1934 թվականին ծանոթանում է ապագա ամուսնու հետ։ Մոտ հարաբերությունների մեջ է եղել Շառլ Ազնավուրի ընտանիքի հետ։
Միսաք Մանուշյանի՝ կնոջն ուղարկած վերջին նամակի բնօրինակը պահվում է Կոնգրեսի գրադարանում, Վաշինգտոն։ Լուի Արագոնը, ոգեշնչված Մանուշյանի վերջին նամակից՝ ուղղված կնոջը, գրել է «Տողեր՝ հիշատակի համար» (Strophes pour se souvenir) բանաստեղծությունը.
Միսաք Մանուշյանի մահապատժի իրագործումից հետո Մելինեն խուսափեց ֆաշիստական կալանքից և ողջ մնաց պատերազմում։ Նա այլևս երբեք չամուսնացավ և երեխա չունեցավ։ 1954 թվականին Մելինե Մանուշյանը գրում է ամուսնուն նվիրված հուշեր, որոնց հիման վրա նկարահանվել է ֆիլմ 1985 թվականին:
