Ջոն Հերսի

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Ջոն Հերսի
Դիմանկար
Ծնվել էհունիսի 17, 1914(1914-06-17)[1][2][3][…]
ԾննդավայրՏյանցզին, Զհիլի, Beiyang Government
Մահացել էմարտի 24, 1993(1993-03-24)[1][2][3][…] (78 տարեկան)
Մահվան վայրՔի Ուեսթ, Մոնրո շրջան, Ֆլորիդա, ԱՄՆ[4]
Քաղաքացիություն ԱՄՆ
Մայրենի լեզուչինարեն
ԿրթությունԵյլի համալսարան, Հոթչքիս դպրոց, Briarcliff High School?, Քեմբրիջի համալսարան և Trumbull College?
ԵրկերHiroshima?
Մասնագիտությունլրագրող, վիպասան, ակնարկագիր, գրող, սցենարիստ և պատմաբան
ԱշխատավայրԵյլի համալսարան
ԱմուսինBarbara Jean Day? և Frances Ann Cannon?
Պարգևներ և
մրցանակներ
ԱնդամությունԱրվեստի և գրականության ամերիկյան ակադեմիա և Արվեստների և գիտությունների ամերիկյան ակադեմիա
 John Hersey Վիքիպահեստում

Ջոն Ռիչարդ Հերսի (հունիսի 17, 1914(1914-06-17)[1][2][3][…], Տյանցզին, Զհիլի, Beiyang Government - մարտի 24, 1993(1993-03-24)[1][2][3][…], Քի Ուեսթ, Մոնրո շրջան, Ֆլորիդա, ԱՄՆ[4]), ամերիկացի գրող և լրագրող։ Նա համարվում է այսպես կոչված Նոր լրագրության առաջին պրակտիկանտներից մեկը, որում գեղարվեստական պատմության մեթոդները հարմարեցված են գիտահանրամատչելի զեկույցներին[5]։ Հիրոսիմայի վրա նետված ատոմային ռումբի հետևանքների մասին Հերսիի գիրքը լավագույնն է ճանաչվել 20-րդ դարի ամերիկյան լրագրության մեջ[6]։

Վաղ տարիներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հերստը ծնվել է Չինաստանի[7], Տյանցզին քաղաքում՝ Գրեյս Բըրդի և Ռոսկո Հերսիի՝ Տյանցզինի YMCA բողոքական միսիոներների ընտանիքում։ Հերսին նախ սովորել է չինարեն խոսել, քան անգլերեն։ Հերսիի «Կանչը» (1985) վեպը հիմնված է նրա ծնողների և նրանց սերնդի մյուս միսիոներների կյանքի հիման վրա։

Ջոն Հերսին Անգլիայի Բերքշիր նահանգի Ռեդինգ քաղաքից Ուիլյամ Հերսիի (կամ Հերսիի, ինչպես այն ժամանակ արտասանվում էր ազգանունը) հետնորդն էր։ Ուիլյամ Հերստը Մասաչուսեթս նահանգի Հինգհեմ քաղաքի առաջին վերաբնակիչներից մեկն էր 1635 թվականին։

Հերսին ընտանիքի հետ վերադարձավ Միացյալ Նահանգներ, երբ նա տասը տարեկան էր։ Նա սովորել է Նյու Յորքի Բրայարկլիֆ Մանոր քաղաքի հանրային դպրոցում, այդ թվում՝ Բրայարկլիֆի ավագ դպրոցում երկու տարի։ Բրայարկլիֆում նա դարձավ իր ջոկատի առաջին հետախույզ արծիվը[8][9][10]։ Ավելի ուշ նա հաճախել է Հոթչկիսի դպրոցը, այնուհետև Եյլի համալսարան, որտեղ եղել է գանգի և ոսկորների հասարակության անդամ՝ դասընկերներ Բրենդան Գիլի և Ռիչարդ Ա.Մուրի հետ միասին[11]։

Եյլի համալսարանում Հերսին զբաղվել է ֆուտբոլով, որտեղ նրան մարզել են Տակը և Պոդը, չաղ Նիլ և Ջերալդ Ֆորդը. Նա խաղում էր նույն թիմում Յեյլի մրցաշարի երկու Heisman Trophy-ի՝ Լարի Քելլիի և Քլինթ Ֆրենկի հետ։ Հետագայում Ջոնը Քեմբրիջի համալսարանի ասպիրանտ էր՝ որպես Մելոնի կրթաթոշակառու։

Կարիերա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Քեմբրիջում սովորելուց հետո Հերսին 1937 թվականին ամառային աշխատանքի է անցել գրող Սինքլեր Լյուիսի մոտ որպես անձնական քարտուղար և վարորդ։ Այնուամենայնիվ, նա ծանրացավ իր պարտականություններով և հեռացավ Time-ում աշխատելու[12][13]։ Երկու տարի անց (1939) նրան տեղափոխեցին Չունցինի Time բյուրո։ 1940 թվականին Վիլյամ Սարոյանը նրան անվանում է Time-ի «խմբագիրներից» մեկը «Սիրո հին քաղցր երգ» պիեսում[14]։

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ Newsweekly-ի թղթակից Հերսին լուսաբանում էր ռազմական գործողությունները Եվրոպայում և Ասիայում։ Նա հոդվածներ է գրել Time և Life ամսագրերի համար։ Նա ուղեկցեց դաշնակից ուժերին Սիցիլիա ներխուժման ժամանակ[15], կենդանի մնաց  չորս ինքնաթիռի վթարներից և բարձր գնահատվեց նավատորմի նախարարի կողմից Գվադալկանալից վիրավոր զինվորներին տարհանելու գործում ունեցած դերի համար[16]։

Պատերազմից հետո՝ 1945-1946 թվականների ձմռանը, Հերսին գտնվում էր Ճապոնիայում ՝ The New Yorker-ին զեկուցելով ավերված երկրի վերականգնման մասին, երբ նա գտավ մի փաստաթուղթ, որը գրել էր ճիզվիտ միսիոները, որը վերապրել էր Հիրոսիմայի վրա նետված ատոմային ռումբը։ Լրագրողն այցելել է միսիոներին, որը նրան ծանոթացրել է այլ վերապրածների հետ[15]։

Ռեպորտաժ Հիրոսիմայից[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

The New Yorker-ի խմբագիր Ուիլյամ Շոնի հետ քննարկելով ատոմային ռմբակոծությունը, Ջոն Հերսին առաջարկեց մի պատմություն, որը կփոխանցեր աղետի պատմությունը ողջ մնացած մարդկանց միջոցով։

1946 թվականի մայիսին Հերսին մեկնել է Ճապոնիա, որտեղ երեք շաբաթ անցկացրել է վերապրածներին հարցաքննելու համար։ Վերադառնալով Ամերիկա՝ նա սկսեց գրել Հիրոսիմայից վեց վերապրածների պատմությունները՝ գերմանացի ճիզվիտ քահանա, այրի դերձակուհի, երկու բժիշկ, քահանան և մի երիտասարդ կին, ով աշխատում էր գործարանում[17]։

Արդյունքում ստացվել է նրա ամենահայտնի աշխատանքը՝ Հիրոսիմա հոդվածը՝ 31,000 բառ ծավալով, որը տպագրվել է The New Yorker ամսագրի 1946 թվականի օգոստոսի 31-ի համարում։ Պատմությունը վերաբերում է 1945 թվականի օգոստոսի 6-ին ճապոնական Հիրոսիմա քաղաքի վրա նետված ատոմային ռումբին և դրա հետևանքներին վեց վերապրածների համար։ Հոդվածը գրավեց ամսագրի գրեթե ամբողջ համարը, որն առաջին անգամ էր The New Yorker-ի համար[17][18]։

Ռուսալեզու «Հիրոսիմա» գիրքը հրատարակվել է միայն Individuum հրատարակչության կողմից ատոմային ռմբակոծության 75-ամյակին[19]։

Հիրոսիման ավերակների մեջ, 1945 թվականի հոկտեմբեր, ատոմային ռումբի պայթյունից երկու ամիս անց։

Ճանաչում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2007 թվականի հոկտեմբերի 5-ին ԱՄՆ Փոստային ծառայությունը հայտարարեց, որ 20-րդ դարի հինգ լրագրողների կպարգևատրի իրենց պատվին առաջին կարգի փոստային նամականիշերով, որոնք կթողարկվեն երեքշաբթի, 2008 թվականի ապրիլի 22-ին՝ Մարթա Գելլհորն, Ջոն Հերսի, Ջորջ Փոլկ, Ռուբեն Սալազար և Էրիկ Սևարեյդ։ Գլխավոր փոստատար Ջեք Փոթերը մի շարք նամականիշերի մասին հայտարարեց Վաշինգտոնում Associated Press-ի գործադիր խմբագիրների ժողովում։

1968 թվականին նրա անունով է կոչվել Իլինոյս նահանգի Արլինգթոն Հեյթս քաղաքի Ջոն Հերսի ավագ դպրոցը։

Մատենագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • 1942 — Մարդիկ Բաթաանում / Men on Bataan
  • 1943 — Դեպի հովիտ / Into the Valley
  • 1944 — Զանգ Ադանոյի համար / A Bell for Adano
  • 1946 — Հիրոսիմա / Hiroshima
  • 1950 — Պատ / The Wall
  • 1953 — Մարմոտ դրայվ / The Marmot Drive
  • 1956 — Միակ խճաքարը / A Single Pebble
  • 1959 — Պատերազմ սիրողը / The War Lover
  • 1960 — Երեխա-գնորդ / The Child Buyer
  • 1963 — Այստեղ մնալու համար / Here to Stay
  • 1965 — Սպիտակ լոտոս / White Lotus
  • 1966 — Շատ հեռու գնալը / Too Far To Walk
  • 1967 — Փոթորկի պատուհանի տակ / Under the Eye of the Storm
  • 1968 — Ալժիրի մոթելի միջադեպը / The Algiers Motel Incident[20]
  • 1970 — Նամակ շրջանավարտներին / Letter to the Alumni
  • 1972 — Դավադրություն / The Conspiracy
  • 1974 — Իմ խնդրանքը ավելի մեծ տարածքի համար / My Petition for More Space
  • 1977 — Ընկույզի դուռ / The Walnut Door
  • 1980 — Նախագահության ասպեկտները / Aspects of the Presidency
  • 1985 — Կանչ / The Call
  • 1987 — Բլյուզ/ Blues
  • 1989 — Էսքիզներ կյանքից / Life Sketches
  • 1990 — Նետում և այլ պատմություններ / Fling and Other Stories
  • 1991 — Անտոնիետա / Antonietta
  • 1994 — Քի Ուեսթի հեքիաթներ / Key West Tales

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Encyclopædia Britannica
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Internet Broadway Database — 2000.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Deutsche Nationalbibliothek Record #118774239 // Gemeinsame Normdatei (գերմ.) — 2012—2016.
  5. ↑ Tom Goldstein Killing the Messenger: 100 Years of Media Criticism. — Columbia University Press, 1989. — ISBN 0-231-06602-3
  6. ↑ Felicity Barringer (1999 թ․ մարտի 1). «Journalism's Greatest Hits». The New York Times. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 17-ին. Վերցված է 2021 թ․ մայիսի 1-ին.
  7. ↑ After their graduation from Syracuse University, Roscoe and Grace Hersey traveled to China to teach basketball and accounting, as well as Western medicine, education, science and agronomy.
  8. ↑ Dee, Jonathan. «John Hersey, The Art of Fiction No. 92». The Paris Review. Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ հոկտեմբերի 14-ին. Վերցված է 2013 թ․ հոկտեմբերի 24-ին.
  9. ↑ Mary Cheever The Changing Landscape: A History of Briarcliff Manor-Scarborough. — ISBN 0-914659-49-9
  10. ↑ Weingarten, Marc The Gang That Wouldn't Write Straight: Wolfe, Thompson, Didion, and the New Journalism Revolution. — Crown, 2005. — ISBN 978-1-4000-4914-1
  11. ↑ Robbins, Alexandra Secrets of the Tomb: Skull and Bones, the Ivy League, and the Hidden Paths of Power. — Little, Brown and Company, 2002.
  12. ↑ Who's Who of Pulitzer Prize Winners. ISBN 1-57356-111-8.
  13. ↑ Gates, David (1993 թ․ ապրիլի 5). «An All-American Foreigner». Newsweek.
  14. ↑ Love's Old Sweet Song: A Play in Three Acts. 1940. Վերցված է 2017 թ․ հուլիսի 15-ին.
  15. ↑ 15,0 15,1 «John Hersey, American Society of Authors and Writers». Արխիվացված օրիգինալից 2011 թ․ հուլիսի 25-ին. Վերցված է 2021 թ․ մայիսի 1-ին.
  16. ↑ Severo, Richard (1993 թ․ մարտի 25). «John Hersey, Author of 'Hiroshima,' Is Dead at 78». The New York Times. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 1-ին. Վերցված է 2021 թ․ մայիսի 1-ին.
  17. ↑ 17,0 17,1 Raphael, Caroline (2016 թ․ օգոստոսի 22). «How John Hersey's Hiroshima revealed the horror of the bomb». Magazine. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ հունիսի 14-ին. Վերցված է 2016 թ․ օգոստոսի 27-ին.
  18. ↑ «Obituary of John Hersey». The New Yorker. 1993 թ․ ապրիլի 5. Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ մայիսի 29-ին. Վերցված է 2021 թ․ մայիսի 1-ին.
  19. ↑ Андрей Козенко[d] (2020 թ․ օգոստոսի 5). «"Хиросима" Джона Херси впервые выходит на русском языке». ВВС. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 4-ին. Վերցված է 2021 թ․ մայիսի 4-ին. {{cite web}}: Check |author= value (օգնություն)CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link) CS1 սպաս․ թվային անուններ: authors list (link)
  20. ↑ Hersey, John (1968). The Algiers Motel Incident. New York, New York: Alfred A. Knopf Inc. LCCN 68-31842.

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Ջոն_Հերսի&oldid=9668224» էջից