1906 թ.-ին ուներ 670 բնակիչ, մեծամասնությունը՝ հայեր։ Նախնիների մի մասը Պարսկահայաստանից և Արևելյան Հայաստանի տարբեր վայրերից Աբասգյոլում բնակություն հասատելու համար եկել են 1858-1829 թթ.-ին։
Բնակչությունն զբաղվում էր երկրագործությամբ, այգեգործությամբ և անասնապահությամբ։ Ոռոգման նպատակներով օգտագործում էին Աբաս-գյոլ լճակի ջուրը։ Գյուղն ուներ Սուրբ Սարգիս անունով եկեղեցի։ 1918-1920 թթ.-ի կոտորածներից Աբաս-Գյոլի բնակչության փրկված մասն ապաստանեց Սովետական Հայաստանում։
Գյուղն ունի քարածքի պաշարներ։ Մինչև 1920 թ.-ը գյուղն ունեցել է փոստակայան, մաքսատուն, հայկական հին գերեզմանատուն և Սուրբ Սարգիս անունով եկեղեցի[1]։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 1, էջ 15)։