Նատալյա Գումենյուկ

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Նատալյա Գումենյուկ
Դիմանկար
Ծնվել էհուլիսի 24, 1983(1983-07-24) (40 տարեկան)
ԾննդավայրԲիրոբիջան, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ
Քաղաքացիություն Ուկրաինա
ԿրթությունԿիևի համալսարանի ժուռնալիստիկայի ինստիտուտ (2004) և Էրեբրո համալսարան (2006)
Մասնագիտությունլրագրող, գրող, հասարակական գործիչ և ռադիոհաղորդավար
ԱշխատավայրHromadske.TV?
Պարգևներ և
մրցանակներ
 Nataliya Gumenyuk Վիքիպահեստում

Նատալյա Պետրովնա Գումենյուկ (ուկրաիներեն՝ Наталія Петрівна Гуменюк, հուլիսի 24, 1983(1983-07-24), Բիրոբիջան, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ), ուկրաինացի լրագրող, գրող և հասարակական գործիչ։ «Գրոմադսկի հեռուստաընկերության» ղեկավար (2015-2019)։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նատալյա Գումենյուկը ծնվել է 1983 թվականի հուլիսի 21-ին Բիրոբիջանում[1][2]։ Չորս տարեկանում երազել է աստղագետ դառնալ, իսկ ինը տարեկանում հետաքրքրվել է ռազմական հակամարտություններով՝ երազել դառնալ հումանիտար աշխատող[3]։

2000-2004 թվականներին սովորել է Կիևի Տարաս Շևչենկոյի անվան ազգային համալսարանի Ժուռնալիստիկայի ինստիտուտի միջազգային ժուռնալիստիկայի բաժնում։ Ուսանողական տարիներին եղել է «Մեր գործը» ուսանողական թերթի գլխավոր խմբագիրը (2002-2004)։ 2005-2006 թվականներին սովորել է Էրեբրոյի համալսարանի միջազգային լրագրության բաժնում և ստացել մագիստրոսի կոչում[4]։

2002-2003 թվականներին աշխատել է որպես լրագրող «Նոր ալիք»-ում, 5 կանալ-ում (2003), ProfiTV լրատվական գործակալությունում (2004), ICTV-ի «Փաստեր» ծրագրում (2003-2004)։ 2005-2007 թվականներին եղել է «K1» հեռուստաալիքի «Մեկ ռեպորտաժ» հաղորդաշարի հեղինակ և վարող, միջազգային բաժնի վարիչ և հատուկ թղթակից։ 2007 թվականին աշխատել է որպես «Ինտեր» հեռուստաալիքի հատուկ թղթակից։ 2007 թվականից եղել է նույն հոլդինգի մաս կազմող «Ինտեր» և «K1» հեռուստաալիքների միջազգային բաժնի ղեկավար[4]։ Որպես «Ինտեր»-ի միջազգային բաժնի ղեկավար՝ պատասխանատու է եղել 2008 թվականի օգոստոսին Հարավային Օսիայում զինված հակամարտությունը լուսաբանելու համար։ Խմբագրական նյութերի համար «Ինտեր»-ը ներկայացվել է միջազգային «Էմմի» մրցանակի «նորություններ» անվանակարգում[5]։

Գումենյուկը 2014 թվականին

2009 թվականի դեկտեմբերին Գումենյուկը առանց հիմնավոր պատճառի հեռացվել է «Ինտեր» հեռուստաալիքից[6]։ 2010 թվականին դարձել է Հարավարևելյան Ասիայի վերաբերյալ մի շարք նյութերի հեղինակ BBC-ի ուկրաինական ծառայության և «Պրոֆիլ» շաբաթաթերթի համար։ 2010-2011 թվականներին եղել է «Ինտեր» հեռուստաալիքի «Մերոնք» նախագծի հեղինակն ու գլխավոր խմբագիրը արտասահմանում գտնվող ուկրաինացիների մասին հաղորդումների գծով[4][5]։

2010 թվականից, որպես անկախ ֆրիլանսեր լրագրող, սկսել է համագործակցել Ռոյթերսի, Լեհական հեռուստատեսության, BBC-ի ուկրաինական ծառայության, RTL 4-ի, Open Democracy-ի, Ուկրաինական պրավդայի, Tochka.net-ի և «Պրոֆիլ» շաբաթաթերթի հետ[4]։ Լուսաբանել է Արաբական գարնան իրադարձությունները[7]։ Մասնակցել է «Դադարեցրե՛ք գրաքննությանը» հասարակական շարժման աշխատանքներին[8]։ Դասավանդել է «Միջազգային մեդիա համակարգեր» դասընթացը Մոհիլայան լրագրության դպրոցում[7]։

2013 թվականին դարձել է Հանրային հեռուստատեսային նախագծի հիմնադիրներից մեկը[9]։ 2014 թվականի փետրվարին, Հանրայինում աշխատանքին զուգահեռ, սկսել է վարել «Ինտերնացիոնալ» հաղորդումը «Արիստոկրատներ» ռադիոյով[10]։ 2014 թվականի մարտին վարել է Docudays UA կինոփառատոնի մրցանակաբաշխության հաղթողների պարգևատրման արարողությունը[11]։ Ուկրաինայի արևելքում զինված հակամարտության սկզբից լուսաբանել է մարտական գոտում տեղի ունեցող իրադարձությունները[12]։ 2015 թվականի հունվարից ղեկավարել է Հանրային հեռուստատեսության ռուսալեզու ծառայությունը[13]։ 2015 թվականի մայիսին փոխարինել է Ռոման Սկրիպինին որպես Հանրային հեռուստատեսության ղեկավար[14]։ Գումենյուկը BBC-ի գլոբալ մարտահրավերի միակ կին փորձագետն է, որը նկարահանվել է 2015 թվականի հուլիսին[15]։

2015 թվականի ամռանը նա հրաժարվել է «Վաստակի համար» պետական շքանշանից[16][17]։ 2016 թվականին եղել է Docudays UA կինոփառատոնի և «Պատվո մասնագիտություն» լրագրողական մրցանակի ժյուրիի անդամ[18][19]։ «Մասնագիտության պատիվ» մրցանակի ժյուրիի անդամների շարքերում Ռոման Սկրիպինի ներկայության կապակցությամբ Նատալյա Գումենյուկը ի նշան բողոքի լքել է մրցույթի դիտորդական խորհուրդը[20]։

2019 թվականի նոյեմբերի 9-ին Վլադիմիր Զելենսկին Գումենյուկին ընդգրկել է Ուկրաինայի նախագահին կից Խոսքի ազատության և լրագրողների պաշտպանության խորհրդի կազմում[21]։

2019 թվականի դեկտեմբերի 20-ին Գումենյուկին Հանրայինի ղեկավարի պաշտոնում փոխարինել է Յուլիա Բանկովան[22]։ Դրանից հետո նա աշխատել է որպես գործընկերության գծով գլխավոր խմբագրի տեղակալ և ղեկավարել է Hromadske International նախագիծը։ 2020 թվականի փետրվարին Գումենյուկը հայտարարել է Հանրայինից իր հեռանալու մասին լրագրող Անգելինա Կարյակինայի հետ պայմանագրի չերկարաձգման պատճառով[23]։

2020 թվականի մայիսին Գումենյուկը գործարկել է «Հասարակական հետաքրքրությունների լրագրության լաբորատորիա» նախագիծը[24]։ 2020 թվականի սեպտեմբերի 2-ից Ուկրաինայի Ազգային հանրային հեռուստառադիոընկերության ռազմավարական պլանավորման նորությունների գլխավոր խմբագիրն է, որտեղ նրան հրավիրել է Անգելինա Կարյակինան[25]։

Ազդեցություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2017 թվականին Գումենյուկն ընդգրկվել է Res Publica-ի թերթի կողմից կազմված, Visegrad Fund-ի, Financial Times-ի և Google-ի կողմից կազմված New Europe 100 ցուցակում[26]։

2019 թվականին ընդգրկվել է «Ֆոկուս» շաբաթաթերթի կազմած «Ուկրաինայի 100 ամենաազդեցիկ կանանց» ցուցակում[27]։

Պարգևներ և կոչումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Անատոլի Մոսկալենկոյի անվան լրագրության զարգացման հիմնադրամի դափնեկիր՝ լրագրության ոլորտում ձեռքբերումների համար (2009)[28],
  • «Ականատես» գեղարվեստական ռեպորտաժի մրցույթում երկրորդ տեղ (2013)[29],
  • Best Book Award մրցանակի դափնեկիր (2020)[30],
  • Գումենյուկի «Կորուսյալ կղզին» գիրքը դարձել է 2020 թվականի լավագույն գիրքը «Ճամփորդական նոթեր և ռեպորտաժներ» անվանակարգում՝ ըստ ուկրաինական ПЕН ակումբի[31], ներառված է «BBC 2020 թվականի տարվա գրքերի» կարճ ցուցակում՝ Էսսեներ»[32] և «Գրքի տարի-2020» համաուկրաինական վարկանիշում[33]։
  • «Մասնագիտության պատիվ» (2021)[34]։

Անձնական կյանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նատալյա Գումենյուկի ամուսինը ռուս լրագրող Պյոտր Ռուզավինն է, ով աշխատում է «Անձրև» հեռուստաալիքում[35]։

2017 թվականի մարտին նա հաղորդագրություն էր հրապարակել Facebook-ում, որտեղ գրել է, որ իրեն նյարդայնացնում են այն մարդիկ, ովքեր «կեղտոտում են լրահոսը սեփական երեխաների մասին գրառումներով՝ ուրիշներին պարտադրելով պատմություններ, որոնք հետաքրքրում են միայն իրենց ծնողներին՝ գենետիկական կապի պատճառով»։ Դրանից հետո այդ գրառումը դիտարկվել է Հանրայինի խմբագրության կողմից, որոշվել, որ այդ միջադեպը գտնվում է խորհրդի իրավասությունից դուրս[36]։

Գրքեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Veni, Vidi, Scripsi: Світ у масштабі українського репортажу (збірник репортажів різних авторів) — Київ: Темпора, 2013.
  • Майдан Тахрір. У пошуках втраченої революції. — Київ: Політична критика. — 2015.
  • Загублений острів. Книга репортажів з окупованого Криму. — Львів: Видавництво Старого Лева 2020.

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ «Відомості про власників» (PDF) (ուկրաիներեն). 2019 թ․ փետրվարի 18. Արխիվացված (PDF) օրիգինալից 2021 թ․ հուլիսի 27-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  2. ↑ Kauffmann Sylvie (2014 թ․ հունվարի 26). «Ukraine: «La question n'est pas la Russie, mais de sortir de l'injustice et de la corruption»». Le Monde.fr. Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  3. ↑ «Мусаева – балерина, Станко – археолог, МакГаффи – бармен. Параллельная реальность украинских журналистов». detector.media (ռուսերեն). 2015 թ․ հունիսի 6. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 «Наталя Гуменюк». Могилянська школа журналістики (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ մայիսի 4-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  5. ↑ 5,0 5,1 Баранівська Марина (2011 թ․ փետրվարի 18). «Наталя Гуменюк: «Кожен з наших героїв – це людина, яка спромоглася на вчинок, не побоялася змінити своє життя»». detector.media (ուկրաիներեն). Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  6. ↑ «За що звільнили Наталю Гуменюк?». detector.media (ուկրաիներեն). 2009 թ․ դեկտեմբերի 15. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  7. ↑ 7,0 7,1 Коркодим Олена (2012 թ․ դեկտեմբերի 4). «Наталя Гуменюк: «У країнах Арабської весни реалії медіа подібні до наших»». detector.media (ուկրաիներեն). Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  8. ↑ «Припинити тиск на журналістів, не допустити репресій». detector.media (ուկրաիներեն). 2010 թ․ մայիսի 22. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  9. ↑ ««Громадське ТБ»: «Все гірше, ніж ви думаєте, але надія є»». stv.detector.media (ուկրաիներեն). 2013 թ․ հունիսի 14. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ դեկտեմբերի 11-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 8-ին.
  10. ↑ «До команди радіо «Аристократи» приєдналися Наталія Гуменюк, Влад Фісун, Тіна Берадзе, Василіса Фролова (ОНОВЛЕНО)». detector.media (ուկրաիներեն). 2014 թ․ փետրվարի 9. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  11. ↑ «Переможцем Docudays UA став російський фільм «Останній лімузин»». detector.media (ուկրաիներեն). 2014 թ․ մարտի 28. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  12. ↑ «Наталка Гуменюк». Insider (ուկրաիներեն). 2014 թ․ սեպտեմբերի 25. Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ փետրվարի 28-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  13. ↑ «У російськомовного проекту «Громадського ТБ» з'явився власний сайт». detector.media (ուկրաիներեն). 2015 թ․ հունվարի 21. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  14. ↑ «Романа Скрыпина сместили с поста руководителя «Громадського ТБ»». detector.media (ռուսերեն). 2015 թ․ մայիսի 27. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  15. ↑ Долженкова Інна (2015 թ․ հուլիսի 30). «Про експеримент ВВС, прокурорське свавілля та призначення Туки». ms.detector.media (ուկրաիներեն). Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  16. ↑ «Станко, Гуменюк, Задорожний, Левін, Стек відмовилися від президентського ордену «За заслуги»». detector.media (ուկրաիներեն). 2015 թ․ հունիսի 5. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 8-ին.
  17. ↑ «Непотрібні ордени від Президента?». oldvideo.detector.media (ուկրաիներեն). 2015 թ․ հունիսի 6. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 8-ին.
  18. ↑ Апостолова Лілія (2016 թ․ մարտի 31). «Кінофестиваль Docudays UA–2016 оголосив переможців (ДОПОВНЕНО)». detector.media (ուկրաիներեն). Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  19. ↑ «Обрано журі конкурсу професійної журналістики «Честь професії - 2016»». detector.media (ուկրաիներեն). 2016 թ․ մարտի 31. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  20. ↑ Рингис Анастасия (2016 թ․ հունիսի 9). «Дело Скрыпина де-факто и де-юре. Что произошло с "Громадським ТВ"?». Украинская правда (ռուսերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  21. ↑ «Президент затвердив склад Ради з питань свободи слова та захисту журналістів». detector.media (ուկրաիներեն). 2019 թ․ նոյեմբերի 6. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 9-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  22. ↑ «ГО «Громадське телебачення» очолила Юлія Банкова». zz.detector.media (ուկրաիներեն). 2019 թ․ դեկտեմբերի 20. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  23. ↑ «Наталя Гуменюк йде з «Громадського»». detector.media (ուկրաիներեն). 2020 թ․ փետրվարի 3. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  24. ↑ Рябоштан Іра (2020 թ․ մայիսի 6). «Наталя Гуменюк стала засновницею та керівницею «Лабораторії журналістики суспільного інтересу»». zz.detector.media (ուկրաիներեն). Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  25. ↑ «Наталя Гуменюк стала шеф-редакторкою інформаційного мовлення Суспільного зі стратегічного планування». stv.detector.media. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  26. ↑ «Семеро українців увійшли до Топ-100 новаторів Європи, опублікованого Financial Times». detector.media (ուկրաիներեն). 2017 թ․ նոյեմբերի 24. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  27. ↑ «Кумиры и мастера. 100 самых влиятельных женщин». ФОКУС (ռուսերեն). 2019 թ․ հոկտեմբերի 21. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ փետրվարի 24-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  28. ↑ «Гуменюк – найкраща журналістка 2009 року». detector.media (ուկրաիներեն). 2010 թ․ մարտի 1. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  29. ↑ Санченко Антон (2013 թ․ ապրիլի 14). «Світ під мікроскопом». tyzhden.ua (ուկրաիներեն). Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  30. ↑ «Соколова, Сенцов, Гуменюк та ще низка медійників стали лауреатами премії від Львівського BookForum». detector.media (ուկրաիներեն). 2020 թ․ սեպտեմբերի 18. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  31. ↑ «Український ПЕН назвав найкращі українські книжки 2020 року». detector.media (ուկրաիներեն). 2020 թ․ դեկտեմբերի 28. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ դեկտեմբերի 29-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  32. ↑ «Оголошено короткі списки претендентів на премію «Книга року ВВС-2020»». detector.media (ուկրաիներեն). 2020 թ․ նոյեմբերի 13. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ հունվարի 25-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  33. ↑ «Оголошено короткі списки Всеукраїнського рейтингу «Книжка року-2020»». detector.media (ուկրաիներեն). 2021 թ․ հունվարի 13. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ ապրիլի 23-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  34. ↑ «Определились победители конкурса профессиональной журналистики «Честь профессии-2021»». ukrinform.ru (ռուսերեն). 2021 թ․ մայիսի 25. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 26-ին. Վերցված է 2021 թ․ մայիսի 26-ին.
  35. ↑ «Наталя Гуменюк вийшла заміж у Білорусі». detector.media (ուկրաիներեն). 2017 թ․ օգոստոսի 14. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ փետրվարի 24-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.
  36. ↑ Ряпулова Марія (2017 թ․ մարտի 21). «На «Громадському» вирішили не сварити Наталю Гуменюк «по-комсомольськи»». detector.media (ուկրաիներեն). Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ մարտի 1-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 10-ին.

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Նատալյա Գումենյուկ» հոդվածին։
Չափորոշչային վերահսկողություն
LCCN: nb2015016944 · VIAF: 310640723 · WorldCat VIAF: 310640723
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Նատալյա_Գումենյուկ&oldid=9503924» էջից