Տիգրան Նազարյանը ծնվել է 1858 թվականին ԱրցախիՇուշի քաղաքում։ Սովորել է Շուշիի Գալուստ Փափազյանի մասնավոր դպրոցում։ 1879 թվականին Շուշիում հիմնել է հրատարակչական գրասենյակ։
1881 թվականին տեղափոխվել է Թիֆլիս, որտեղ հրատարակել է «Աղբյուր»[2] մանկապատանեկան ամսագիրը, «Տարազ» շաբաթաթերթը` հավելվածներով, «Կովկասի առավոտ» (1907) և այլ թերթեր, գրքեր, օրացույցներ, տարեցույցներ, ժողովածուներ, պիեսների («Ճըպատըդ քոլադ կտրի», 1887, «Արոզա», 1913), ակնարկների, հրապարակախոսական հոդվածների հեղինակ է[3][4]։
1907 թվականին գրականագետների, արվեստագետների և խաղաղության միջազգային ընկերակցության Լիսաբոնում կազմակերպված ցուցահանդեսում ներկայացրել է 5-րդ դարի հայ պատմիչների հրատարակված գործերը, ընտրվել այդ կազմակերպության պատվավոր անդամ։ 1915 թվականին Թիֆլիսում բացել է «Հրատապ սփոփանք մայր հայաստանցիներին» որբախնամ ապաստանը, «Վասպուրական դպրոց» մանկապարտեզը։ 1919 թվականին մեկնել է Եվրոպա, որտեղ թղթակցել է «Ապագա» (Փարիզ) և այլ թերթերի, հրատարակել «Թիքա» գրական երկերի ժողովածուն (Լայպցիգ, 1922)։ 1925 թվականին վերադարձել է հայրենիք, Ղարաբաղի վերաշինության նպատակով կազմակերպել Ղարաբաղի օգնության կոմիտե[3]։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 8, էջ 143)։