Դո մաժոր
 |
Այս հոդվածն աղբյուրների կարիք ունի։ Դուք կարող եք բարելավել հոդվածը՝ գտնելով բերված տեղեկությունների հաստատումը վստահելի աղբյուրներում և ավելացնելով դրանց հղումները հոդվածին։ Անհիմն հղումները ենթակա են հեռացման։ |
.svg)
Դո մաժոր, լադի տոնայնություններից մեկը։ Այն իր համարկարգում չի պարունակում ոչ մի նշան (դիեզ կամ բեմոլ)։ Տոնայնության գերմանական անվանումն է C dur, անգլիական անվանումը՝ C major, իսկ ֆրանսիականը՝ do majeur։ Դո մաժորը կազմված է հետևյալ նոտաներից՝ դո-ռե-մի-ֆա-սոլ-լա-սի-դո-սի-լա-սոլ-ֆա-մի-ռե-դո։ Այս տոնայնության զուգահեռ տոնայնությունը լա մինորն է, սուբդոմինանտան՝ ֆան, իսկ դոմինանտան սոլը։ Դո մաժորի համանուն տոնայնությունը դո մինորն է, որը ունի երեք բեմոլ (սի մի և լա բեմոլ)։
Այս տոնայնությունում գրվել են բազմաթիվ հանրահայտ ստեղծագործություններ, այդ թվում նաև Վոլֆգանգ Ամադեուս Մոցարտի 41-րդ սիմֆոնիան, Ռոբերտ Շումանի 2-րդ սիմֆոնիան, Սերգեյ Պրոկոֆևի 4-րդ սիմֆոնաին և այլ գործեր։
| Երկձայն տոնայնություն կամ նոտա | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Աղյուսակը ցույց է տալիս տոնայնության մեջ դիեզների և բեմոլների քանակը: Մինոր տոնայնությունները նշանակված են փոքրատառով: | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Սա անավարտ հոդված է։ Դուք կարող եք օգնել Վիքիպեդիային՝ ուղղելով և լրացնելով այն։ Այս նշումը հարկավոր է փոխարինել համապատասխան թեմատիկ նշումով։ |