Jump to content

«Մասնակից:Aleta Harutyunyan/Ավազարկղ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Դիտել պատմությունը
← Նախորդ տարբՀաջորդ տարբ →
Content deleted Content added
ՎիզուալԵլատեքստ
Տող 6. Տող 6.
1746 թվականի ապրիլին [[Կալոդենի ճակատամարտ]]ում պարտվելուց և ապստամբությունը ձախողելուց հետո [[Չարլզ էդուարդ Ստյուարտ|Չարլզ Էդուարդ Ստյուարտ]]ը [[Շոտլանդիա]]յից փախչում է [[Ֆրանսիա]], որտեղ նա սկանդալային սիրավեպեր է ունենում, նախ իր քսաներկուամյա զարմուհու՝ Մարիա Լուիզայի հետ, որն իր մտերիմ ընկերոջ կինն էր, ապա Տալմոնի արքայադստեր հետ, որն իր քառասնականներում էր<ref name="Magnus">{{cite book | last = Magnusson | first = Magnus | authorlink = Magnus Magnusson | title = Scotland: The Story of a Nation | publisher = HarperCollins | year = 2000 | location = London | pages = 628–29 | url = | doi = | id = | isbn = 0-00-653191-1 }}</ref>: 1752 թվականին Չարլզը տեղեկանում է, որ Կլեմենտինան [[Դյունկերկ]]ում է և որ ֆինանսական դժվարությունների մեջ է: Չարլզը Կլեմենտինային 50 [[լուիդոր]] է ուղարկում, ապա բարոնետ Հենրի Գորինգին ուղարկում, որ համոզի նրան տեղափոխվել [[Գենտ]] և դառնալ իր սիրուհին: Գորինգը, որը Կլեմենտինային համարում էր «վատ կին», բողոքում է, որ իրեն օգտագործում են որպես «ոչ ավելի, քան կավատի» և հրաժարվում կատարել արքայազնի պատվերը<ref>Letter of June 1752, quoted by {{harvnb|Kybett|1988|p=269}}</ref>: Այնուամենայնիվ, 1752 թվականի նոյեմբերին Կլեմենտինան ապրում է Չարլզի հետ և շարունակում է մնալ նրա սիրուհին հետևյալ ութ տարիներին ևս: Շուտով զույգը տեղափոխվում է Լիեժ, որտեղ 1753 թվականի հոկտեմբերի 29-ին ծնվում է նրանց միակ երեխան՝ Շառլոտը<ref>{{harvnb|Kybett|1988|p=269}}</ref> և մկրտվում որպես կաթոլիկուհի՝ Սեն Մարի-դես-Ֆոն եկեղեցում:
1746 թվականի ապրիլին [[Կալոդենի ճակատամարտ]]ում պարտվելուց և ապստամբությունը ձախողելուց հետո [[Չարլզ էդուարդ Ստյուարտ|Չարլզ Էդուարդ Ստյուարտ]]ը [[Շոտլանդիա]]յից փախչում է [[Ֆրանսիա]], որտեղ նա սկանդալային սիրավեպեր է ունենում, նախ իր քսաներկուամյա զարմուհու՝ Մարիա Լուիզայի հետ, որն իր մտերիմ ընկերոջ կինն էր, ապա Տալմոնի արքայադստեր հետ, որն իր քառասնականներում էր<ref name="Magnus">{{cite book | last = Magnusson | first = Magnus | authorlink = Magnus Magnusson | title = Scotland: The Story of a Nation | publisher = HarperCollins | year = 2000 | location = London | pages = 628–29 | url = | doi = | id = | isbn = 0-00-653191-1 }}</ref>: 1752 թվականին Չարլզը տեղեկանում է, որ Կլեմենտինան [[Դյունկերկ]]ում է և որ ֆինանսական դժվարությունների մեջ է: Չարլզը Կլեմենտինային 50 [[լուիդոր]] է ուղարկում, ապա բարոնետ Հենրի Գորինգին ուղարկում, որ համոզի նրան տեղափոխվել [[Գենտ]] և դառնալ իր սիրուհին: Գորինգը, որը Կլեմենտինային համարում էր «վատ կին», բողոքում է, որ իրեն օգտագործում են որպես «ոչ ավելի, քան կավատի» և հրաժարվում կատարել արքայազնի պատվերը<ref>Letter of June 1752, quoted by {{harvnb|Kybett|1988|p=269}}</ref>: Այնուամենայնիվ, 1752 թվականի նոյեմբերին Կլեմենտինան ապրում է Չարլզի հետ և շարունակում է մնալ նրա սիրուհին հետևյալ ութ տարիներին ևս: Շուտով զույգը տեղափոխվում է Լիեժ, որտեղ 1753 թվականի հոկտեմբերի 29-ին ծնվում է նրանց միակ երեխան՝ Շառլոտը<ref>{{harvnb|Kybett|1988|p=269}}</ref> և մկրտվում որպես կաթոլիկուհի՝ Սեն Մարի-դես-Ֆոն եկեղեցում:
Արքայազնի և Կլեմենտինայի հարաբերությունները դժվարին և ողբերգական էին: Չարլզը դարձել էր հիասթափված, ջղային հարբեցող, երբ նրանք սկսեցին միասին ապրել: Նա մոլագարի նման խանդում էր Կլեմենտինային<ref name="Magnus"/> և հաճախ էր նրա հետ վարվում ինչպես «էժանագին անառակի»<ref name=Kybett270>{{harvnb|Kybett|1988|p=270}}</ref>: Զբոսախնջույքների պատճառով հաճախ բացակայելով տնից, նա գրեթե չէր շփվում դստեր հետ, իսկ երբ նկատում էր երեխային, ապա դիմում էր նրան «այ երեխա» (ye cheild) բառերով<ref name=Kybett270/>: Փարիզ կատարած մի այցելության ժամանակ արքայազնի լեյտենանտներից մեկն ականատես է լինում մի կոպիտ վեճի՝ Կլեմենտինայի և Չարլզի միջև, այն էլ՝ հանրության առաջ և մտածում, թե արքայազնի հարբեցողությունը և վարքը որքան են ազդում նրա հեղինակության վրա<ref name=Kybett270/>: 1760 թվականին նրանք [[Բազել]]ում էին և Կլեմենտինան արդեն ուժասպառ էր եղել սիրեկանի հարբեղողությունը և իրենց թափառական կենցաղը հանդուրժելուց: Կլեմենտինան կապվում է Չարլզի հոր՝ ավագ հավակնորդ [[Ջեյմս Ֆրանսիս Ստյուարտ]]ի հետ և հայտնում, որ ցանկանում է Շառլոտին կաթոլիկ դաստիարակություն տալ<ref>{{harvnb|Kybett|1988|p=271}}</ref>: Ջեյմսը համաձայնում է նրան տարեկան 10.000 [[ֆրանսիական լիվր]] վճարել, իսկ 1760 թվականի հուլիսին օգնում է նրան յոթնամյա դստեր հետ միասին փախչել Չարլզից և ապաստանել Փարիզի Նունս վանական համալիրում: Կլեմենտինան Չարլզին մի նամակ է թողնում, որտեղ իր նվիրվածությունն էր հայտնում նրան, սակայն բողոքում, որ ստիպված է լքել նրան՝ իր և դստեր կյանքի համար վախենալով: Գազազած Չարլզը ամենուրեք նրա և դստեր նկարագրություններն է տարածում, սակայն ապարդյուն<ref>{{harvnb|Kybett|1988|pp=271–272}}</ref>:
Արքայազնի և Կլեմենտինայի հարաբերությունները դժվարին և ողբերգական էին: Չարլզը դարձել էր հիասթափված, ջղային հարբեցող, երբ նրանք սկսեցին միասին ապրել: Նա մոլագարի նման խանդում էր Կլեմենտինային<ref name="Magnus"/> և հաճախ էր նրա հետ վարվում ինչպես «էժանագին անառակի»<ref name=Kybett270>{{harvnb|Kybett|1988|p=270}}</ref>: Զբոսախնջույքների պատճառով հաճախ բացակայելով տնից, նա գրեթե չէր շփվում դստեր հետ, իսկ երբ նկատում էր երեխային, ապա դիմում էր նրան «այ երեխա» (ye cheild) բառերով<ref name=Kybett270/>: Փարիզ կատարած մի այցելության ժամանակ արքայազնի լեյտենանտներից մեկն ականատես է լինում մի կոպիտ վեճի՝ Կլեմենտինայի և Չարլզի միջև, այն էլ՝ հանրության առաջ և մտածում, թե արքայազնի հարբեցողությունը և վարքը որքան են ազդում նրա հեղինակության վրա<ref name=Kybett270/>: 1760 թվականին նրանք [[Բազել]]ում էին և Կլեմենտինան արդեն ուժասպառ էր եղել սիրեկանի հարբեղողությունը և իրենց թափառական կենցաղը հանդուրժելուց: Կլեմենտինան կապվում է Չարլզի հոր՝ ավագ հավակնորդ [[Ջեյմս Ֆրանսիս Ստյուարտ]]ի հետ և հայտնում, որ ցանկանում է Շառլոտին կաթոլիկ դաստիարակություն տալ<ref>{{harvnb|Kybett|1988|p=271}}</ref>: Ջեյմսը համաձայնում է նրան տարեկան 10.000 [[ֆրանսիական լիվր]] վճարել, իսկ 1760 թվականի հուլիսին օգնում է նրան յոթնամյա դստեր հետ միասին փախչել Չարլզից և ապաստանել Փարիզի Նունս վանական համալիրում: Կլեմենտինան Չարլզին մի նամակ է թողնում, որտեղ իր նվիրվածությունն էր հայտնում նրան, սակայն բողոքում, որ ստիպված է լքել նրան՝ իր և դստեր կյանքի համար վախենալով: Գազազած Չարլզը ամենուրեք նրա և դստեր նկարագրություններն է տարածում, սակայն ապարդյուն<ref>{{harvnb|Kybett|1988|pp=271–272}}</ref>:
== Կյանքը դստեր հետ==
Հաջորդ տասներկու տարիներին Կլեմենտինան և Շառլոտը շարունակում էին ապրել ֆրանսիական տարբեր մենաստաններում՝ ստանալով Ջեյմս Ստյուարտի ուղարկած 10.000 լիվր օժանդակությունը: Չարլզը երբեք չի ներում Կլեմենտինային՝ իրենից «մանկիկին» զրկելու համար և համառորեն հրաժարվում է նրանց որևէ բանով ապահովել: 1766 թվականի հունվարի 1-ին մահանում է Ջեյմս Ստյուարտը, սակայն Չարլզը, որ այժմ ինքն իրեն համարում էր Անգլիայի, Շոտլանդիայի և Իռլանդիայի «դե յուրե» Չարլզ III արքա, դեռ հրաժարվում էր սիրուհուն դստերը օգնելուց և նույնիսկսպառնում է Կլեմենտինային օգնության համար չդիմել իր եղբորը՝ Կարդինալ [[Հենրի Բենեդիկտ Ստյուարտ]]ին: Հենրին նրանց տարեկան 5000 լիվր էր ուղարկում, բայց փոխարենը Կլեմենտինային մի քաղվածք էր ստորագրել տվել, որտեղ նշվում էր, որ նա երբեք օրինական կերպով ամուսնացած չի եղել Չարլզի հետ՝ քաղվածք, որից Կլեմենտինան հետագայում փորձելու էր հրաժարվել<ref>{{harvnb|Kybett|1988|pp=282–283}}</ref>:

This lower amount forced them to find cheaper lodgings in the convent of Notre Dame at [[Meaux|Meaux-en-Brie]].<ref name="heritage">{{Cite web |url=http://www.jacobite.ca/essays/charlotte.htm |title=Charlotte, Duchess of Albany |last=McFerran |first=Noel S. |date=2003-12-22 |publisher=The Jacobite Heritage |access-date=2007-12-08}}</ref>

In 1772, the Prince, then aged fifty-one, married the nineteen-year-old [[Princess Louise of Stolberg-Gedern]] (who was only a year older than Charlotte). Charlotte, now in [[Poverty|penury]], had consistently been writing to her father for some time, and she now desperately entreated him to legitimise her, provide support, and bring her to Rome before an heir could be born. In April 1772, Charlotte wrote a touching, yet pleading, letter to "mon Augusta Papa" which was sent via Principal Gordon of the [[The Scots College (Rome)|Scots College]] in Rome. Charles relented and offered to bring Charlotte to [[Rome]] (he was now resident in the [[Palazzo Muti]] – the residence of the Stuarts-in-exile), but only on condition she would leave her mother behind in France. This she loyally refused to do, and Charles, in fury, broke off all discussions.<ref>{{harvnb|Kybett|1988|pp=283–284}}</ref>

Towards the end of 1772, Clementina and Charlotte unexpectedly arrived in Rome to press their desperate cause in person. (The trip pushed Clementina further into debt.) However, the Prince reacted angrily, refusing even to see them, forcing their helpless return to France, from where Charlotte's pleading letters continued.<ref name="Kybett">{{harvnb|Kybett|1988|p=285}}</ref> Three years later, Charlotte, now in her twenty-second year and already in poor health, (she was apparently suffering from a liver ailment shared by the Stuarts) decided her only option was to marry as soon as possible. Charles, however, refused to give permission either for her to marry or to take the veil, and she was left awaiting his royal pleasure.<ref>{{harvnb|Kybett|1988|pp=287–288}}</ref>

Lacking legitimacy or permission, Charlotte was unable to marry. Thus, she otherwise sought a protector and provider. Probably unbeknown to Charles, she became the mistress of [[Ferdinand Maximilien Mériadec de Rohan]], [[Archbishopric of Bordeaux|Archbishop of Bordeaux and Cambrai]]. She bore three of his children: Marie Victoire, Charlotte, and [[Charles Edward Stuart, Count Roehenstart|Charles Edward]]. Her children were kept secret, and remained largely unknown until the 20th century.


== Ծանոթագրություններ ==
== Ծանոթագրություններ ==

16:56, 10 Հոկտեմբերի 2017-ի տարբերակ

Aleta Harutyunyan/Ավազարկղ

Կլեմենտինա Մարիա Սոֆիա Վոլկինշոու (անգլ.՝ Clementina Maria Sophia Walkinshaw, ), գեղեցիկ արքայազն Չարլիի սիրուհին: Կլեմենտինան Ջոն Վոլկինշոու Բարոուհիլի և իր կնոջ՝ Քեթրին Փաթերսոնի տասը դուստրերից ամենակրտսերն էր[1]: Վոլկինշոուները Բարոուֆիլդի հողերի սեփականատերերն էին և հարստացել էին, երբ ընտանիքի հայրը տեքստիլ ձեռնարկություն էր հիմնել Գլազգոյի Քալտոն շրջանում[2]: Ջոն Վոլկինշոուն նաև Անգլիկան եկեղեցու հետևորդ էր և երդվյալ յակոբինյան, որը մարտնչել էր արքայազնի հոր զորախմբում՝ 1715 թվականի ապստամբության ժամանակ, գերի ընկել Շերիֆմուրի ճակատամարտում, փախել Սթիրլինգ ամրոցից և հանգրվանել Եվրոպայում[2]: 1717 թվականին նա արժանացավ բրիտանական կառավարության համաներմանը և վերադարձավ Գլազգո, որտեղ էլ, հավանաբար Կամլաչիում, ծնվեց նրա կրտսեր դուստրը՝ Կլեմենտինան: Այնուամենայնիվ, Կլեմենտինան հիմնականում կրթություն ստացավ Եվրոպայում և հետագայում կաթոլիկություն ընդունեց[2]: 1746 թվականին Կլեմենտինան ապրում էր մորեղբոր՝ Սըր Հագ Փաթերսոնի տանը՝ Սթիրլինգի մոտակայքում[3]: 1746 թվականի հունվարին արքայազն Չարլզը այցելում է Սըր Հագի տուն, որտեղ էլ առաջին անգամ հանդիպում է Կլեմենտինային: Մի քանի օր անց արքայազնը կրկին այցելում է այնտեղ և քանի որ հիվանդացել էր, հավանաբար հարբուխով, Կլեմենտինան խնամում է նրան: Գտնվելով մորեղբոր խիստ հսկողության տակ, սակայն, Կլեմենտինան չէր կարող որևէ այլ հարաբերություններ զարգացնել Չարլիի հետ և իսկապես, ենթադրվում է, որ նրանք այդ ժամանակ սիրեկաններ չեն եղել[4]:

Կապը Չարլզ Ստյուարտի հետ

1746 թվականի ապրիլին Կալոդենի ճակատամարտում պարտվելուց և ապստամբությունը ձախողելուց հետո Չարլզ Էդուարդ Ստյուարտը Շոտլանդիայից փախչում է Ֆրանսիա, որտեղ նա սկանդալային սիրավեպեր է ունենում, նախ իր քսաներկուամյա զարմուհու՝ Մարիա Լուիզայի հետ, որն իր մտերիմ ընկերոջ կինն էր, ապա Տալմոնի արքայադստեր հետ, որն իր քառասնականներում էր[5]: 1752 թվականին Չարլզը տեղեկանում է, որ Կլեմենտինան Դյունկերկում է և որ ֆինանսական դժվարությունների մեջ է: Չարլզը Կլեմենտինային 50 լուիդոր է ուղարկում, ապա բարոնետ Հենրի Գորինգին ուղարկում, որ համոզի նրան տեղափոխվել Գենտ և դառնալ իր սիրուհին: Գորինգը, որը Կլեմենտինային համարում էր «վատ կին», բողոքում է, որ իրեն օգտագործում են որպես «ոչ ավելի, քան կավատի» և հրաժարվում կատարել արքայազնի պատվերը[6]: Այնուամենայնիվ, 1752 թվականի նոյեմբերին Կլեմենտինան ապրում է Չարլզի հետ և շարունակում է մնալ նրա սիրուհին հետևյալ ութ տարիներին ևս: Շուտով զույգը տեղափոխվում է Լիեժ, որտեղ 1753 թվականի հոկտեմբերի 29-ին ծնվում է նրանց միակ երեխան՝ Շառլոտը[7] և մկրտվում որպես կաթոլիկուհի՝ Սեն Մարի-դես-Ֆոն եկեղեցում: Արքայազնի և Կլեմենտինայի հարաբերությունները դժվարին և ողբերգական էին: Չարլզը դարձել էր հիասթափված, ջղային հարբեցող, երբ նրանք սկսեցին միասին ապրել: Նա մոլագարի նման խանդում էր Կլեմենտինային[5] և հաճախ էր նրա հետ վարվում ինչպես «էժանագին անառակի»[8]: Զբոսախնջույքների պատճառով հաճախ բացակայելով տնից, նա գրեթե չէր շփվում դստեր հետ, իսկ երբ նկատում էր երեխային, ապա դիմում էր նրան «այ երեխա» (ye cheild) բառերով[8]: Փարիզ կատարած մի այցելության ժամանակ արքայազնի լեյտենանտներից մեկն ականատես է լինում մի կոպիտ վեճի՝ Կլեմենտինայի և Չարլզի միջև, այն էլ՝ հանրության առաջ և մտածում, թե արքայազնի հարբեցողությունը և վարքը որքան են ազդում նրա հեղինակության վրա[8]: 1760 թվականին նրանք Բազելում էին և Կլեմենտինան արդեն ուժասպառ էր եղել սիրեկանի հարբեղողությունը և իրենց թափառական կենցաղը հանդուրժելուց: Կլեմենտինան կապվում է Չարլզի հոր՝ ավագ հավակնորդ Ջեյմս Ֆրանսիս Ստյուարտի հետ և հայտնում, որ ցանկանում է Շառլոտին կաթոլիկ դաստիարակություն տալ[9]: Ջեյմսը համաձայնում է նրան տարեկան 10.000 ֆրանսիական լիվր վճարել, իսկ 1760 թվականի հուլիսին օգնում է նրան յոթնամյա դստեր հետ միասին փախչել Չարլզից և ապաստանել Փարիզի Նունս վանական համալիրում: Կլեմենտինան Չարլզին մի նամակ է թողնում, որտեղ իր նվիրվածությունն էր հայտնում նրան, սակայն բողոքում, որ ստիպված է լքել նրան՝ իր և դստեր կյանքի համար վախենալով: Գազազած Չարլզը ամենուրեք նրա և դստեր նկարագրություններն է տարածում, սակայն ապարդյուն[10]:

Կյանքը դստեր հետ

Հաջորդ տասներկու տարիներին Կլեմենտինան և Շառլոտը շարունակում էին ապրել ֆրանսիական տարբեր մենաստաններում՝ ստանալով Ջեյմս Ստյուարտի ուղարկած 10.000 լիվր օժանդակությունը: Չարլզը երբեք չի ներում Կլեմենտինային՝ իրենից «մանկիկին» զրկելու համար և համառորեն հրաժարվում է նրանց որևէ բանով ապահովել: 1766 թվականի հունվարի 1-ին մահանում է Ջեյմս Ստյուարտը, սակայն Չարլզը, որ այժմ ինքն իրեն համարում էր Անգլիայի, Շոտլանդիայի և Իռլանդիայի «դե յուրե» Չարլզ III արքա, դեռ հրաժարվում էր սիրուհուն դստերը օգնելուց և նույնիսկսպառնում է Կլեմենտինային օգնության համար չդիմել իր եղբորը՝ Կարդինալ Հենրի Բենեդիկտ Ստյուարտին: Հենրին նրանց տարեկան 5000 լիվր էր ուղարկում, բայց փոխարենը Կլեմենտինային մի քաղվածք էր ստորագրել տվել, որտեղ նշվում էր, որ նա երբեք օրինական կերպով ամուսնացած չի եղել Չարլզի հետ՝ քաղվածք, որից Կլեմենտինան հետագայում փորձելու էր հրաժարվել[11]:

This lower amount forced them to find cheaper lodgings in the convent of Notre Dame at Meaux-en-Brie.[12]

In 1772, the Prince, then aged fifty-one, married the nineteen-year-old Princess Louise of Stolberg-Gedern (who was only a year older than Charlotte). Charlotte, now in penury, had consistently been writing to her father for some time, and she now desperately entreated him to legitimise her, provide support, and bring her to Rome before an heir could be born. In April 1772, Charlotte wrote a touching, yet pleading, letter to "mon Augusta Papa" which was sent via Principal Gordon of the Scots College in Rome. Charles relented and offered to bring Charlotte to Rome (he was now resident in the Palazzo Muti – the residence of the Stuarts-in-exile), but only on condition she would leave her mother behind in France. This she loyally refused to do, and Charles, in fury, broke off all discussions.[13]

Towards the end of 1772, Clementina and Charlotte unexpectedly arrived in Rome to press their desperate cause in person. (The trip pushed Clementina further into debt.) However, the Prince reacted angrily, refusing even to see them, forcing their helpless return to France, from where Charlotte's pleading letters continued.[14] Three years later, Charlotte, now in her twenty-second year and already in poor health, (she was apparently suffering from a liver ailment shared by the Stuarts) decided her only option was to marry as soon as possible. Charles, however, refused to give permission either for her to marry or to take the veil, and she was left awaiting his royal pleasure.[15]

Lacking legitimacy or permission, Charlotte was unable to marry. Thus, she otherwise sought a protector and provider. Probably unbeknown to Charles, she became the mistress of Ferdinand Maximilien Mériadec de Rohan, Archbishop of Bordeaux and Cambrai. She bore three of his children: Marie Victoire, Charlotte, and Charles Edward. Her children were kept secret, and remained largely unknown until the 20th century.

Ծանոթագրություններ

  1. ↑ «The old country houses of the old Glasgow gentry XCIX. Wolfe's House». Glasgow Digital Library. University of Strathclyde. Վերցված է 2007-12-08-ին.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Maver, Irene. «Clementina Walkinshaw». The Glasgow Story. Վերցված է 2007-12-13-ին.
  3. ↑ Kybett 1988, էջ. 186
  4. ↑ Kybett 1988, էջ. 190
  5. ↑ 5,0 5,1 Magnusson, Magnus (2000). Scotland: The Story of a Nation. London: HarperCollins. էջեր 628–29. ISBN 0-00-653191-1.
  6. ↑ Letter of June 1752, quoted by Kybett 1988, էջ. 269
  7. ↑ Kybett 1988, էջ. 269
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Kybett 1988, էջ. 270
  9. ↑ Kybett 1988, էջ. 271
  10. ↑ Kybett 1988, էջեր. 271–272
  11. ↑ Kybett 1988, էջեր. 282–283
  12. ↑ McFerran, Noel S. (2003-12-22). «Charlotte, Duchess of Albany». The Jacobite Heritage. Վերցված է 2007-12-08-ին.
  13. ↑ Kybett 1988, էջեր. 283–284
  14. ↑ Kybett 1988, էջ. 285
  15. ↑ Kybett 1988, էջեր. 287–288
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Մասնակից:Aleta_Harutyunyan/Ավազարկղ&oldid=5435649» էջից