Երկայնագանգություն, դոլիխոկեֆալյա (հին հունարեն՝ δολῐχός - երկար և ϰεφαλή - գլուխ), գանգի ամենամեծ երկարության և ամենամեծ լայնության այն հարաբերությունը, երբ լայնությունը երկարության 0,75-ից պակաս է։ Բնորոշ է Ավստրալիայի, Աֆրիկայի, Մելանեզիայի, Հնդկաստանի բնակչության մեծ մասին, տարածված է Եվրոպայի հարավում և հյուսիսում։ Մ. թ. ա. 4-2-րդ հազարամյակների գրեթե առաջավորասիական գանգաբանական բոլոր նմուշները (Բողազքյոյի, Ուրի, Կիշի և այլն) ցույց են տալիս, որ այդ ժամանակահատվածում երկայնագանգությունը ավելի է տարածված եղել։ Հայաստանի տարածքում բրոնզի, երկաթի դարերի և վաղ հայկական ժամանակաշրջանի բնակչության մեջ գերակշռել են երկայնագանգությունը և միջնագանգություն, իսկ միջնադարից սկսած երկայնագանգության տոկոսը խիստ նվազել է՝ Փոքր Ասիայում երկայնագանգություն սկսել է վերանալ մ. թ. ա. 1-ին հազարամյակում, որոշ վայրերում (օրինակ, Օսեթիայում)՝ միայն 19-20-րդ դարերին։ Արդի հայկական էթնիկական խմբերում երկայնագանգությունը փաստորեն բացակայում Է։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 3, էջ 599)։
Dolichocephaly Վիքիպահեստում
