Մասնակից:Tatevvv/Ավազարկղ

Բենյամին Լինքոլն
Ծննդավայր	Հինգհեմ, Մասաչուսեթս, Բրիտանական Ամերիկա
Կոչում	սպա
Պաշտոն	Բոստոնի նավահանգստի առաջին հարկահավաք

Բենյամին Լինքոլն (Հունվարի 24, 1733 (Հունվարի 13, 1733) – Մայիսի 9, 1810)՝ ամերիկացի սպա, Հյուսիսային Ամերիկայում անկախության պատերազմի ժամանակ գեներալ-մայոր Եվրոպական բանակում։ Պատերազմի ընթացքում իր ներդրումն ունեցավ երեք գլխավոր կապիտուլյացիաներում․ Սարատոգայի ճակատամարտին իր մասնակցությունը (որից անմիջապես հետո վիրավորվեց) նպաստեց Ջոն Բըրգոյնի հանձմանը Բրիտանական բանակին, վերահսկեց ամերիկյան ամենամեծ պատերազմական կապիտուլյացիան 1780 թվականին Չարլսթոնի պաշարման ժամանակ և, որպես Ջորջ Վաշինգտոնի երկրորդ հրամանատար, պաշտոնապես ընդունեց բրիտանական կապիտուլյացիան Յորքթաունում։

1781-1783 թվականներին՝ Միացյալ Նահանգների առաջին ռազմական քարտուղար: Դեռ ռազմական քարտուղար՝ Լինքոլնը դարձավ Մասսաչուսեթս նահանգի Ցինցինատի հասարակության անդամ և 1783 թվականի հունիսի 9-ին ընտրվեց որպես Մասսաչուսեթսի հասարակության առաջին նախագահ։ Պատերազմից հետո, իր հայրենի Մասաչուսեթսում ակտիվ լինելով քաղաքականության մեջ մի քանի անգամ առաջադրվեց որպես փոխմարզպետ, բայց ընտրվեց միայն մեկ անգամ։ 1787 թվականին Լինքոլնն առաջնորդեց աշխարհազորայինների բանակ (Մասաչուսեթսի վաճառականների կողմից մասնավոր կերպով ֆինանսավորված) Շեյսի ապստամբության ճնշման ժամանակ։ Միացյյալ Նահանգների Նոր Սահմանադրության ուժեղ ջատագովն էր։ Կյանքի վերջին տարիների ընթացքում՝ Բոստոնի նավահանգստի քաղաքականապես ակտիվ մաքսային հարկահավաք։ Չկա տեղեկություն, որ կապ է ունեցել Աբրահամ Լինքոլնի հետ։

Վաղ կյանք

Բենյամին Լինքոլնը` գնդապետ Բենյամին Լինքոլնի և նրա երկրորդ կնոջ ՝ Էլիզաբեթ Թաքսթեր Լինքոլնի վեցերորդ երեխան և առաջին որդին, ծնվել է 1733 թվականի հունվարի 24-ին Մասաչուսեթսյան ծոցի գավառի Հինգհամ քաղաքում։ Լինքոլնի նախնիները նրանց մեջ էին, ովքեր առաջինը հաստատվեցին Հինգհամում, սկսած Թոմաս Լինքոլնից «տակառագործը», ով մի քանի Լինքոլների հետ հաստատվեց Հինգհեմում երբ այն Մասսաչուսեթսի Ծովածոցային գաղութի մասն էր կազմում։ Լինքոլնի հայրը՝ Մասաչուսեթսի Սաֆֆոլկ շրջանի ամենահարուստ մարդկանցից մեկը, 1753-1770 թվականներին եղել է Մասաչուսեթսի գործադիր խորհրդի անդամ, և զբաղեցրել է բազմաթիվ այլ քաղաքացիական պաշտոններ մինչև 1771 թվականի իր մահը։ Լինքոլնի մորական պապը ՝ գնդապետ Սամուել Թաքսթերը՝ Հինգհեմի ամենաակնառու և ազդեցիկ քաղաքացիներից մեկը, դարձավ զորագնդի գնդապետ և մեկը նրանցից, ում հանձնարարվել էր կարգավորել Մասաչուսեթսի և Ռոդ Այլենդի սահմանը 1719 թվականին:

Կյանքի վաղ տարիներին Լինքոլնն աշխատել է ընտանեկան ֆերմայում և հաճախել է տեղի դպրոցը։ 21 տարեկանում դարձել է քաղաքի գունդստաբլ և 1775 թվականին նա միացավ Սաֆոլկ շրջանի միլիցիայի 3-րդ գնդին (որտեղ հայրը գնդապետ էր) որպես օգնական/համհարզ։ 1756 թվականին, 23 տարեկանում at the age of 23, Լինքոլնն ամուսնացավ Մասաչուսեթսի Փեմբրոք քաղաքից Էլայջա Քուշինգի դստեր՝ Մերի Քուշինգի հետ, ում նախնիները Հինգհեմի հիմնադիրներից էին։ Նրանք ունեցան տասնմեկ երեխա, որոնցից ողջ մնացին յոթը։ 1757-ին, նա ընտրվեց Հինգհեմ քաղաքի կլերկ, պաշտոն որը զբաղեցրեց քսան տարի։ He continued to be active in the militia during the French and Indian War, but saw no action, and was promoted to major by the end of the conflict in 1763.

1765 թվականին Լինքոլն ընտրվեց Հինգհեմ քաղաքի կառավարման խորհրդի անդամ, պաշտոն՝ որը զբաղեցրեց վեց տարի։ Lincoln was elected a Hingham town selectman in 1765, a post to which he held for six years. Այս ընթացքում tenure քաղաքական ընդդիմություն բարձրացավ մարզում/գավառում/նահանգում խորհրդարանական հարկային չափանիշների նկատմամբ, բևեռացնելով գաղութի քաղաքական լանդշաֆտը։ political opposition rose in the province to Parliamentary tax measures, polarizing the political landscape of the colony. Լինքոլնը անցավ ընդդիմության կողմը ՝ ի վերջո դառնալով առաջատար ուժ Հինգհեմի «Պատրիոտների» շարքում Lincoln sided with the opposition, eventually becoming a leading force among Hingham's Patriots.

1770 թվականին Լինքոլնը նախանշեց այն միջոցառումները, որոնցով երկրի բնակիչները կոչ էին անում կանխել բրիտանական ապրանքների ներկրումը և դատապարտեց Բոստոնի ջարդերը: 1772 թվականին Լինքոլնը դարձավ Սաֆոլկի միլիցիայի երրորդ գնդի փախգնդապետ։ Նույն տարի Լինքոլնը գավառական ժողովում ընտրվեց քաղաքի ներկայացուցիչ։

Ամերիկյան հեղափոխություն

1774 թվականին երբ գեներալ Թոմաս Գեյջը դարձավ գաղութի կառավարիչ, գավառական ժողովը լուծարվեց, այնուհետև վերափոխվեց Մասսաչուսեթսի Գավառական Կոնգրեսի։ Լինքոլնը հաղթեց ընտրություններում և դարձավ միլիցիայի կազմակերպումն ու մաատակարարումը հսկող կոմիտեի անդամ։ Այնուհետև դարձել է կոնգրեսի անվտանգության կոմիտեի ու գործադիր խորհրդի անդամ, որը գործադիր իշխանություն էր իրականացնում շրջափակված Բոստոնից դուրս գտնվող նահանգի վրա։ Նա խորապես հետևում էր, որպեսզի բոլոր տեսակի պաշարները՝ ծածկոցներից մինչև վառոդ, հասնեն Բոստոնի սահմաններից դուրս Մայրցամաքային բանակին։

Նյու Յորքի պաշտպանություն

1776 թվականի հունվարին, Լինքոլնը դառնալով Մասսաչուսեթսի միլիցիայի գեներալ մայոր, զբաղվում էր նահանգի առափնյա պաշտպանությամբ։ Այն բանից հետո, երբ բրիտանացիները տարհանեցին Բոստոնը, նա և մայրցամաքային բանակի գեներալ Արտեմաս Ուորդը վերահսկեցին նահանգի ափամերձ ամրությունները բարելավելու փորձերը, և նրան հանձնարարվեց անգլիացիների վերադարձի դեպքում պատրաստ պահել նահանգի միլիցիայի բրիգադները: 1776 թվականի մայիսին նա ուղղորդեց այն պետական ուժերին, որոնք հաջողությամբ քշեցին թագավորական նավատորմի վերջին նավերը Բոստոն նավահանգստից.

Չնայած մարտական փորձի բացակայությանը, Լինքոլնը սկսեց մայրցամաքային կոնգրեսում պետական ներկայացուցիչների լոբբինգը մայրցամաքային բանակի սպաների հանձնաժողովի համար ՝ կանխատեսելով, որ ծերացած և հիվանդ գեներալ Ուորդը շուտով կարող է լքել պաշտոնը: Գաղափարը ընդհանուր առմամբ լավ ընդունվեց, մի ներկայացուցիչ գրեց, որ Լինքոլնը «բրիգադի գեներալի համար լավ մարդ էր» և «ունակությունների տեր մարդ», չնայած որ նա «մեծ փորձ» չուներ: While a Continental commission was not immediately forthcoming, Lincoln was placed in command of a brigade of militia the state sent to join General George Washington at New York Town in September 1776.

Երբ Լինքոլնը հասավ Կոնեկտիկուտի հարավ -արևմուտք, Վաշինգտոնը նախ նրան հրամայեց արշավախումբ պատրաստել Լոնգ Այլենդ Սաունդի վրայով ՝ Լոնգ Այլենդում բրիտանական դիրքերը գրոհելու համար: Արշավախումբը ընդհատվեց, երբ Վաշինգտոնը սկսեց նահանջել Նյու Յորքից 1776 թվականի օգոստոսին Լոնգ Այլենդի (Բրուքլին) ճակատամարտից հետո, և Լինքոլնին հրամայվեց երկու զորագունդ բերել Վաշինգտոնի բանակին միանալու համար երբ այն նահանջում էր Նյու Յորքից դեպի հյուսիս: Լինքոլնի զորքերը ապահովեցին մայրցամաքային նահանջը դեպի Ուայթ Պլեյնս, Նյու Յորք, և 1776 թվականի հոկտեմբերի Սպիտակ Հարթավայրերի ճակատամարտի ժամանակ մայրցամաքային կազմավորման մեջ էին․ զորքերի այս հատվածը ճակատամարտում որևէ գործունեություն չծավալեց: The enlistment terms of his men expiring, Lincoln returned briefly to Massachusetts to take command of new recruits for the coming year's campaigns. Based on a recommendation from General Washington as "a gentleman well worthy of notice in the Military Line", Congress commissioned Lincoln a major general in the Continental Army on February 14, 1777.

 [17]: Լինկոլնը կարճ ժամանակով վերադառնում է Մասաչուսեթս ՝ իր ծառայության ժամկետը լրանալու համար [18]: Հիմնվելով գեներալ Վաշինգտոնի ՝ որպես «ռազմական գծում ուշադրության արժանի ջենտլմենի» առաջարկության վրա, Կոնգրեսը Լինքոլնին հանձնարարեց մայրցամաքային բանակի գեներալ -մայոր 1777 թվականի փետրվարի 14 -ին:

Lincoln's first command was that of a forward outpost at Bound Brook, New Jersey, only 3 miles (4.8 km) from British sentries outside New Brunswick. He established his headquarters at the nearby Van Horne House. After months of skirmishing, his post was the target of a surprise attack on April 13, 1777. In the Battle of Bound Brook he was defeated by a much larger force under the command of Lord Cornwallis, barely escaping capture.

Սարատոգա

In July 1777, Washington dispatched three of his best officers, Colonel Morgan, General Arnold and General Lincoln north to assist Philip Schuyler, and afterward Schuyler's replacement Horatio Gates, in the defense of upstate New York against the advance of General John Burgoyne's expedition from Quebec. Lincoln was ordered to coordinate the activities of the New England militia being recruited for the effort. General Schuyler asked Lincoln, from a base in southern Vermont, to harass the British supply line as the British moved south from Fort Ticonderoga toward Albany. Lincoln's job was complicated by New Hampshire's militia leader John Stark, who categorically refused to put his forces under Lincoln's command. Stark had previously held a Continental commission and resigned over a promotion snub, and had only agreed to serve in his native New Hampshire if he was not under Continental authority. Stark led his forces to victory in the Battle of Bennington in mid-August, while Lincoln's force was still growing.

Continental Congress Broadside, 1777
mentions Gen. Lincoln's letter.

By early September Lincoln had 2,000 men under his command, and launched several detachments at the British supply line. One of those detachments, led by Colonel John Brown, successfully harassed British positions outside Fort Ticonderoga, freeing American prisoners and even making an unsuccessful attempt to capture the fort in late September. By this time General Gates, who had taken command from Schuyler in August, had ordered Lincoln's force to join him near Stillwater, New York. Lincoln arrived on September 22, three days after the strategically conclusive Battle of Freeman's Farm where Colonel Morgan's sharpshooters killed most of the officers and three quarters of the artillerymen, resulting in the capture of 6 of the 10 British cannons. There Lincoln's militia were to hold the eastern shore of the Hudson River.

Lincoln's militia played no role in the American victory at the October 7 Battle of Bemis Heights, since the action took place on the western side of the river, but Lincoln was in command of the American right in the battle. These forces saw little action, which was concentrated on the American left. American forces, led by Generals Benedict Arnold and Enoch Poor, successfully breached the British defenses, undoing the small gains the British had made at Freeman's Farm and compelling Burgoyne to retreat a short distance. That evening Gates ordered Lincoln to perform reconnaissance; the British left fell back as Lincoln and his 1,500 man force probed them, and Lincoln was able to occupy the former British lines. In council that evening Lincoln recommended that the ford at Fort Edward be fortified against the possibility that Burgoyne would attempt to reach it and cross the river in an attempt to return to Ticonderoga. Gates agreed with the plan, and ordered Lincoln's militia to do so. During these movements Lincoln encountered a British company; in the ensuing skirmish Lincoln's right ankle was shattered by a musket ball, much like General Arnold was hit in the leg during his charge during the Battle of Bemis Heights, even though General Gates had already relieved Arnold of command due to insubordination in Arnold's manner of disagreement with Gates' battle plans.

Lincoln was transported to Albany, where he was treated, and where he learned of Burgoyne's October 17 surrender. His son helped him return him to Hingham in February 1778, where he convalesced for several months. The injury left his right leg two inches shorter than the left, and for many years the ankle wound was prone to reopening and the danger of infection. During his recovery Lincoln learned that General Arnold's seniority had been restored, reducing Lincoln to the lowest-ranked major general. Although he considered resignation over the slight, Washington and supporters in the Continental Congress assured him of his value to the army.

Southern theater (1778–1781)

Հիմնական հոդվածներ՝ Southern theater of the American Revolutionary War և Siege of Charleston

The Hon. B. Lincoln, Esq.
Major General, Continental Army.

Lincoln rejoined Washington outside New York in August 1778, and was appointed commander of the Southern department in September. Washington sent Lincoln, Lafayette and Lee (Henry "Light Horse Harry") to the Southern Department to oppose the British army under Clinton and Cornwallis. Lincoln participated in the unsuccessful French-led siege of Savannah, Georgia in October 1779, after which he retreated to Charleston, South Carolina. He took command of the garrison of Charleston. In March 1780 the city was surrounded by a sizable British force dispatched from New York. After a relatively brief siege Lincoln was forced to surrender more than 5,000 men to Lieutenant General Sir Henry Clinton on May 12, 1780, but did so in a way that allowed the South Carolina militia to escape as well as some Continental forces, that annoyed the British toward Lincoln.

Lincoln, desperate for more troops, had pleaded with the South Carolina legislature to arm 1,000 enslaved African Americans to ward off the approaching British. Rather than see armed slaves, the legislature began negotiations with the British commanders to allow the British forces to pass through South Carolina.

The loss of the southern army at Charleston was one of the worst Continental defeats of the war. He was denied the honors of war in surrendering, due to the British annoyance at his facilitating the escape of SC militia units and some Continental forces, such as those with Lafayette and Lee, which deeply rankled Lincoln. Lincoln was paroled, and in the court of inquiry no charges were ever brought against him. The British subsequently sought to enlist large numbers of black soldiers.

After being exchanged for the British Major General William Phillips in November 1780, Lincoln returned to Washington's main army. He led a large portion of the Army south from Head of Elk Maryland to Hampton, Virginia, to march to the west to Yorktown where the British were encamped. Lincoln played a major role in the Siege of Yorktown and the surrender of Lord Cornwallis on October 19, 1781. Cornwallis plead illness, and so did not attend the surrender ceremony, choosing instead to send his second-in-command, the Irish General Charles O'Hara. General Washington refused to accept Cornwallis' sword from O'Hara, directing O'Hara to present it instead to Lincoln, Washington's own second-in-command.

Secretary at War (1781–1783)

From 1781 to late 1783, Lincoln served as the first United States Secretary at War. He was appointed by the Confederation Congress under the Articles of Confederation and Perpetual Union, adopted 1781. He was succeeded in the post by Continental Army artillery chief, Major General Henry Knox, (who later continued in the position as the first United States Secretary of War from 1789-1795 under the new Federal Constitution of 1787, during George Washington's two terms as the first President of the United States). He was elected a Fellow of the American Academy of Arts and Sciences in 1781.

While Secretary at War, Lincoln was admitted as an original member of The Society of the Cincinnati in the state of Massachusetts and was elected as the first president of the Massachusetts Society on June 9, 1783, subsequently supporting the election of George Washington as the first President General of The Society of the Cincinnati on June 19.

Հետպատերազմյա քաղաքականություն

Tomb of Gen. Benjamin Lincoln, Hingham Cemetery, Hingham, Massachusetts

In early 1787, Lincoln helped put an end to an uprising of western Massachusetts farmers opposed to increased taxation and government coercion in their trade, known as Shays' Rebellion; Lincoln commanded 3,000 privately funded militia to disperse the opposition, and captured over one hundred. The uprising with the near-capture of a federal arsenal by rebels caused a national uproar, and it was an important part of the national crisis that justified calling the Constitutional Convention. The next year, as a Suffolk County, Hingham delegate, Lincoln voted to support the United States Constitution at the Massachusetts Federal Convention, which ratified 187 to 168 on February 6, 1788.

On February 4, 1789, Lincoln was one of only 10 men who received electoral votes during the first election for President and Vice President of the United States, receiving the vote of an unrecorded elector from the State of Georgia.

Lincoln also served as one of the first trustees of Derby Academy, founded in Hingham by Sarah Hersey Derby, widow of a wealthy Salem shipping magnate.

He stayed active in public life in various capacities, including a term as Lieutenant Governor of Massachusetts and many years as the Collector of the Port of Boston. He retired from public life in 1809 and died in Hingham on May 9, 1810.

Legacy

General Benjamin Lincoln House, where Lincoln was born

Lincoln is buried in the Old Ship Burying Ground behind the Old Ship Church in Hingham. Among the pallbearers at Lincoln's funeral were John Adams, Cotton Tufts, Robert Treat Paine, Richard Cranch and Thomas Melvill. In Lincoln's honor, the bells at Boston and other places were tolled for an hour; the flags of vessels, and those at Fort Independence and Fort Warren, as well as those at the Charlestown Navy Yard were lowered to half-mast.

He was one of the few men to have been involved in the three major surrenders of the American Revolutionary War: twice as a victor (at Yorktown and Saratoga), and once as the defeated party (at Charleston). In spite of the major role he played during the war, he tends to be less well-remembered than many of his contemporaries in the Continental Army.

Places named "Lincoln" in the American South tend to be named after Benjamin Lincoln rather than Abraham Lincoln, the 16th President . Counties and/or towns in Alabama, Georgia, Kentucky, Missouri, North Carolina, and Tennessee are named in his honor, as are communities in North Carolina (Lincolnton), Georgia (Lincolnton), Vermont (Lincoln), and Maine (Lincolnville). Streets in Columbia, South Carolina, and Savannah, Georgia, bear his name, as does Lincoln Hall at the United States Coast Guard Training Center in Yorktown, Virginia.

Lincoln's lifelong home still stands. It was declared a National Historic Landmark in 1972, and is listed on the National Register of Historic Places. Benjamin Lincoln is believed to have married Mary Cushing.

References

• Benjamin Lincoln
• The Articles of Confederation
• Journal of the Senate, Vol 1, 1789, p8
• Mattern, David B. Benjamin Lincoln and the American Revolution. Columbia, SC: University of South Carolina Press, 1998. googlebooks Retrieved December 30, 2008.
• Thomas, William Sturgis Members of the Society of the Cincinnati, Original, Hereditary and Honorary; With a Brief Account of the Society's History and Aims (New York: T.A. Wright, 1929)
• Metcalf, Bryce Original Members and Other Officers Eligible to the Society of the Cincinnati, 1783-1938: With the Institution, Rules of Admission, and Lists of the Officers of the General and State Societies (Strasburg, Va.: Shenandoah Publishing House, Inc., 1938)

External links

• National Park Service Museum Collections
• The Society of the Cincinnati
• The American Revolution Institute

Քաղաքական պաշտոններ
Նոր պաշտոն	United States Secretary at War 1781–1783
ԱՄՆ Սենատ
Նախորդող: Thomas Cushing	Lieutenant Governor of Massachusetts 1788–1789	Հաջորդող: Samuel Adams