Զանգվածային սպանություն Լուվեսիենում
| Զանգվածային սպանություն Լուվեսիենում | |
|---|---|
| Սպանության ձև | սպանություն |
| Երկիր | .svg){kind=small} Ֆրանսիա |
| Ամսաթիվ | փետրվարի 27, 1995 |
| Սպանվածներ | 6 մարդ |
Զանգվածային սպանություն Լուվեսիենում, ռուս գործարար Եվգենի Պոլևոյի ընտանիքի 4 հոգուց և երկու հյուրերից բաղկացած սպանությունը, որը տեղի է ունեցել 1995 թվականի փետրվարի 27-ին Փարիզի Լուվեսիեն արվարձանում։
Պոլևոների ընտանիք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Եվգենի Պոլևոյը ծնվել է Բելառուսի ԽՍՀ-ի Վիտեբսկ քաղաքում[1]։ Ավարտել է Մոսկվայի Միջազգային հարաբերությունների պետական ինստիտուտը (ՄՀՄՊԻ)։ Զինվորական ծառայություն է անցել թուրքմենական ԽՍՀ-ում՝ որպես զինվորական թարգմանիչ։ 1970-ական թվականներին անդամակցել է ԽՄԿԿ-ին, 1976 թվականից աշխատել է «ԽՍՀՄ-Ֆրանսիա» բարեկամության հասարակությունում։ Նույն տարիներին ամուր հաստատվել է Մոսկվայում, բարեկամացել ԽՍՀՄ-ի և նույնիսկ Ֆրանսիայի բազմաթիվ ազդեցիկ պաշտոնյաների հետ, օրինակ՝ Ֆրանսուա Միտտերանի հետ։ Ունեցել է կին և որդի՝ Ալեքսեյը[2]։
1980 թվականի կեսերին Պոլևոյը հեռացվել է ընկերությունից և աշխատանքի է ընդունվել ծովային նավատորմի նախարարության մատակարարման վարչությունում։ Ավելի ուշ նրա գործընկերն այդ գերատեսչությունում հիշում էր․
|
1985 թվականին Եվգենը կորցրեց ամոթը։ Նա վայելում էր մարդկանց նվաստացուցիչ վիճակի մեջ դնելով։ Մի անգամ հայտարարվեց իմ պետի հոբելյանը մարմնավաճառների հետ։ Հետո արշավ կազմակերպեց ղեկավարության դեմ, որն առանց որևէ հիմնավորման մեղադրեց նախարարության ունեցվածքը հափշտակելու մեջ[2]։ | 
|
Միևնույն ժամանակ, Եվգենի Պոլևոյը բաժանվել է կնոջից և կրկին ամուսնացել։ 1980-ական թվականների վերջին նա սկսել է զբաղվել բիզնեսով, հիմնել է «Ինտերպրոմ» ընկերությունը, որը զբաղվում էր անտառի առևտրով։ 1991-ի օգոստոսյան պուտչից հետո, երբ ԽՍՀՄ ՊԱԿ-ում զանգվածային կրճատումներ տեղի ունեցան, դաշտային հրամանատարը իր ընկերությունում կադրերի գծով պետ դարձրեց նախկին գեներալ Վլադիմիր Ֆոնենկոյին։ Ընկերությունում նաև սկսել են աշխատել ԽՍՀՄ անտառային արդյունաբերության նախկին փոխնախարար Նիկոլայ Սավչենկոն իր ինժեներների հետ։ Այս ամենը տեղեկություններ է առաջացրել «Ինտերպրոմի» և տարբեր պետական մարմինների միջև կապերի մասին։ Մի քանի անգամ խոսակցություններ են պտտվել նավթի, գունավոր մետաղների և թմրավաճառության հետ կապված մեքենայություններին դաշտային մասնակցության մասին[2]։
Պոլևոյը շուտով սկսել է ակտիվ գործունեություն ծավալել Թուրքմենստանում։ 1992 թվականի սկզբին Աշխաբադում հիմնադրվել է «Ռիգել» ընկերությունը։ Հայտնի չէ, թե ինչով է նա իրականում զբաղվել։ Ըստ վարկածներից մեկի՝ շարադրված եղբոր Եվգենի Պոլևոյ Դմիտրիի կողմից, նա եղել է միջանկյալ օղակ թմրանյութերի վաճառքի և փողերի լվացման մեջ։ Բացի այդ, ըստ որոշ տվյալների, Պոլևոյն անձամբ է ծանոթ եղել Թուրքմենստանի նախագահ Սապարմուրադ Նիյազովի հետ[2]։
Պոլևոյի ծանոթների հիշողությունների համաձայն՝ նա անհավանական խորամանկություն և նրբանկատություն ուներ, բայց միևնույն ժամանակ բարդ բնավորություն ուներ, անընդհատ թշնամիներ էր ձեռք բերում։ Իր որդու՝ Ալեքսեյի հետ կոպիտ էր, հաճախ ծեծում էր նրան։ Պոլևոյը մշտապես ստորացրել է գործընկերներին և նույնիսկ կողոպտել նրանց։ 1994-ին նրա հետ բաժանվել են նրա գործընկերներ Վլադիմիր Ռոմանովը և Վլադիմիր Ֆոնենկոն։ Նրանք երկուսն էլ հայտարարել են, որ «Պոլևոյին դիմանալու ուժ չի եղել», և որ «նա այնքան վատն, որ չէր կարողանում իրեն պահել ինչպես հարկն է գործերում»։ Պոլևոյի շատ ծանոթների մոտ նույնպես բացասական տպավորություններ են մնացել նրա մասին[2]։
1990-ականների սկզբից Եվգենի Պոլևոյը մշտապես բնակվել է Ֆրանսիայում՝ Փարիզի Լուվեսիեն արվարձանում։ Նրա հետ միասին այնտեղ հաստատվել է նրա երկրորդ կինը՝ Լյուդմիլան և առաջին ամուսնությունից որդի Ալեքսեյը։ Որոշ տվյալներով՝ Պոլևոները տեղափոխվել են Ֆրանսիա, քանի որ Ռուսաստանում նրանց սպառնացել են հաշվեհարդար տեսնել[2]։
Սպանություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
1995 թվականի փետրվարի 27-ին, գիշերվա ժամը 3-ին, ոստիկանության լուվեսյան բաժին է զանգահարել 16-ամյա Ալեքսեյ Պոլևոյը և հայտնել, որ իր ողջ ընտանիքը ծանոթների հետ գնդակահարվել է իրենց սեփական տանը։ Դեպքի վայր ժամանած ֆրանսիացի ոստիկանները հայտնաբերել են 6 դիակ՝ Եվգենի Պոլևոյին և նրա կնոջը՝ Լյուդմիլային, նրա ծնողներին և ամուսնական զույգին, որը հյուրընկալվել էր Պոլևների մոտ[2]։
Հաջորդ օրը Ալեքսեյը խոստովանել է, որ հենց նա է զանգվածային սպանություն կատարել։ Որպես շարժառիթ՝ նա նշել է հոր բռնապետական բնույթն ավելի հանդուրժելու անհնարինությունը։ Ի սկզբանե այդ ճանաչումը լուրջ կասկածներ է առաջացրել։ Այսպես, օրինակ, կատարված 16 կրակոցներից 15-ը մահացու են եղել, իսկ դեռահասը հազիվ թե այդքան լավ տիրապետեր հրազենին։ Այնուամենայնիվ, Ալեքսեյի ձեռքերի վրա վառոդի հետքեր են հայտնաբերվել, զենքի վրա՝ նրա մատնահետքերը[3]։ Ալեքսեյ Պոլևոյին մեղադրանք է առաջադրվել 6 մարդու սպանության համար, ինչը ֆրանսիական օրենքներով նրան սպառնում էր ցմահ բանտարկությամբ, սակայն հաշվի առնելով նրա երիտասարդ տարիքը՝ նա կդատապարտվեր 18-20 տարվա ազատազրկման[4][5]։
Հետաքննություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Մեղադրանքի հիմքում դրվել է Ալեքսեյ և Եվգենի Պոլևոլների միջև «պաթոլոգիական անբարյացակամությունը»։ Սակայն շատերը կասկածում էին, որ Եվգենին որդուն Ֆրանսիա է տեղափոխել, Փարիզում բնակարան է վարձել, ամսական 10 000 ֆրանսիական ֆրանկ է տվել գրպանի ծախսերին[3]։
1995 թվականի նոյեմբերին Ալեքսեյ Պոլևոյը հրաժարվել է իր նախկին ցուցմունքներից՝ հայտարարելով, որ իր ընտանիքին սպանել են երկու անհայտ անձինք, որոնք ստիպել են նրան մի քանի կրակոց արձակել մահացու վիրավորված հոր վրա, ինչն էլ բացատրում է զենքի վրա եղած դրոշմներն ու վառոդի հետքերը, ինչպես նաև իր վրա վերցնել սպանության մեղքը, որից հետո իր հետ տարել են մի կարմիր թղթապանակ՝ փաստաթղթերով։ Ի դեպ, քննությունը մերժել է այդ ցուցմունքները[2]։
Եվգենի Պոլևոյի եղբայրը՝ Դմիտրին, նույնպես չի հավատացել Ալեքսեյի մեղավորության մեջ։ Նա հայտարարել է, որ իր զարմիկի անմեղության ապացույցներ ունի և պատրաստվում էր դրանք ներկայացնել ֆրանսիական քննությանը։ Սակայն 1996 թվականին Դմիտրի Պոլևոյը անհետացել է, իսկ մի քանի օր անց նրա մարմինը հայտնաբերվել է Վիտեբսկի ծայրամասում։
Քննությունը տևել է 3 տարի, որից հետո գործը հանձնվել է դատարան[6]։
Դատ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
1998 թվականի մարտին տեղի է ունեցել եզրափակիչ դատական նիստը։ Դատախազ Սիլվի Լոթոն Ալեքսեյ Պոլևոյի համար պահանջել է առավելագույն պատիժ անչափահասի համար՝ 18-20 տարվա ազատազրկում։ Երդվյալ ատենակալների դատարանը նրան մեղավոր է ճանաչել 6 մարդու սպանության մեջ, սակայն դատավորը տարօրինակ դատավճիռ է կայացրել՝ 8 տարվա ազատազրկում[6]։ Շատերը կարծում էին, որ դատարանը հասկանում էր, որ Ալեքսեյը հազիվ թե կարող էր սպանել իր ամբողջ ընտանիքին, սակայն չէր ցանկանում կապվել «ռուսական մաֆիայի» հետ[4][5]։
Ալեքսեյ Պոլևոյը հրաժարվել է բողոքարկել փաստաբանի խորհրդով, քանի որ նոր դատարանը կարող էր նրա օգտին դատավճիռ կայացնել[7]։ 2000 թվականի հուլիսին Ալեքսեյ Պոլևոյը պայմանական վաղաժամկետ ազատ էր արձակվել։ Նրա հետագա ճակատագիրը հստակ հայտնի չէ, հնարավոր է՝ նա մնացել է Ֆրանսիայում[3]։
Զանգվածային սպանություն կինոյում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
1999 թվականին նկարահանվել է փաստագրական ֆիլմ «Քրեական Ռուսաստան» շարքից՝ «Սպանել ռուսերեն», որում փորձ է արվել պարզել այդ գործի անցուդարձերը[4][5]։
Օ․ Իոսելիանի «Ավազակներ, գլուխ VII»-ում (Brigands, chapitre VII, 1996) կա դրվագ, որը վերարտադրում է այդ իրադարձությունները։ https://www.youtube.com/watch?v=wgkI0aD7GPA
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ Убить по-русски (Полевой и русская мафия) » Криминальная Россия смотреть онлайн
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 Агат Дюпарк, Софи Ламброскини (1997 թ․ ապրիլի 27). «ЧИСТО РОССИЙСКОЕ УБИЙСТВО». Журнал «Огонёк». Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ մարտի 29-ին. Վերցված է 2010 թ․ հունիսի 30-ին.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Прокофьев Вячеслав. (№ 127, 12 Июля 2000г.). ««ЧЕРНЫЙ ЧЕЛОВЕК» В ЛУВЕСЬЕНЕ» (ռուսերեն). Газета «Труд». Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 1-ին. Վերցված է 2010 թ․ հունիսի 30-ին.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Андрей Карпенко. (1999). «Документальный фильм цикла «Криминальная Россия» — серия «Убить по-русски. Первая серия»» (ռուսերեն). Телекомпания «НТВ». Վերցված է 2010 թ․ հունիսի 30-ին.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Андрей Карпенко. (1999). «Документальный фильм цикла «Криминальная Россия» — серия «Убить по-русски. Вторая серия»» (ռուսերեն). Телекомпания «НТВ». Վերցված է 2010 թ․ հունիսի 30-ին.
- ↑ 6,0 6,1 ВИТАЛИЙ Ъ-ДЫМАРСКИЙ. (№ 45 (1448) от 17.03.1998). «Медвежонка посадили на восемь лет» (ռուսերեն). Газета «Коммерсантъ». Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 1-ին. Վերցված է 2010 թ․ հունիսի 30-ին.
- ↑ ЕЛЕНА Ъ-МАКСИМЕНКО (№ 49 (1452) от 21.03.1998). «Полевой отказался от апелляции» (ռուսերեն). Газета «Коммерсантъ». Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 1-ին. Վերցված է 2010 թ․ հունիսի 30-ին.