1915 թվականին նա հանդես է եկել Բուդապեշտի «Վաշաշ» և «Մետեոր» թիմերում, հավաքականում՝ 1955 թվականից։ Համարվել է հունգարացի ամենատաղանդավոր սուսերամարտիկներից մեկը՝ շնորհիվ հարձակման և պաշտպանության փայլուն տեխնիկայի։ 20 տարեկանում 1957 թվականին արժանացել է աշխարհի չեմպիոնի իր առաջին տիտղոսին, երեք տարի անց հաղթել է Հռոմի օլիմպիադայում թիմային մրցության մեջ։ 1962 թվականի անհատական մրցությունում հաղթել է, բայց նրա կարիերան ընդհատվել է 1964 թվականին տեղի ունեցած լուրջ ավտովթարի պատճառով։ 1966 թվականին նա հաղթել է և ստացել է աշխարհի չեմպիոնի իր վերջին տիտղոսը[1], այնուհետև դուրս է եկել հավաքականից, 1971 թվականին վերջնականապես ավարտել է իր գործունեությունը։ Ավելի ուշ նա աշխատել է մարզիչ Չիլիի (1972), Հունաստանի (1978) և Իտալիայի (1980-ական թվականների սկիզբ) հավաքականներում։