Եվգենի Կիսելյով
| Եվգենի Կիսելյով ռուս.՝ Евгений Алексеевич Киселёв | |
|---|---|
 | |
| Ծնվել է | հունիսի 15, 1956[1] (66 տարեկան) |
| Ծննդավայր | Մոսկվա, ԽՍՀՄ |
| Քաղաքացիություն |  ԽՍՀՄ և  Ռուսաստան |
| Մայրենի լեզու | ռուսերեն |
| Կրթություն | Ասիայի և Աֆրիկայի երկրների ինստիտուտ (1979) |
| Մասնագիտություն | լրագրող, հեռուստահաղորդավար, ռադիոհաղորդավար և խմբագիր |
| Աշխատավայր | ԽՍՀՄ հեռուստատեսության և ռադիոհեռարձակման պետական կոմիտե, Օստանկինոյի 1-ին ալիք, ՆՏՎ, TV-6?, TVS?, Moskovskiye Novosti?, Մոսկվայի արձագանքը, RTVi, TVi?, Ինտեր, NewsOne?, Pryamyi?, Radio NV?, Ukraine 24? և Belsat TV? |
| Ծնողներ | հայր՝ Aleksey Kiselyov? |
| Զբաղեցրած պաշտոններ | director general? |
| Կուսակցություն | ԽՄԿԿ |
| Պարգևներ և մրցանակներ | |
| Անդամություն | Ռուսական հեռուստաընկերության ակադեմիա |
 Yevgeny Kiselyov Վիքիպահեստում | |
Եվգենի Ալեքսեևիչ Կիսելյով (ռուս.՝ Евгений Алексеевич Киселёв),հունիսի 15, 1956[1], Մոսկվա, ԽՍՀՄ[2] խորհրդային, ռուս և ուկրաինացի լրագրող, մեդիա մենեջեր, քաղաքական դիտորդ, «Ուկրաինա 24» հեռուստաալիքի հաղորդավար[3][4]
1984 թվականից աշխատում է խորհրդային, ապա ռուսական հեռուստատեսությունում։ 1993 թվականի հոկտեմբերից մինչև 2001 թվականի ապրիլ՝ ՆՏՎ հեռուստաալիքի աշխատակից։ 2008 թվականից աշխատում է ուկրաինական հեռուստատեսությունում։
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Սկզբնական շրջան[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ծնվել է 1956 հունիսի 15-ին Մոսկվայում՝ մետալուրգիական ինժեների ընտանիքում։ Հայրը՝ Ալեքսեյ Ալեքսանդրովիչ Կիսելյովը (1911-1988), խորհրդային գիտնական, ինժեներ, ավիացիայի և հրթիռային մետալուրգիայի բնագավառի մասնագետ էր։ Միջնակարգ կրթությունը ստացել է Մոսկվայի երկաթուղու անգլերենի խորացված ուսումնասիրությամբ թիվ 123 հատուկ դպրոցում։
1979 թվականին գերազանցությամբ ավարտել է Մոսկվայի Մ.Վ.Լոմոնոսովի անվան պետական համալսարանի Ասիայի և Աֆրիկայի երկրների ինստիտուտի պատմաբանասիրական ֆակուլտետը՝ «պատմաբան-արևելագետ» մասնագիտությամբ։ 1977-1978 թվականներին պրակտիկա է անցել Իրանում։
1979-1981 թվականներին ծառայել է որպես սպա-թարգմանիչ Աֆղանստանում, որտեղ աշխատել է խորհրդային ռազմական խորհրդականների խմբում որպես թարգմանիչ։
1981-1984 թվականներին պարսկերեն է դասավանդել Ռուսաստանի Անվտանգության դաշնային ծառայության ակադեմիայում։
Աշխատանք լրատվամիջոցներում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
ԽՍՀՄ-ում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
1984-1987 թվականներին աշխատել է ԽՍՀՄ պետական հեռուստառադիոհեռարձակման ընկերության Մերձավոր և Մերձավոր Արևելքի երկրների հեռարձակման գլխավոր խմբագրական կոլեգիայում։
1987-1990 թվականներին եղել է «90 րոպե» (հետագայում՝ «120 րոպե») հաղորդաշարի («Կենտրոնական հեռուստատեսության առաջին հաղորդումը»)[5] և Կենտրոնական հեռուստատեսության լրատվական հաղորդումների թղթակից։
1990 թվականին եղել է «ТСН» լրատվական հաղորդաշարի հաղորդավարներից մեկը։
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 Internet Movie Database — 1990.
- ↑ «Биография Евгения Киселёва» (ռուսերեն)։ РИА Новости։ 2013-06-05։ Արխիվացված է օրիգինալից 2013-06-10-ին
- ↑ «Մեծ քաղաքականություն» հաղորդաշարի հաղորդումներից մեկի ժամանակ Կիսելևը պարզաբանել է. «Ես ռուս լրագրող չեմ, ես ռուսաստանցի ուկրաինացի լրագրող եմ»։
- ↑ «На телеканале «Украина 24» стартует авторская программа «Реальная политика с Евгением Киселёвым»»։ Телеканал Україна։ Վերցված է 2020-05-23
- ↑ «Телезвезды: Евгений Киселёв. Интервью бывшего ведущего программы «Итоги»»։ Meduza։ 2016-02-08
Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- «Մեծ քաղաքականությունը Եվգենի Կիսելյովի հետ» թոք շոու «Ինտեր» հեռուստաալիքի (Ուկրաինա) թոք-շոուի կայքը
- Robert Thomas Teske Votive Offerings Among Greek-Philadelphians: A Ritual Perspective. — Ayer Publishing, 1980. — С. 242—3.
- Alessandra Stanley (1997-02-20)։ «Tough Side Of Albright Is Awaited In Moscow»։ The New York Times։ Արխիվացված օրիգինալից 2012-08-25-ին։ Վերցված է 2012-08-24
- Michael Specter (1995-12-24)։ «Russia's New Style of Hero»։ The New York Times։ Արխիվացված օրիգինալից 2012-08-25-ին։ Վերցված է 2012-08-24
- Michael R. Gordon (1997-03-16)։ «Russian Media, Free of One Master, Greet Another»։ The New York Times։ Արխիվացված օրիգինալից 2012-08-25-ին։ Վերցված է 2012-08-24
- Celestine Bohlen (1999-09-05)։ «In Russia, a Power Play Acted Out on Television»։ The New York Times։ Արխիվացված օրիգինալից 2012-08-25-ին։ Վերցված է 2012-08-24
- Michael Wines (2001-04-08)։ «TV Takeover Stirs Protest In Moscow»։ The New York Times։ Արխիվացված օրիգինալից 2012-08-25-ին։ Վերցված է 2012-08-24
- «Russian TV station loses freedom»։ BBC News։ 2001-04-03։ Արխիվացված օրիգինալից 2012-08-25-ին։ Վերցված է 2012-08-24
- Michael Wines (2001-04-15)։ «TV Workers End Standoff At Network In Russia»։ The New York Times։ Արխիվացված օրիգինալից 2012-08-25-ին։ Վերցված է 2012-08-24
- Fred Weir (2002-01-23)։ «Did business or politics silence Russian TV station?»։ The Christian Science Monitor։ Արխիվացված օրիգինալից 2012-08-25-ին։ Վերցված է 2012-08-24
- Michael Wines (2002-01-23)։ «Russians Find Suspicions Fly As Network Goes Off Air»։ The New York Times։ Արխիվացված օրիգինալից 2012-08-25-ին։ Վերցված է 2012-08-24
- «Russian station taken off air»։ BBC News։ 2002-01-22։ Արխիվացված օրիգինալից 2012-08-25-ին։ Վերցված է 2012-08-24
- «Pro-Kremlin group wins TV channel»։ BBC News։ 2002-03-27։ Արխիվացված օրիգինալից 2012-08-25-ին։ Վերցված է 2012-08-24
- «Russia pulls plug on critical TV»։ BBC News։ 2003-06-22։ Արխիվացված օրիգինալից 2012-08-25-ին։ Վերցված է 2012-08-24
- «TV closure sparks 'Soviet' jibe»։ BBC News։ 2003-06-23։ Արխիվացված օրիգինալից 2012-08-25-ին։ Վերցված է 2012-08-24
- Clifford J. Levy (2010-01-23)։ «TV Refugees From Moscow»։ The New York Times։ Արխիվացված օրիգինալից 2012-08-25-ին։ Վերցված է 2012-08-24
- «Russian journalists find haven in Ukraine»։ Hurriyet Daily News։ 2009-07-20։ Արխիվացված օրիգինալից 2012-08-25-ին։ Վերցված է 2012-08-24
- Chrystia Freeland (2009-07-11)։ «Russia's Free Media Find a Haven in Ukraine»։ The Financial Times։ Արխիվացված օրիգինալից 2012-08-25-ին։ Վերցված է 2012-08-24
- «Герман хочет заменить Шустера на украинца»։ Украинская правда։ 2010-05-21
- Շուստերը վերադարձել է Ինտեր ալիք, Kyiv Post (19 փետրվարի, 2013)
- Kisseliov, la vedette de la révolte (ֆր.) // Ազատագրում. - 2001 թ. - Ապրիլի 10.