Մասնակից:Արա2003/Ավազարկղ

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից

https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%94%D1%80%D0%B5%D0%B2%D0%BD%D0%B8%D0%B5_%D1%81%D0%BB%D0%B0%D0%B2%D1%8F%D0%BD%D0%B5 Древние славяне — раннесредневековые славяне, в период расселения славянских племён, примерно с VI по VIII век.

Примерно в V веке началась славянская экспансия, как полагают, с территории Прикарпатья, верховий Днестра, а также правобережья среднего Поднепровья, на запад, юг и северо-восток. На запад славяне мигрировали в направлении верховий Вислы, а затем Эльбы, огибая внешние Западные Карпаты (то есть с восточной и северной стороны Карпат). На восток славянские племена распространялись в направлении верховий Волги и Оки. На юг славяне двигались в сторону Дуная, затем вдоль него на запад, заселяя местности вдоль притоков Дуная и вторгаясь в пределы Византийской империи. В советское время господствовали версии автохтонности славянских племён на большей части Восточной Европы или Польши, но археологические данные последнего времени указывают, по мнению некоторых исследователей, на формирование заметного массива славян как части единого этноса в ареале киевской археологической культуры (II—IV веков).

В то время как западное и восточное направления экспансии славянских племён восстанавливаются по археологическим данным, южное хорошо задокументировано в свидетельствах византийских авторов. Данная статья составлена, в основном, по эпиграфическим источникам, описывающим именно южных славян.

Հին սլավոններ - վաղ միջնադարյան սլավոններ, սլավոնական ցեղերի բնակեցման շրջանում, մոտավորապես VI-VIII դարերում:

Մոտավորապես V դարում սկսվել է սլավոնական էքսպանսիան, ինչպես ենթադրում են, Մերձկարպատյան տարածքներից, Դնեստրի բարձրադիր շրջաններից, ինչպես նաև միջին Դնեպրի աջ ափերից դեպի արևմուտք, հարավ և հյուսիս-արևելք: Սլավոնները արևմուտք են տեղափոխվել Վիսլա գետի բարձրադիր մասի, իսկ հետո Էլբայի ուղղությամբ, թեքվելով ներքին արևմտյան Կարպատներ (այսինքն Կարպատների արևմտյան և հյուսիսային կողմերը): Դեպի արևելք սլավոնական ցեղերը տարածվում էին Վոլգա և Օկա գետերի բարձրադրի ուղղությամբ: Դեպի հարավ սլավոնները շարժվում էին Դանուբի ուղղությամբ, իսկ հետո գետի երկայնքով դեպի արևմուտք, բնակեցնելով Դանուբի գետի վտակների երկայնքում գտնվող տարածքները և ներխուժելով Բյուզանդական կայսրության սահմանները: Խորհրդային ժամանակներում տարբերակ էր գերագայում սլավոնական ցեղերի գերակշռում են արևմտյան Եվրոպայի և Լահստանի վրա, բայց վերջին ժամանակների հնագետների տվյալներով, որոշ հետազոտողնների կարծիքով սլավոնների զգալի մասի ձևավորման վրա որպես միասնական ազգի մաս կիևյան հնագիտական մշակույթի արեալում:?

Այն ժամանակ երբ սլավոնական ցեղերի արևմտյան և արևելյան ուղղությունների ընդլայնումը վերականգնվում են ըստ հնագիտական տվյալների, հարավային ուղղությունը լավ վավերականցված է Բյուզանդական հեղնակների վկայագիրներում: Տվյալ հոդվածը կազմված է հիմնականում արձանագրական աղբյուրներից, որտեղ նկարագրում են հենց հարավային սլավոններին:

В настоящее время наука не даёт точного ответа, когда и где возник славянский народ, как и любой другой этнос. Этногенез славянских племён изучается на стыке археологии и лингвистики с привлечением этноистории соседних народов. В академической науке существуют несколько направлений и научных школ, разрабатывающих свои версии выделения славян из индоевропейской общности племён.

Ներկա ժամանակներում գիտությունը չի տալիս իսկական պատասխաններ, թե երբ և որտեղ է հայտնվել սլավոնական ժողովուրդը, ինչպես ուրիշ ցանկացած ցեղ: Սլավոնական տոհմի ծագումը ուսումնասիրվում է հնագետների և լեզվաբանների սահմաններում, ներգրավելով հարևան ցեղերի էթնոպատմությունը: Ակադեմիական գիտություններում կան մի քանի ուղղություններ և գիտական դպրոցներ, որոնք աշխատում են իրենց տարբերակով, առանձնացնելով սլավոններին հնդեվրոպական ընդհանուր ցեղերից:

По мнению немецкого лингвиста Ханса Краэ, в Центральной Европе во 2-м тысячелетии до н. э. (бронзовый век) существовала этноязыковая общность индоевропейских племён. Существуют различные гипотезы о том, как индоевропейцы появились в Европе, но в целом учёные согласны с началом проникновения близких по образу жизни, обрядам и языку индоевропейских племён в центр Европы в 3-м тыс. до н. э. Миграции племён дали ответвления, породившие новые народы. Реальных привязок к историческим процессам языкознание не даёт, но хронология может быть приблизительно реконструирована с помощью археологии, однако очень предположительно.

Ըստ Գերմանացի լեզվաբան Հանս Կրահեի, կենտրոնական Եվրոպայում մ. թ. ա. 2-րդ հազարամյակում (բրոնզե դարաշրջան) գոյություն է ունեցել հնդեվրոպական ցեղերի էթնոլեզվական ընդհանրություն: Գոյություն ունեն տարբեր վարկածներ այն մասին, թե ինչպես հնդեվրոպացիները հայտնվել են Եվրոպայում, ընդհանուր առմամբ գիտնականները համաձայն են, որ հնդեվրոպական ցեղերի, որոնք իրար մոտ են կենսամակարդակով, ավանդույթներով և լեզվով, ներխուժման սկիզբը Կենտրոնական Եվրոպա կատարվել է մ. թ. ա. 3-րդ հազարամյակում: Իրական կապվածությունը պատմական գործընթացների հետ լեզվաիմացությունը չի տալիս, բայց ժամանակագրությունը կարող է մոտավոր վերականգնվել հնագիտության օգնությամբ, սակայն դա շատ ենթադրաբար է:

Краэ пришёл к выводу, что в то время как анатолийские, индоиранские, армянский и греческий языки уже отделились к концу 2-го тысячелетия до н. э. и развивались как самостоятельные, — италийский, кельтский, германский, иллирийский, славянский и балтский языки существовали только в виде диалектов единого индоевропейского языка. Кельты выделились в VIII в. до н. э., германцы стали формироваться позже, в VII в. до н. э. Славянский этнос отделился от индоевропейской общности предположительно около V в. до н. э., причём ряд лингвистов полагает, что праславянский язык стал развитием южного диалекта группы балтийских языков, в наибольшей степени сохранивших структуру изначального индоевропейского языка (см. Этногенез славян).

Կռայն եկավ այն եզրակացության, որ այդ ժամանակ Անատոլիական, հնդիրանական, հայկական ու հունական լեզուները բաժանվել էին մ. թ. ա. 2-րդ հազարամյակում, և զարգանում էին ինքնուրույն, իտալական, կելտական, գերմանական, իլիրական, սլավոնական ու բալթյան լեզունները գոյություն են ունեցել միայն հնդեվրոպական բարբառի լեզվի տեսքով: Կելտացիները առանձնացան մ. թ. ա. VIII-րդ դարում, գերմանացիները սկսեցին ձևաաորվել ավելի ուշ, մ. թ. ա. VII-րդ դարում: Սլավոնական ազգը առանձնանում է հնդեվրոպական ընդհանրություններից, ենթադրաբար մոտ մ. թ. ա. V-րդ դարում, ընդ որում մի շարք գիտնականներ հավատում են, որ նախասլավոնական լեզուն դառել է հարավային Բալթյան լեզուների, որոնք առավելագույն չափով պահպանել են հնդեվրոպական լեզվի նախնական կառուցվածքը, խումբի բարբառի զարգացման պատճառը:

Делались попытки установить славянскую прародину по анализу раннеславянской лексики. Наиболее точно место формирования славянского этноса определяется по славянским и заимствованным названиям деревьев. В соответствии с так называемым буковым аргументом отсутствие в ботаническом лексиконе древних славян названий бука и пихты (то есть славяне изначально не были знакомы с этими растениями) указывает, наряду с общим лексиконом (соответствует лесной полосе вдали от моря и гор), на такие вероятные места этногенеза славян, как северная часть Украины либо южная Белоруссия (южнее Припяти), однако современные границы произрастания этих растений не совпадают с древними границами.

Փորձեր են արվել վաղ սլավոնական բառապաշարի վերլուծության միջոցով հաստատել սլավոնական նախահայրենիքը: Սլավոնական էթնոսի ձևավորման առավել ճշգրիտ տեղը որոշվում է ծառերի սլավոնական և փոխառնված անվանումների միջոցով: Այսպես կոչված «հաճարենու փաստարկի» համաձայն՝ հին սլավոնների բուսաբանական բառապաշարում հաճարենու ու սոճու անվանումների բացակայությունը (այսինքն՝ սլավոնացիներն ի սկզբանե ծանոթ չեն եղել այս բույսերին) մատնանշում է, ընդհանուր բառապաշարի հետ միասին (համապատասխանում է ծովից և լեռներից հեռու գտնվող անտառային հատվածին), սլավոնացիների ծագման այնպիսի հավանական վայրեր, ինչպիսին են Ուկրաինայի հյուսիսային հատվածը կամ էլ հարավային Բելոռուսիան (Պրիպյատիից հարավ), սակայն այս բույսերի տարածման ժամանակակից սահմանները չեն համընկնում հնագույն սահմանների հետ:

Изучение этногенеза славян с помощью археологии наталкивается на следующую проблему: современной науке не удаётся проследить ретроспективным методом до начала нашей эры смену и преемственность археологических культур, носителей которых можно было бы уверенно отнести к славянам или их предкам. Отдельные археологи принимают некоторые археологические культуры на рубеже нашей эры за славянские, априори признавая автохтонность славян на данной территории, даже если её населяли в соответствующую эпоху другие народы согласно синхронным историческим свидетельствам.

Սլավոնների էթնոգենեզի ուսումնասիրումը հնագիտության օգնությամբ բախվում է հետևյալ խնդրին. ժամանակակից գիտությանը չի հաջողվում հետադարձ մեթոդով հետևել հնագիտական մշակույթների (այս մշակույթները կրողներին կարող ենք վստահաբար վերագրել սլավոններին կամ նրանց նախնիներին) փոփոխումն ու ժառանգորդությունը մինչև մեր դարաշրջանի սկիզբը