Մասնակից:Alvard Vardanyan/Ավազարկղ

ՔԱՂԱՔԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ( ԱՐԻՍՏՈՏԵԼ)

«Քաղաքականություն» (греч. Πολιτικά) —Արիստոտելի տրակտատը պետության սոցիալական և քաղաքական սկիզբ պարունակող փիլիսոփայության մասին է: Տրակտատը գրվել էԱրիստոտելի կյանքի վերջին տարիներին Աթենքում (Մ.թ.ա.325-322 թվականներին) ՄՆակեդոնիայի ազդեցության տակ:Գրքում քննարկվում են ընտանիքի խնդիրները ,որպես պետության բջիջի, քաղքացիության, ստրկության, պետության գաղափարի,ինչպես նաև պետության կառավարման ձևի և նպատակի խնդիրները: աշխատության մեջ նշում են, վերջնական արդյունքը ,որը դրել էր իր առջև Արիստոտելը (Քաղաքականություն) աշխատության մեջ,- իդեալական պետության (պոլիսի) տեսական կառուցումն էր:

ԲՈՎԱՆԴԱԿՈՒԹՅՈՒՆ

Գիրք 1Արիստոտելը ներկայացնում է պետությունը (греч. πόλις) ինչպես համայնք (греч. κοινωνία), միավորված հանուն ընդհանուր գործի: Դրանով պետությունը հակադրվում է ընտանիքին (греч. οἰκία) — բնական ճանապարհով հաղորդակցությանը, առօրյում առաջացած պահանջները բավարարելու համար (с.377, 1252b): Ընտանիքները միավորված գյուղերի մեջ կազմում էին պետության անբաժանելի մասը (с. 380, 401): Արիստոտելը ընտանիք ասելով պատկերացնում էր անվատոհմիկների ընտանիքը, որտեղ կային նաև տնային ստրւկներ, իսկ ընտանիքի գլխավորը նման էր միապետի (с. 386):

• Իտարբերություն ավելի ու շրջանի տեսությոն հասարակական համաձայնության, Արիստոտելը պետությունը համարում էրբնական ճանապարհով առաջացած,ի իսկ մարդուն համարում էր քաղաքական էակ (с.379, греч. πολιτικὸν ζῷον — 1253a):
• Պատերազմը Արիստոտելը ներկայացնում էր որպես « սեփականությոն ձեռք բերման միջոց» (с.389), ամենից առաջ ստրուկների, որոնք հավաքագրվում էին բարբարոս ցեղերից--մարդկանցից,« որոնք բնությոն կողմից ստեղծված էին հպատակվելու համար, բայց չէին ցանկանում հպատակվել»(с.389):
• Տնային տնտեսությունը (греч. Οικονομικά - տնտեսությունը) իր մեջ ներառում է երեք գիտություն. ձեռք բերում, օգտագործում և կառավարում (с. 398);
• '

Գիրք 2

• Արիստոտելը քննադատում էր Պլատոնի իդեալական պետությունը, պաշտպանելով մասնավոր սեփականության և ընտանիքի պահպանմն անհրա- ժեշտությունը պետությոն մեջ: Հիմնական պնդումը կայանում էր հետևյալում.«այն ինչը կազմում էմեծ թվով մարդկանց տիրապետման առարկան, պահանջում է շատ աննշան աշխատանք»(с. 406)
• Արիստոտելի կարծիքով իշխանությունը պետք է պատկանի նրան, ով« տանում է ծանր սպառազինությունը»(с.417):

Գիրք 3

• Արիստոտելը ուսումնասիրում է քաղաքացիությոն խնդիրը: Քաղաքացին դա պետության մասնակիցն է, այսինքն երդվյալ ատենակալների դատարանի , ժողովրդական ժողովի մասնակիցն է; Արիստոտելը մերժում էստրուկների , օտարերկրացիների, արհեստավորների քաղաքացիությունը, իսկ 7-րդ գրքում նաև գյուղացիների(с 604) քաղաքացիությունը: Պետության մեջ քաղաքացիների թվի մասին նա երեք "ճիշտ" է տարբերակել ( այսինքն ընդհանուր բարիքի իրացմանը միտված) ներկայացման ձևերը (с 457).
• Թագավորական իշխանություն (միապետություն)- որի արտահայտման ձևն է. իշխանությունը պատկանում էմիայն իշխողին, որն այն ստացել է ժա-ռանգաբար, կամ իշխանությոն է եկել ընտրյալը,ինչպես Արիստոտելի կողմից ուսումնասիրված Սպարտայում:Թագավորական իշխանության զարգացման վատագույն ձևը՝ դա բռնապետությունն է(տիրանիան):
• Արիստոկրատիա- ներկայացման ձևը, երբ բարձրագույն իշխանությունը պատկանում է քաղաքացիներին որոնք ունեն սեփականություն և ավելի բարձր են դասում պետության շահը (բարիքը): : Արիստոկրատիայի զարդգացման վատագույն ձևը օլիգարխիան է ( ներկայացման ձևը, երբ բարձր իշխանությունը պատկանում է սեփականություն ունեցող քաղաքացիներին , որոնք ավելի բարձ են դասում ունևոր քաղաքացիների շահերը):
• Պալիտիա-ներկայացման ձևը երբ հանուն ընդհանուր շահի իշխում էմեծամասնությունը: Որպես օրենք պալիտիում բարձրագույն իշխանությունը կենտ-րոնանում է զինվորների ձեռքում, ովքե րզինվում են իրենց հաշվին: Պոլիտիի վատագույն զարգացումը հանդիսանում է դեմոկրատիան (իշխանություն, որը հաշվի է առնում ոչ թե ընդհանուրի շահը ,այլ աղքատների շահը):
• Հաջորդ գլխում նա պալիտիան անվանում է օլիգարխիայի և դեմոկրատիայի խառնուրդ(с. 502).

Գիրք 4

Արիստոտելը թվարկում է պետության կայացման հինգ տարրերը .(с. 493)

• Ժողովուրդը -Սնունդ արտադրող գյուղացիները

• Արհեստավորները - աշխաըանքի գործիքներ ստեղծողը.

• Առևտրականները - զբաղվում են առևտրով և ապրանքների բաժանումով.
• Պաշտոնյաները - կառավարում են պեությունը ռացիոնալ կերպով.
• Զինվորականները - պաշտպանում են պետությունը
• Վերը նշված դասակարգերից բացի պետությունը բաղկացած է չունևոր մեծամասնությունից և ունևոր փոքրամասնությունից; Առաջինները հակաված են դեմոկրատիայի , երկրորդները օլիգարխիայի: Որպիսի չլինեն խառնաշփոթություն և քաղաքացիական պատերազմներ անհրաժեշտ է ուժեղացնել միջին խավը: Այսինքն օգնելու «միջին, բայց բավարար սեփականություն ունեցող քաղաքացիներին»(с. 508) բարգավաճել:
• Արիստոտելը նույնպես առաջ է քաշում իշխանությոն բաժանման երեք ճյուղերը.
• Օրենսդիր օրգան , որը զբաղվում էխաղաղությոն, միությունների և մահապատիժների հարցերով.
• Պաշտոնատար մարմին.
• Դատական մարմին.

Գիրք 6

• Արիստոտելը վերլուծում էր տարբերությունները դեմոկրատիայի և օլիգարխիայի միջև:
• '

Գիրք 7

• Արիստոտելը ցուցաբերում էր հելլենիստական հայրենասիրություն հայտարարելով ,որ միայն հելենների մոտ քաջությունը և խելքը ներդաշնակում: Հրեաների մոտ կա քաջություն, բայց պակասում է խելքը, ասիացիների մոտ կա խելք, բայց պակասում է քաջություն(с. 601):
• Բարձրագույն բարիքը Արիստոտելը համարում էր երջանկությունը: Նա գտնում էր,որ պետությոն խնդիրը կայանում էր.
• Ապահովում սննդով.
• Ապահովում հարմարավետությամբ.
• Պաշտպանությամբ.
• Բարգավաճումը.
• Կրոնական պաշտամունքը.
• Արդարությունը.
• '

Գիրք 8

• Արիստոտելը բարձրացնում էր երիտասադների դաստիարակությոն խնդիրը, նկատելով,որ այնտեղ,որտեղ չկա դա պետական կառույցը կրում էվնասներ(с. 628): Գոյություն ունի ուսուցման չորս հիմնական առարկաներ (c. 630).
• Քերականություն
• Մարմնամարզություն
• Երաժշտություն
• Նկարչություն

Политика (Аристотель)

[править | править код]

Материал из Википедии — свободной энциклопедии

Текущая версия страницы пока не проверялась опытными участниками и может значительно отличаться от версии, проверенной 24 июля 2020; проверки требуют 5 правок.

Текущая версия [показать стабильную версию] (сравнить) Перейти к навигацииПерейти к поиску Аристотель с «Никомаховой этикой» на фреске Рафаэля «Афинская школа» Политика, Книга I, 1252a thumb Платон и Аристотель (изображены наоборот), XV в., Лука Делла Роббиа

В этой статье не хватает ссылок на источники информации. Информация должна быть проверяема, иначе она может быть поставлена под сомнение и удалена. Вы можете отредактировать эту статью, добавив ссылки на авторитетные источники. Эта отметка установлена 21 мая 2018 года.

У этого термина существуют и другие значения, см. Политика (значения).

Политика (греч. Πολιτικά) — Трактат Аристотеля о государстве, содержащий начала социальной и политической философии. Трактат написан в последние годы (335—322 до н. э.) жизни Аристотеля в Афинах, попавших под влияние Македонии. В книге рассматриваются проблемы семьи как ячейки государства, рабства, гражданства, определения государства, а также форм его правления и целей. Отмечают, что конечная задача, которую ставит перед собой Аристотель в «Политике», — теоретическое построение идеального полиса.

Содержание

• 1Содержание
  • 1.1Книга 1
  • 1.2Книга 2
  • 1.3Книга 3
  • 1.4Книга 4
  • 1.5Книга 5
  • 1.6Книга 6
  • 1.7Книга 7
  • 1.8Книга 8
• 2Литература
• 3Ссылки

Содержание[править | править код]

Книга 1[править | править код]

Аристотель определяет государство (греч. πόλις) как общину (греч. κοινωνία), организованное ради общего блага. Этим государство противопоставляется семье (греч. οἰκία) — общению, естественным путём возникшему для удовлетворения повседневных надобностей (с. 377, 1252b). Семьи, объединённые в селения (греч. κώμη), составляют неотъемлемую часть государства (с. 380, 401). Аристотель под семьёй понимает семью патриархальную, где есть домашние рабы, а глава семьи уподоблен монарху (с. 386). В отличие от позднейших теорий общественного договора, Аристотель считает государство естественным образованием, а человека он называет существом политическим (с. 379, греч. πολιτικὸν ζῷον — 1253a).

Войну Аристотель интерпретирует как «средство для приобретения собственности» (с. 389), прежде всего рабов, которые рекрутируются из варваров — людей «от природы предназначенных к подчинению, но не желающих подчиняться» (с. 389). Домохозяйство (греч. Οικονομικά — экономика) включает в себя три науки: приобретения, пользования и управления (с. 398).

Книга 2[править | править код]

Аристотель критикует идеальное государство Платона, отстаивая необходимость сохранения частной собственности и семьи в государстве. Основной аргумент заключается в следующем: «К тому, что составляет предмет владения большого числа людей, прилагается наименьшая забота» (с. 406). По мысли Аристотеля власть должна принадлежать тем, кто «носит тяжёлое вооружение» (с. 417).

Книга 3[править | править код]

Аристотель разбирает проблему гражданства. Гражданин — это участник государства, то есть участник суда присяжных и народного собрания. Аристотель отказывал в гражданстве рабам, метекам (иностранцам), ремесленникам, а в 7й книге — и крестьянам (с. 604). По количеству граждан в государстве он различал три «правильные» (то есть нацеленные на реализацию общего блага) формы правления (с. 457):

• Царская власть (монархия) — форма правления, при которой власть принадлежит одному правителю, получающему её по наследству, или же к власти приходит избранник, как в рассмотренной Аристотелем Спарте. Извращением царской власти является тирания.
• Аристократия — форма правления, при которой верховная власть принадлежит гражданам, владеющим собственностью и имеющим в виду высшее благо государства. Извращением аристократии является олигархия (форма правления, при которой верховная власть принадлежит гражданам, владеющим собственностью и имеющим в виду выгоду состоятельных граждан).
• Полития — форма правления, когда ради общей пользы правит большинство. Как правило, в политии верховная власть сосредоточивается в руках воинов, которые вооружаются за собственный счёт. Извращением политии является демократия (власть, имеющая в виду не общее благо, а выгоду неимущих, то есть нищих). В следующей главе он назовёт политию смешением олигархии и демократии (с. 502).^{[источник не указан 824 дня]Ошибка?: некорректно задана дата установки}

Книга 4[править | править код]

Аристотель перечисляет 5 элементов, составляющих государство (с. 493):

• Народ — крестьяне, производящие продукты питания;
• Ремесленники — создают орудия труда;
• Торговцы — занимаются обменом и распределением товаров;
• Чиновники — рационально управляют государством;
• Военные — защищают государство.

Помимо вышеперечисленной классификации население государства состоит из неимущего большинства и богатого меньшинства. Первые имеют склонность к демократии, а вторые к олигархии. Для предотвращения смут и гражданских войн Аристотель предлагает укреплять средний класс, то есть способствовать благоденствию «граждан, обладающих собственностью средней, но достаточной» (с. 508). Аристотель также выдвигает идею разделения властей в государстве на три части:

• Законодательный орган, ведающий вопросами войны, мира, союзов и казней;
• Должностной орган;
• Судебный орган.

Книга 5[править | править код]

Аристотель разбирает причины конфликтов в государстве. Одной из причин нестабильности он называет «разноплемённость населения» (с. 532), личные противоречия в среде правящего класса (с. 533), а также демагогию, посредством которой один человек способен сосредоточить в своих руках всю полноту власти и стать тираном (с. 537). Для укрепления стабильности Аристотель предлагает «возбуждать у граждан разные опасения» (с. 545), а также упрочить власть закона, разделить обязанности и заботиться о воспитании подрастающего поколения.

Книга 6[править | править код]

Аристотель анализирует различие между демократией и олигархией.

Книга 7[править | править код]

Аристотель проявляет эллинский патриотизм, заявляя, что только у эллинов мужество и ум находятся в гармонии. У европейцев есть мужество, но недостаёт ума, тогда как у азиатов есть ум, но недостаёт мужества (с. 601).

Высшим благом Аристотель называет счастье. Задачами государства являются:

• Обеспечение пропитанием;
• Обеспечение комфорта;
• Защита;
• Достаток;
• Религиозный культ;
• Справедливость.

Аристотель указывает, что гражданам необходим досуг и известная свобода от удовлетворения первичных потребностей для размышления и участия в делах государства.

Книга 8[править | править код]

Аристотель поднимает проблему «воспитания молодёжи», замечая, что там, «где этого нет, сам государственный строй терпит ущерб» (с. 628). Существует четыре основных обучающих предмета (c. 630):

• Грамматика;
• Гимнастика;
• Музыка;
• Рисование.

Գրականություն[править | править код]

• Аристотель. Политика // Сочинения в 4-х томах. М., Мысль, 1983. Т.4. Перевод С. А. ЖебеԱ[править | править код]
• Արտաքին հղումներ

1. ↑ Политика Аристотеля. Философская библиотека
2. ↑ Доватур А. И. «Политика» Аристотеля // Аристотель. Сочинения: В 4-х т. Т. 4 / Пер. с древнегреч.; Общ. ред. А. И. Доватура. — М.: Мысль, 1983. — С.38-57. — 830 с. — (Филос. наследие. Т, 90).
3. ↑ Слово с крайне широким значением, переводится как "общность" или "общение" в зависимости от контекста. См. М. Дементьев. О понятии κοινωνία у Платона, Аристотеля, в Новом завете и у свв. отцов-каппадокийцев. - XX Сретенские чтения, секция богословия и философии.

• Политика на языке оригинала

Категории:

• Сочинения Аристотеля
• Сочинения по политической философии