Jump to content

Հալիարտուս

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից

Հալիարտուս կամ Հալիարտոս (հին հունարեն՝ Ἁλίαρτος), հայտնի նաև որպես Արիարտուս կամ Արիարտոս կամ Հարիարտուս կամ Հարիարտոս (Ἀρίαρτος or Ἁρίαρτος), քաղաք հնադարյան Բեոտիայում, բեոտյան լիգայի քաղաքներից մեկը։ Տեղակայված է Կոպաիդա լճի հարավային կողմում՝ լեռան և լճի միջև ընկած հատվածում[1]։ Նշված է Հոմերոսի «Իլիական» վիպերգում, որտեղ նրան տրվել է «ποιήεις» մակդիրը՝ իր խնամված մարգագետինների հետ կապված[2][3]։

Մ.թ.ա. 484 թվականին Քսերքսես I-ի կողմից Հունաստան ներխուժելու ժամանակ միակ քաղաքն էր, որը հավատարիմ էր մնացել Հունաստանին, որի արդյունքում ոչնչացվել է պարսիկների կողմից[4], սակայն շուտով վերակառուցվել և պելոպոննեսյան պատերազմում դարձել Բեոտիայի գլխավոր քաղաքներից մեկը[5]։ Պատմության մեջ առավելապես հիշվում է Հալիարտուսի ճակատամարտով, որը տեղի է ունեցել քաղաքի պարիսպների տակ Լիսանդերի և Թեբեի միջև, և որտեղ Լիսանդերը զոհվել է մ․թ․ա․ 395 թվականին[6][7][8][9]։ Մ.թ.ա. 171 թվականին Հալիարտուսը երկրորդ անգամ է ավերվել։ Լինելով Պերսևս Մակեդոնացու աջակիցը՝ քաղաքը գրավվել է Հին Հռոմի պրետոր Լուկրեցիուսի կողմից, որը բնակիչներին վաճառել է որպես ստրուկներ, թալանել արձանները, նկարները և արվեստի այլ գործեր և գետնին հավասարեցրել այն, որից հետո տարածքը հանձնվել է աթենացիներին և այլևս չի վերականգնել իր նախկին բարգավաճությունը[1][10][11]։ Ստրաբոնը քաղաքի մասին խոսում է որպես իր ժամանակներում արդեն այլևս գոյություն չունեցողի, իսկ Պավսանիասը նշել է միայն Լիսանդերի ու մի քանի ավերված տաճարների մասին, որոնք պարսիկներն էին վառել ու միտումնավոր թողել այդ վիճակում[12]։

Հալիարտան (Ἁλιαρτία) կամ Հալիարտուսի տարածքը, շատ բերրի հարթավայր էր, որը ոռոգվել է Կոպաիդա լիճ թափվող բազմաթիվ գետակներով[13]։ Այդ գետակների անուններն էին՝ Օկալեա, Լոֆիս, Հոպլայթս, Պերմեսյուզ և Օլմեյուզ։ Հալիարտուսի տարածքը ձգվում էր դեպի արևմուտք՝ Թիլֆոսիա լեռը, և ինչպես նշել է Պավսանիասը, հալիարտացիներն այս լեռան մոտակայքում Պրակսիդիկա աստվածուհու անունով սրբավայր են ունեցել[14]։ Հալիարտուսի տարածքում են գտնվել Փեթեոն, Մադեոն, Օկալեա և Օնչեստյուս քաղաքները։

Տարածքը գտնվել է ժամանակակից Ալիարտոս քաղաքի մերձակայքում[15][16]։ Հալիարտուսի ավերակները գտնվում են Մազի գյուղից մեկ մղոն (1.6 կմ) հեռավորությամբ մի բլրի վրա, որի բարձրությունը ծովի մակարդակից 50 ոտաչափից (15մ) ավելի չէ։ 19-րդ դարում Ուիլյամ Մարտին Լիկն այցելել է այստեղ ու ասել․ «միջնաբերդի պարիսպների որոշ մնացորդներ, հիմնականում՝ բազմապլաստե որմնադրություն, հայտնաբերվել են բլրի գագաթին, ժայռերի մեջ կան մի քանի գետնադամբարաններ, որոնցից ներքև՝ դեպի հյուսիս, ջրի հորդառատ աղբյուր կա, որը հոսում է դեպի ճահճուտ։ Թեև քաղաքի արտաքին պարիսպները հազիվ նշմարելի են, քաղաքի տարածքը բնականից սահմնագծվում է երկու փոքր գետերով, որոնցից արևմտյանը բխում է Մազի բլրի ստորոտից, իսկ արևելյանը, որը կոչվում է Քեֆալարի, սկիզբ է առնում Հելիկոն լեռից։ Այս գետի ձախ ափին, միջնաբերդից 500 յարդ (480 մ) հեռավորության վրա, գտնվում է մի ավերված մզկիթ և երկու ավերված եկեղեցիներ, և չնայած գյուղը վաղուց լքված է, դրանք ցույց են տալիս, որ ժամանակին այն բնակեցված է եղել ինչպես հույներով, այնպես էլ թուրքերով։ Այստեղ կան ճարտարապետական բազմաթիվ բեկորներ և փորագրված քարեր, որոնք նախկինում հավաքվել են Հալիարտուսի ավերակներից։ Այս վայրից մոտավորապես երեք քառորդ մղոն հեռավորության վրա (1,2 կմ), միջնաբերդից դեպի արևմուտք գտնվող գետնադամբարան կա, որի մոտակայքում մի քանի քարատապաններ և հնագույն շինություններ են»[17]։

Քաղաքի արևմտյան կողմում հոսող գետը Պլուտարքոսն անվանել է Հոպլիտ, որն ըստ երևույթին, նույնն է, ինչ Պավսանիասի նշած Լոֆիսը[18]։ Արևելյան կողմում գտնվող գետը, որը կոչվում է Քեֆալարի, ձևավորվում է Պերմեսուս և Օլմեյուս երկու գետակների միացումից, որոնք, ըստ Ստրաբոնի, հոսում են Հելիկոնից, իսկ միախառնվելուց հետո թափվում են Հալիարտուսի մոտակայքում գտնվող Կոպաիդա լիճը[19]։ Ուիլյամ Լիկի նշած գետնադամբարանում հավանաբար թաղված են նրանք, ովքեր սպանվել էին Լիսանդերի հետ, քանի որ հենց այս վայրում է ընթացել ճակատամարտը։

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]