Վիկտորիանական ճարտարապետություն ( անգլ.՝ Victorian architecture) անգլալեզու երկրներում ընդհանուր տերմին է, որը միտված է ընդգծել վիկտորիանական դարաշրջանում (1837-ից մինչև 1901 թվականներ) տարածված էկլեկտիկական ռետրոսպեկտիվիզմի բոլոր տարատեսակների ողջ բազմազանությունը։ Բրիտանական կայսրությունում այս ժամանակաշրջանի գերիշխող ուղվածությունը նեո-գոթական էր։ Այս ոճով բազմաթիվ թաղամասեր են պահպանվել գրեթե բոլոր նախկին բրիտանական գաղութներում։ Բրիտանական Հնդկաստանին բնորոշ է նաև հնդ-սարացինական ոճը (նեո-գոթականի ազատ համադրությունը ազգային տարրերի հետ)[1]։
Իր տարածումը, ինչպես նաև անվանումը, ոճը ստացել է Վիկտորիա թագուհու կառավարման օրոք (1819-1901)[2][3]։ Հայտնվելով բուրժուական միջավայրում՝ շնորհիվ արդյունաբերականացման, երկաթուղիների անցկացման, զանգվածային արտադրության և գաղութների հաշվին բարեկեցության աճին, ոճը յուրացվեց զարգացող միջին խավի կողմից։ Նրանք կարողանում էին թույլ տալ ձեռք բերել հարմարավետ տներ, որպեսզի ընդգծեն իրենց աճող կարգավիճակը։ Այն երբեմն կոչվում է «նմանակումների ոճ», քանի որ նորահարուստները կրկնօրինակում էին բուրժուազիայի ճարտարապետության և ներքին ինտերիերի դետալները։
Գլուկստերշիրի Վիկտորիանական Արվեստների և Գիտությունների Դպրոց
Գլազգոյի համալսարանի Գիլբերտ Սքոթ շենքը (Մեծ Բրիտանիա)։ Նեո-գոթական ոճի օրինակ
Պճնազարդված տիկնայք Սան Ֆրանցիսկոյում, ԱՄՆ
Քարսոն Մենսիոնի առանձնատունը Թագուհի Աննայի ոճով:Յուրիկա (Կալիֆորնիա)ԱՄՆ
Ալբերտ-հոլ,Լոնդոն, Մեծ Բրիտանիա
Մանչեսթերյան ռատուշա, Մեծ Բրիտանիա
Լոնդոն,Սենտ-Ջորջես դրայվ
