Անատոլի Պիսկովեց
 | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| Քաղաքացիությունը |
 ԽՍՀՄ և  Ուկրաինա | ||
| Ծննդյան ամսաթիվ | մայիսի 27, 1948 (75 տարեկան) | ||
| Ծննդավայր | Կիև, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ | ||
| Դիրք | կիսապաշտպան | ||
|
| |||
|
| |||
|
| |||
|
| |||
|
| |||
Անատոլի Պիսկովեց (ուկրաիներեն՝ Анатолій Павлович Пісковець; մայիսի 27, 1948, Կիև, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), սովետական ֆուտբոլիստ, ուկրաինացի մարզիչ։ Ուկրաինայի վաստակավոր մարզիչ։
Խաղային գործունեություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Անատոլի Պիսկովեցն իր խաղային գործունեությունը սկսել է 1970 թվականին «Ագրոտեխսերվիս» ակումբում (Սումի), որտեղ նա խաղացել է մինչև 1973 թվականը։ Հաջորդ երկու տարիներին նա եղել է «Ուրալանի» խաղացող։ 1975 թվականին տեղափոխվել է Կամչատկայի Պետրոպավլովսկ, որտեղ հինգ տարի խաղացել է «Վուլկան»-ում։ Ամենաբարձր ցուցանիշը, որում նա խաղացող էր, ԽՍՀՄ առաջնության երկրորդ լիգան էր[1]։
Մարչական գործունեություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Մարզչական գործունեությունը սկսել է 1980 թվականին Նիվա (Միրոնովկա) սիրողական թիմում։ 1981 թվականին Կիևի Ֆիզկուլտուրայի ինստիտուտն ավարտելուց հետո նրան հրավիրել են Կիևի ՍԿԱ՝ օգնելու Վլադիմիր Մունտյանին։ 1982-1984 թվականներին ինքնուրույն գլխավորել է Ձերժինսկ քաղաքի «Քիմիկ» ակումբը, որը հանդես է եկել դաշնակցային երկրորդ լիգայում։ 1984-1986 թվականներին աշխատել է Կիևի մանկապատանեկան մարզադպրոցներից մեկում որպես սպորտային տնօրեն։ 1992 թվականին մարզիչը մեկնել է ԱՄԷ, որտեղ մարզել է «Ալ Ահլի»-ին (Դուբայ)։
1994 թվականին Ուկրաինա վերադառնալուց հետո գլխավորել է Կիևի կանանց ֆուտբոլի «Ալինա» թիմը։ Այս ակումբի հետ նա դարձել է առաջնության ու Ուկրաինայի գավաթի հաղթող։ Այս հաջողություններից հետո Պիսկովեցին նշանակել են Ուկրաինայի կանանց հավաքականի մարզիչ։ 1998 թվականին նրան հրավիրել են Ռուսաստանի կանանց «Էներգիա» (Վորոնեժ) թիմ, որը նույնպես գլխավորել է Ռուսաստանի չեմպիոնի կոչումը։ 1999-2002 թվականներին կրկին աշխատել է Ուկրաինայի կանանց հավաքականների հետ։
Տղամարդկանց թիմերի հետ աշխատանքի է վերադարձել 2003 թվականին՝ գլխավորելով «Կրիվբաս»-ը[2]։ 2005 թվականին մարզիչը տեղափոխվել է Ադրբեջան՝ «Ինտեր» (Բաքու) խմբին նախապատրաստելու համար[3], հետո սեփական «Սիմուրգ» ակումբի ղեկավարության համար։ 2006 թվականի հունիսին նրան հրավիրել են ալչևական «Ստալի» մարզչական շտաբ, որից հետո մեկնել է Վրաստան՝ ստանձնելու երկրի գործող չեմպիոն «Օլիմպի» (Ռուսթավի) մարզչի պաշտոնը։ Կիևի ֆուտբոլի ֆեդերացիայում կարճատև աշխատանքից հետո Պիսկովեցը վերադարձել է Վրաստան, որտեղ առաջին դիվիզիոնի «Գագրա» թիմի հետ նվաճել է երկրի գավաթը և իրավունք է ստացել խաղալ Եվրոպայի լիգայում[4][5]։
2011 թվականի հոկտեմբերի 18-ին դարձել է Լեհաստանի առաջին դիվիզիոնի «Օլիմպիա» (Էլբագոն) թիմի մարզիչը՝ պայմանագիր կնքելով թիմի հետ մինչև 2011/12 մրցաշրջանի ավարտը՝ երկարաձգման հնարավորությամբ[1]։ Orange Sport-ին տված հարցազրույցում նա ասել է, որ համաձայնել է աշխատել Լեհաստանում ավելի քաղաքակիրթ եվրոպական ֆուտբոլին մոտ լինելու պատճառով[6]։ 2012 թվականի հունվարի սկզբին նրան տեղափոխել են հիվանդանոց, որից հետո առողջական պատճառներով հրաժարական է տվել[7]։
Ուկրաինա վերադառնալուց հետո աշխատել է «Վոլին» երիտասարդական թիմի հետ[8], իսկ 2013 թվականի ապրիլի 26-ին հիմնական թիմի մարզչի պաշտոնից Անատոլի Դեմյանենկոյի հրաժարականից հետո նշանակվել է Պրեմիեր լիգայի թիմի գլխավոր մարզչի ժամանակավոր պաշտոնակատար[9]։ Թիմի գլխավորությամբ մեկ հանդիպումից հետո նրան փոխարինել է Վիտալի Կվարցյանին, որից հետո նա լքել է ակումբը[10]։
2015 թվականի փետրվարի 8-ին նշանակվել է լատվիական «Դաուգավա» ակումբի գլխավոր մարզիչ[11], սակայն, նրա նոր թիմը արտոնագրված չէր խաղալու մեծ լիգաներում, և գործարքն ուժի մեջ չի մտել[12]։ 2015 թվականի գարնանը նա վերադարձել է «Գագրա», որը այդ ժամանակ համարվում էր Վրաստանի առաջնության առաջին դիվիզիան։ Նույն թվականի ամռանը հեռացել է ակումբից՝ վերադառնալով Ուկրաինա, որտեղ 2015 թվականի հուլիսից մինչև 2016 թվականի հունիսը մարզել է սիրողական «Օբուխով» ֆուտբոլային ակումբը, որից հետո կրկին առաջարկ է ստացել գլխավորել «Գագրայի» ֆուտբոլային ակումբը՝ իր գործունեության ընթացքում երրորդ անգամ դառնալով այս ակումբի գլխավոր մարզիչը։
2020 թվականին Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի կողմից ցմահ որակազրկվել է ֆուտբոլի հետ կապված ցանկացած գործունեությունից՝ պայմանավորված խաղերի կազմակերպմանը մասնակցելու համար[13], սակայն արդեն 2021 թվականի հուլիսի վերջին այն արդարացվել էր Լոզանի մարզական արբիտրաժային դատարանի կողմից[14]։
Մարզչական նվաճումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Վրաստանի գավաթի շահառու․ 2011
- Վրաստանի Առաջին լիգայի հաղթող․ 2010-2011
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 «e-Olimpia.com: Piskoweć oficjalnie trenerem Olimpii». Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ մարտի 8-ին. Վերցված է 2015 թ․ փետրվարի 28-ին.
- ↑ Анатолий Писковец: «„Кривбасс“ лицо самобытного города. Отбывать номер здесь не принято»(չաշխատող հղում)
- ↑ «UA-Футбол. Писковец, Котов и Идахор переезжают в Баку». Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ սեպտեմբերի 17-ին. Վերցված է 2015 թ․ փետրվարի 28-ին.
- ↑ «Украинские герои Сакартвело — football.ua». Արխիվացված օրիգինալից 2013 թ․ դեկտեմբերի 3-ին. Վերցված է 2015 թ․ փետրվարի 28-ին.
- ↑ UEFA Europa League — Kluby — UEFA.com(չաշխատող հղում)
- ↑ «Orange Sport: I liga raport 17.10». Արխիվացված օրիգինալից 2015 թ․ փետրվարի 8-ին. Վերցված է 2015 թ․ փետրվարի 28-ին.
- ↑ «e-Olimpia.com: Piskoweć odchodzi z Olimpii». Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ սեպտեմբերի 6-ին. Վերցված է 2015 թ․ փետրվարի 28-ին.
- ↑ «UA-Футбол. Анатолій Пісковець: «Молодим завжди може випасти шанс»». Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 15-ին. Վերցված է 2015 թ․ փետրվարի 28-ին.
- ↑ Офіційно: «Волинь» розірвала контракт з Дем’яненком Արխիվացված 2013-04-30 Wayback Machine // UA-Футбол
- ↑ Анатолій Пісковець: Узгоджую деталі розірвання угоди з клубом Արխիվացված 2013-06-18 Wayback Machine // UA-Футбол
- ↑ Украинский тренер возглавил латвийский клуб Արխիվացված 2015-03-16 Wayback Machine // UA-Футбол
- ↑ «Гагра снова мечтает о победах». Արխիվացված օրիգինալից 2015 թ․ ապրիլի 14-ին. Վերցված է 2015 թ․ ապրիլի 14-ին.
- ↑ ««Прославились» в Армении: 25 украинцев замешаны в договорных матчах». Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ հոկտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2020 թ․ հոկտեմբերի 13-ին.
- ↑ «Спортивный арбитражный суд оправдал украинцев, дисквалифицированных в Армении за договорные матчи». Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ օգոստոսի 1-ին. Վերցված է 2021 թ․ օգոստոսի 1-ին.
|
