Լյախավիչի (բելառուս․՝ Ляхавічы, ռուս.՝ Ляховичи, լեհ.՝ Lachowicze, իդիշ՝ לעכאוויטשLekhavitsh, լիտ.՝ Liachivičai), քաղաք և նույնանուն շրջանի վարչական կենտրոն Բելառուսում՝ Բրեստի մարզում, Վեդմա գետի ափին, մարզկենտրոնից՝ Բրեստ քաղաքից 225 կիլոմետր հեռավորության վրա։ Շրջանի խոշորագույն բնակավայրն է. բնակչության թվաքանակը 2021 թվականիհունվարի 1-ի տվյալներով եղել է 10 607[2][2]։ Ունի երկաթուղային կայարան Բարանովիչի — Լունինեց երկաթգծի վրա։
Պատմական փաստաթղթերում հիշատակություն կա այն մասին, որ կիևյան մեծ իշխան Վասիլի Սվյատոսլավիչը 1005 թվականի ամռանը, ի թիվս այլ բնակավայրերի, Լյախով քաղաքն ընծայել է Տուրայի եպիսկոպոսությանը[3][4]։
XV դարում Լյախովը Լիտվայի մեծ իշխանության կազմում եղել է գավառի վարչական կենտրոն։ XVI դարի սկզբներին պատկանել է Ալբրեխտ Գոտշոլդին։ Վերջինիս որդու՝ Ստանիսլավի մահվանից հետո՝ 1542 թվականին, անցել է նրա այրուն՝ Բարբարա Ռաձիվիլին, ով հինգ տարի անց, հսկայական օժիտով, ամուսնացել է լեհական գահի ժառանգի հետ։ 1635 թվականին քաղաքն իր ամրոցով հանդերձ դարձել է Սապեգաների սեփականությունը։ 1793 թվականից հայտնվել է ռուսական կայսրության կազմում։ 1921—1939 թթ. եղել է Լեհական Երկրորդ Հանրապետության, ատա՝ Բելառուսական Խորհրդային Հանրապետության կազմում։ 1941 թվականի հունիսի վերջերից մինչև 1944 թվականի հուլիսի 6-ը գտնվել է գերմանական ֆաշիստների տիրապետության տակ, ովքեր այստեղ գետտո են ստեղծել, բազմաթիվ հրեաների, գնչուների, հաշմանդամների սպանել։
↑Археографическая комиссия РАНАрхеографический ежегодник за 1964 год. / под редакцией академика Тихомирова М. Н.. — Москва: издательство "Наука", 1965. — С. 271. — 395 с.
↑Беларуская Савецкая Энцыклапедыя: у 12 т. / гал. рэд. П. У. Броўка. — Т. 12: БССР. — Мн.: Беларуская Савецкая Энцыклапедыя, 1975. — С. 697.
Бабулин И. Б. Московские «легионы» на гравюре «Осада Ляхович в 1660 году» // История военного дела: исследования и источники. — 2012. — Т. III. — С. 297—320. <http://www.milhist.info/2012/11/27/babylin> (27.11.2012)