Սևանի ճակատամարտ
| Սևանի ճակատամարտ | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Սևանա լիճը ձմռանը | |||||||||
| |||||||||
| Հակառակորդներ | |||||||||
 Հայաստան
|
 Սաջյան ամիրայություն
| ||||||||
| Հրամանատարներ | |||||||||
| Աշոտ Բ Երկաթ
|
Բեշիր ոստիկան
| ||||||||
| Կողմերի ուժեր | |||||||||
| ~70 | 1000 | ||||||||
| Ռազմական կորուստներ | |||||||||
| անհայտ | անհայտ | ||||||||
Սևանի ճակատամարտ, ռազմական բախում Բագրատունիների թագավորության և Արաբական խալիֆայության միջև։ Տեղի է ունեցել 921 թվականին Սևանա լճի ափին։ Հայկական կողմի հրամանատարն էր հայոց թագավոր Աշոտ Երկաթը, իսկ արաբական զորքը ղեկարավում էր Բեշիր ոստիկանը։
Նախապատմություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Հայաստանում ազատության համար ժողովրդի կողմից սկսված ապստամբությունն աստիճանաբար մեծանում էր։ Այդ ժամանակ նաև Ատրպատականում էր ապստամբություն սկսվել, Նըսրը Յուսուֆի հրամանով մեկնում է այնտեղ, իսկ իր պաշտոնը թողնում է Բեշիրին։ Այդ ժամանակ Սևանի կղզում փակվել էր հայոց թագավոր Աշոտ Բ Երկաթը։
|
Լճի շրջանակները, ամբողջ Գեղարքունի գավառը, ավերված ու ամայացած են թշնամու հարձակումներից, ազգաբնակության խղճուկ մնացորդներն են միայն երևում այս և այն կողմերում։ Ի՞նչ է պատահել - մենք չգիտենք։ Կաքավար բերդը փախչելուց հետո, Աշոտ Շահնշահը պատմության աչքից թաքնված է մնացել։ Եվ անկասկած, հզոր տակնուվրայություններ էին պատահել նրա կյանքի մեջ, որոնք, ի վերջո, բերել հասցրել էին նրան փախստականի այս դրության, մենացած մի փոքրիկ կղզում։ - Լեո «Հայոց Պատմություն», երկրորդ հատոր, էջ 568
|
|
Բեշիրը որոշում էր ընդունել հաղթել հայոց ապագա շահնշահին։ Հովհաննես կաթողիկոսն իր աշխատության մեջ գրում է.
|
|
Բեշիրը չէր ուզում հպատակվել Յուսուֆի մարդկանց։ Բայց մոտենալ թագավորին ջրերով լավ պաշտպանված նրա ապատասարանում, հեշտ չէր, և Բեշիրը բավականություն ստանում էր քանդելով առանց այն էլ ամայացած երկիրը և հարձակվելով անզեն ու խաղաղ մարդկանց վրա։ Այդ շահատակություններին պատասխանելու համար ինքը Շահնշահը կղզուց չէր դուրս գալիս, բայց նրա խմբի մեջ գտնվող պատվավորներից մեկը, որի անունն էր Գևորգ[Մ 1] ցամաք էր անցնում մի քանի մարդկանցով և անձնական քաջության հրաշքներ էր ցույց տալիս։ |
|
Ճակատամարտ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Երկրորդ անգամ ոստիկանն ավելի լուրջ է դուրս գալիս հայոց թագավոր Աշոտի դեմ՝ Սևանի կղզին պաշարելով արևելյան լճափից։ Հայոց թագավորը պատրաստում է 11 նավակ և 70 աղեղնավորներ, որոնք, ինչպես նշում է Հովհաննես կաթողիկոսը, «նույնիսկ մազից էլ չէին վրիպում»։ Աշոտը, գլխավորելով աղեղնավորներին, ծովային պատերազմ է սկսում։ Հովհաննես Դրասխանակերտցին այս հարձակման մասին գրել է.
|
|
Հայերը նշան առնում էին առավելապես Բեշիրի մարդկանց աչքերը, որովհետև նրանցից շատերը միական մնացին, շատերն էլ խոր խոցեն ստացան։ Եվ թշնամին, չկարողանալով դիմադրել ծովակից տեղացող մահաբեր տարափին, սարսափահար թողնում փախչում է։ |
|
Պարտությունից հետո Բեշիր ոստիկանը որոշել է գրավել Գեղա բերդը, բայց այնտեղ այդ ժամանակ գտնվում էր Գևորգ Մարզպետունին։ Կռվի ժամանակ Բեշիրը պարտություն է կրում, բայց կարողանում է փախչել։
Սևանի ճակատամարտից հետո Ատրպատականի ամիրայությունը և Արաբական խալիֆայությունը համակերպվել էին Հայաստանի անկախության հետ[2]։
Գագիկ Արծրունին, որը պատճառ էր հանդիսացել ներքաղաքական խառնաշփոթի ու դարձել Վասպուրականի թագավոր, ընդունել էր հայ Բագրատունիների գերիշխանությունը։ Աշոտ Երկաթը մեկնել էր Կոստանդնուպոլիս՝ թարմացնելու հայ-բյուզանդական դաշնակցային պայմանագիրը։ Նա սկսել էր զբաղվել խաղաղ շինարարական աշխատանքով, պետության կենտրոնացմամբ, բանակի վերակացուցմամբ։
Նշումներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ Հովհաննես կաթողիկոսը չի հիշատակում, թե որ տոհմից էր այս Գևորգը։ Բայց Չամչյանը, հատոր Բ, եր. 811, անվանում է նրան Մարզպետունի։
Ծանոթագրություններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ ԵՊՀ Հայագիտական հետազոտությունների ինստիտուտ, Աշոտ Երկաթ և Աբաս
- ↑ Խմբագրական կոլեգիա, Հայկական Սովետական Հանրագիտարան, հ. 10 (խմբ. Վիկտոր Համբարձումյան), Ե., «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա Հայկական Սովետական Հանրագիտարանի գլխավոր խմբագրություն», 1984, էջ 320 — 736 էջ։