Սովետի ժամանակ ես շատ ավելի ազատ եմ եղել, իսկ հիմա ազատ եմ այնքան, որ կարող եմ ազատ մահանալ։
Արվեստն ամեն տեղ նույնն է։ Արժեքը իրենից փոփոխություն չի կրում։ Աբստրակտ արվեստում կարևորը, հետաքրքիրը, արժեքավորն այն է, ինչ ռեալիստական արվեստում։ Մարդկանց թվում է, թե իրենք հասկանում են ռեալիստական արվեստը, բայց դա իրականում այդպես չէ։ Թե ինչու է Լեոնարդո դա Վինչին լավ նկարիչ՝ ոչ ոք չի կարող պատասխանել, որ ասենք՝ նա ավելի մանրամասն է նկարել։ Հենց այդ աբստրակցիան է, որ տեսնում ենք մենք այդ հին գործերում, այդ վերացարկումն է հատուկ մոդելի։ Այսինքն՝ թե՛ աբստրակտ արվեստում, թե՛ ռեալիստական արվեստում արժեքը նույնն է։ Ուղղակի աբստրակտ արվեստում չկա կերպար, բայց այդտեղ նորից նոր կերպար, նոր նյութ է ստեղծվում, նորից նույն համակարգն է ստեղծում, նույն ձևաբաժանումներն են, մեթոդներ են, նույն բանն է, տարբերություն չկա։ Այստեղ մարդը մի փոքր ավելի ազատ է, բայց ճշգրտությունը նույնն է։ Այստեղ էլ պետք է լինես ճշգրիտ, որ քո նկարը ստացված լինի, ինչը սոսկալի դժվար բան է։ Ընդհանրապես նկարելն ահռելի դժվար բան է, եթե իհարկե հենց այնպես չես վերցնում վրձինը և լողոզում կտավը։ Երբ նկարիչը հայտնվում է սպիտակ կտավի առաջ, իրենից մեծ սխրանք, քաջություն է պահանջվում՝ հաղթահարել այդ պատնեշը և սկսել նկարել, ավելի կարևոր է այն վերջացնելը։ Եվ հենց այդտեղից քո ինչ լինելն է որոշվում՝ դու նկարի՞չ ես, թե՞ ներկարար։ Եվ գալիս է մի պահ, որ դու արդեն չես վախենում, արվեստն է քեզանից վախենում[5]։
