Լիդիա Ավիլովա

Լիդիա Ավիլովա; ռուս.՝ Ли́дия Алексе́евна Ави́лова
Ծննդյան անուն	ռուս.՝ Лидия Алексеевна Страхова
Ծնվել է	հունիսի 3 (15), 1864
Ծննդավայր	Տուլայի նահանգ, Ռուսական կայսրություն
Վախճանվել է	սեպտեմբերի 27, 1943 (79 տարեկան) կամ նոյեմբերի 23, 1943 (79 տարեկան)
Վախճանի վայր	Մոսկվա, ԽՍՀՄ
Գերեզման	Վագանկովյան գերեզմանատուն
Մասնագիտություն	գրող, վիպասան և մանկագիր
Լեզու	ռուսերեն
Քաղաքացիություն	Ռուսական կայսրություն
	Lidia Avilova Վիքիպահեստում

Լիդիա Ալեքսեևնա Ավիլովա (ծննդյամբ՝ Ստրախովա, ռուս.՝ Лидия Алексеевна Авилова, հունիսի 3 (15), 1864, Տուլայի նահանգ, Ռուսական կայսրություն - սեպտեմբերի 27, 1943(1943-09-27) կամ նոյեմբերի 23, 1943(1943-11-23)^[1], Մոսկվա, ԽՍՀՄ), ռուս գրող և հուշավիպագիր: Ավիլովայի ստեղծագործությունները տպագրվել են «Գեղարվեստական հանդես» (ռուս.՝ Живописное обозрение), «Հյուսիս» (ռուս.՝ «Север»), «Նոր Խոսք» (ռուս.՝ Новое слово), «Ռուսական Հարստություն» (ռուս.՝ Русское богатство), «Եվրոպայի տեղեկագիր» (ռուս.՝ «Вестник Европы»), «Նիվա» (ռուս.՝ Нива) և այլ ամսագրերում, գրքերը հրատարակվել են «Միջնորդ» հրատարակչությունում:

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Լիդիա Ավիլովան ծնվել է Տուլայի նահանգի Եպիֆանսկի շրջանի Կլեկոտկի գյուղում, ոչ հարուստ ազնվական կալվածքում (այժմ՝ Ռյազանի մարզի Սկոպինսկի շրջան): 1882 թվականին ավարտել է Մոսկվայի գիմնազիան: 1887 թվականին ամուսնացել է և Մոսկվայից տեղափոխվել Պետերբուրգ, որտեղ էլ սկսվել է նրա գրական կյանքը: Քրոջ ամուսնու՝ «Պետերբուրգյան թերթի» խմբագիր և հրատարակիչ Սերգեյ Նիկոլաևիչ Խուդեկովի տանը ծանոթացել է բազմաթիվ հայտնի գրականագետների հետ, այդ թվում՝ Անտոն Չեխովի, Լև Տոլստոյի, Մաքսիմ Գորկու, Իվան Բունինի և ուրիշների:

1890 թվականին Ավիլովայի պատմվածքները հրատարակվել են պետերբուրգյան թերթերում և ամսագրերում: 1896 թվականին հրատարակել է առաջին ժողովածուն՝ «Բախտավոր մարդը և այլ պատմվածքներ»^[2]: 1898 թվականին «Ռուսական հարստություն» (ռուս.՝ Русское богатство) ամսագիրը տպագրել է Ավիլովի առաջին վիպակը՝ «Ժառանգորդները»: «Նիվա» ամսագրի №№ 3-4 ամսեկան գրական հավելվածներում 1901 թվականին տպագրվել է «Ավելորդ զգացմունք» վիպակը:

1906 թվականին ընտանիքի հետ վերադարձել է Մոսկվա, որտեղ շարունակել է արդյունավետ աշխատել.

«Իշխանություն և այլ պատմվածքներ» (ռուս.՝ «Власть и другие рассказы», 1906)
«Որդին: Պատմվածք» (ռուս.՝ «Сын. Рассказ», 1910)
«Առաջին վիշտը և այլ պատմվածքներ» (ռուս.՝ «Первое горе и другие рассказы», 1913)
«Մարդկային կերպար» (ռուս.՝ «Образ человеческий», 1914)
«Շքեղ կյանք: Կամարդին» (ռուս.՝ «Пышная жизнь. Камардин», 1918)

1914 թվականին Ավիլովան դարձել է«Ռուսական բանահյուսության սիրահարների ընկերության» անդամ, 1918 թվականին՝ Համառուսաստանյան գրողների միության անդամ: 1922 թվականին բանաստեղծուհին մեկնում է Չեխոսլովակիա հիվանդ աղջկա մոտ: Երկու տարի ապրելով ռուսական վտարանդիության պայմաններում՝ 1924 թվականին վերադարձել է Ռուսաստան: 1929 թվականին ընտրվել է «Անտոն Չեխովը և նրա դարաշրջանը ընկերության» պատվավոր անդամ:

Մահ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մահացել է 1943 թվականին, Մոսկվայում: Թաղված է Մոսկվայում, Վագանկովյան գերեզմանոցում: Նրա գերեզմանը կորել է, հարազատները հուշարձան են կանգնեցրել Վագանկովյան գերեզմանոցի 7 Ա տեղամասում^[3]:

Ավիլովա և Անտոն Չեխով[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Չեխովը 1889 թվականին, երբ առաջին անգամ նա և Ավիլովան հանդիպեցին

Մեծ մասսայականություն է վայելում գրողի վերջին գրական աշխատանքը՝ «Ա. Պ. Չեխովն իմ կյանքում» հուշագրությունը, որտեղ նա պատմում է Անտոն Չեխովի հետ նամակագրության և անձնական հանդիպումների մասին, և ամբողջ ստեղծագործությունը կառուցված է հետևյալ կարգախոսի ներքո՝ «սիրավեպ, որի մասին երբեք ոչ ոք չի իմացել, չնայած այն տևել է ամբողջ տասը տարի» (և ինքնատիպ անունը խոսում է իր մասին «Իմ կյանքի սիրավեպը»): Այս հուշագրությունը բազմաթիվ վեճերի տեղիք տվեց, որոշ մարդիկ Ավիլովայի գրառումները համարում էին լիովին հիմնավոր, մյուսները քննադատաբար էին մոտենում՝ գրողի կարծիքը համարելով չափազանց սուբյեկտիվ, իսկ որոշ դրվագներ չափազանց կասկածելի:

Հայտնի է, որ Լիդիա Ալեքսեևնան Անտոն Չեխովի հետ ծանոթացել է 1889 թվականին, 1892 թվականից նրա հետ ունեցել է նամակագրական կապ: Անտոն Պավլովիչը գրախոսել է նրա աշխատանքները, աջակցել դրանց հրատարակմանը, տվել մասնագիտական խորհուրդներ՝ նշելով Ավիլովայի ոճի չափազանց զգայունությունը:

Երկեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Авилова Л. А. Счастливец и др. рассказы. СПб., 1896
Авилова Л. А. Общее дело. СПб., 1904.
Авилова Л. А. Христос рождается. Отчего не поют ангелы. Телефон. Дитя. Рождественские рассказы. М., 1912
Авилова Л. А. Первое горе. М., 1913
Авилова Л. А. Образ человеческий. М., 1914
Авилова Л. А. Пышная жизнь. Камардин. М., 1918
Авилова Л. А. Рассказы. Воспоминания. - М.: Сов. Россия, 1984. - 335 с.
Авилова Л. А. Пышная жизнь: Рассказ // Только час: Проза русских писательниц конца XIX-начала XX века / Сост. В. Учёнова. - М., 1988. - С. 493-504.

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Авилова Л. А. [30.V.(11.VI)1864-23.IX.1943] // Краткая лит. энциклопедия. - М., 1962. - Т.1. - С. 57.
Авилова Л. А. [урожд. Страхова] // Русские писатели 1800-1917: Биогр. словарь. - М., 1989. - Т.1. - С. 19-20.
Невинская И. Н. Авилова Лидия Алексеевна // Русские детские писатели XX века: Биобиблиографический словарь. - М.: Флинта; Наука, 1997. - С. 7-8. - ISBN 5-02-011304-2.
Сочинения Авиловой на сайте Lib.ru: Классика
«Авилова»։ Բրոքհաուզի և Եֆրոնի հանրագիտական բառարան: 86 հատոր (82 հատոր և 4 լրացուցիչ հատորներ)։ Սանկտ Պետերբուրգ։ 1890–1907

[_642921358c8556a7-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 Library of Congress Authorities — Library of Congress.

[2] «Наследники».

[3] ttp://www.vagankovo.pogost.info/albums/7a-1/normal_S6300381.JPG

[1]

[2]

[3]