Անգլիայի թագուհու ժամանումը Սեն Կլու պալատ (կտավ)

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Անգլիայի թագուհու ժամանումը Սեն Կլու պալատ
տեսակգեղանկար
նկարիչՇառլ Լյուի Մյուլեր
տարի1856[1] և 1855
բարձրություն73 սանտիմետր[1]
լայնություն59,7 սանտիմետր[1]
ստեղծման երկիր Ֆրանսիա
նյություղաներկ[1] և կտավ[1]
գտնվում էԲուքինգեմյան պալատ
հավաքածուԹագավորական հավաքածու[1]
Ծանոթագրություններ

Նորին Մեծություն Անգլիայի թագուհու ժամանումը Շատո Սեն Կլու պալատ (ֆր.՝ Arrivée de S.M. la reine d’Angleterre au Palais de Saint-Cloud[2]), ֆրանսիացի գեղանկարիչ Շառլ Մյուլլերի (Charles-Louis Müller, 1815-1892) կտավ, պատկերված է 1855 թվականին Ֆրանսիայում տեղի ունեցած պատմական իրադարձություն, երբ Անգլիայի թագավորական ընտանիքը հյուրընկալվել էր Շատո Սեն Կլու պալատում։ Կատարած է մի քանի գծանկարների հիման վրա, յուղաներկով և մատիտով, չափերը 73 x 59.7 սմ։

Նապոլեոն III-ի սիրելի նկարիչ Շառլ Մյուլլերը կտավում փոխանցել է Շատո Սեն Կլու պալատում տիրող ընդունելության մթնոլորտը ֆրանսիական վերապահումով։

Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մյուլլերը նկարը ստեղծել է 1855 թվականին Ֆրանսիայում Անգլիայի թագավորական ընտանիքի համար կազմակերպած Նապոլեոն III-ի ընդունելության ժամանակ կատարած էսքիզների հիման վրա։ Սա ժամանակին Ֆրանսիայի ամենաշքեղ հավաքույթն է եղել։ Հրավիրված են եղել կայսերական ընտանիքի մտերիմները, դաշնակիցները, վստահված անձինք, այդ թվում, Նապոլեոնի զարմուհի և նրա նախկին հարսնացու (ֆր.՝ fiance) Մաթիլդան, որն առանց թաքցնելու ապրում էր հոլանդացի ազնվական իր սիրեկանի հետ։

Շատո Սեն Կլու պալատ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Շատո Սեն Կլու պալատը եղել է ֆրանսիական ճարտարապետության մարգարիտ, կլասիցիզմի նմուշ, որը կառուցվել է Լյուդովիկոս XIV-ի եղբոր` Օռլեանի դքսի պատվերով, որից հետո ձեռք է բերել Լյուդովիկոս XVI-ը և նվիրել է իր հարսնացու Մարի Անտուանետին։ Շատո Սեն Կլու պալատը արքայական վեհության բարձրագույն խորհրդանիշ է համարվել։ Չի հասել մինչև մեր օրեր։

Նկարագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Գեղանկարիչ Շառլ Մյուլլեր 1865-1870 թվականների լուսանկար գրականության և արվեստի հայտնի դեմքեր շարքից

Պարահանդեսի դահլիճը լեփլեցուն է նրբաճաշակ հագնված պալատականներով։ Գլխավոր աստիճանավանդակի երկայնքով դեկորատիվ բույսերի նման շարված են զինվորները, որոնց փետրավոր (ֆր.՝ plumage) ոսկե սաղավարտները շողշողում են ծանրակշիռ ջահերի լույսի ներքո։ Շլացուցիչ դահլիճի կենտրոնում փայլլում են թագավորական և կայսերական մեծամեծերը։

Նրանց մեջ առանձնանում է, (համաձայն պատվիրատուի պահանջի) Նապոլեոնը` զարմանալիորեն վեհաշուք տեսքով, երկնագույն զինվորական համազգեստով և նեղ կարմիր տաբատով։ Նրա ցից բեղերը հիշեցնում են երեքից տասնհինգ պակաս ցույց տվող ժամացույցի սլաքներ։ Նրա կողքին կանգնած է նրբագեղ Եվգենյան բարձր օձիքավոր զգեստով։ Նրա բարեհամբույր հայացքն ուղղված է կտավի աջ կողմում կանգնած, մի փոքր հնաոճ հագնված Վիկտորիա թագուհուն, որը միակ կինն է, որ գլխարկ է դրել, որը ինչ-որ բանով գիշերային սպիտակ գլխաշոր է հիշեցնում։

Նկարում Անգլիայի թագուհին մի փոքր թեքված է դեպի ֆրանսիական զույգը (պատահական չէ նման մոտեցումը, քանի որ Մյուլլերը ֆրանսիացի նկարիչ է և Նապոլեոնի սիրելի նկարիչներից), ասես շնորհակալություն է հայտնում, որ հրավիրվել է այդպիսի գեղեցիկ տուն։ Ալբերտը փայլուն տեսք ունի իր ալ տունիկայով։ Նա կանգնած է եզրում, հավանաբար նկարիչը չնսեմացնելու նպատակով է այդպես պատկերել, որպեսզի Ալբերտն իր բարձր հասակով «ստվեր չգցի» ցածրահասակ Նապոլեոնի վրա։ Ալբերտը ձեռքով բռնել է իր սուրը։ Նրա մտահոգ հայացքը արտահայտում է. «Այս ֆրանսիացին ասես գայթակղում է իմ կնոջը»[3]։

Մյուլլերը մանրակրկիտ աշխատել է նաև արքայադուստր Վիկտորիայի և Բերտիի պատկերի վրա։ Վիկտորիային պատկերել է որպես իր մոր փոքրիկ կրկնօրինակ, մինչև անգամ գլխարկը նման է Վիկտոիա թագուհու գլխարկին։ Բերտին տոնական սպիտակ վերնաշապիկով և մուգ պիջակով է։ Նրա բաց գույնի մազերը հետ են սանրված, ասես մայրը ստիպել է սանրել մազերը։ Տոնական սպիտակ վերնաշապիկով, մուգ պիջակով, գլխին ծեփած մազերով Բերտին կոմպոզիցիայի կենտրոնում է։ Այդ կտավում միայն երիտասարդ արքայազն Բերտին է նայում նկարչին։ Բերտիի կենսագիր Ստեֆան Կլարկը այդ նկարը մեկնաբանում է այսպես.

Նրա հայացքն ասես ասում է. պալատական նկարիչը այս թագավորական և կայսերական մեծամեծերից ընտրել և նկարում է ինձ (ֆր.՝ Mich. Moi): Մի՞ թե ես իրոք այսքան կարևոր անձ եմ... (Նույն օրը Վատիկանի և Ավստրիայի կառավարության միջև պայմանագիր է ստորագրվում՝ ըստ որի Հռոմեական կաթոլիկ եկեղեցուն էր հանձնվում Ավստրիայում ամուսնության և կրթության օրենքների վրա հսկողությունը։ Սակայն որևէ շքեղ տոնակատարություն այդ կապակցությամբ չի կազմակերպվել)[3]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]