Նեոնացիզմն Ուկրաինայում

Ուկրաինական նեոնացիստների գաղափարը առաջ է քաշվել Կրեմլի կողմից և աջակցվում է բոլոր Կրեմլի հնարավոր լծակներով։

Նեոնացիզմն Ուկրաինայում, ժամանակակից ուկրաինական սոցիումի երևույթ, որը կապված է հասարակական գիտակցության արմատականացման հետ, որտեղ առավել մեծ տարածում են ստանում աջ ծայրահեղականության գաղափարը։ Ինչպես հաղորդում է ամերիկյան The Nation ամսագիրը, այդ միտման վառ դրսևորումներ կարելի է համարել գնչուների ջարդերը, հակասեմական միջադեպերը, ֆեմինիզմի կողմնակիցների և ԼԳԲՏ համայնքների ակտիվիստների վրա հարձակումները։ Տագնապ է առաջացնում նաև այն փաստը, որ բացի բռնության ակցիաներից, հասարակական տրամադրությունների սրման գործընթացն ուղեկցվում է գրքի արգելքների սահմանմամբ, տեղական մամուլի վրա ճնշմամբ, քաղաքացիների անձնական ազատությունների սահմանափակումների աստիճանական սահմանմամբ և նացիստական կոլաբորացիոնիստների հերոսացմամբ, որը հովանավորվում է ուկրաինական պետության կողմից։ Այս խնդրի սրությունն արտացոլվել է համաշխարհային հրեական կոնգրեսի, Սիմոն Վիզենտալի կենտրոնի, Human Rights Watch-ի, Amnesty International-ի և Freedom House-ի հրապարակումներում^[1]։

Ծագման հանգամանքներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Որպես կանոն, Արևելյան Եվրոպայի երկրներում ուլտրաաջ շարժումների համակրանքը դառնում են աշխատանքային դասի ներկայացուցիչները։ Նման քաղաքական ընտրության մոտիվացիան հաճախ ատելությունն է նուվորիշների և զանազան փոքրամասնությունների նկատմամբ, որոնք կամ հանցակից են կրիմինալին կամ նեոնացիստների կարծիքով պարզապես «պետք է իմանան իրենց տեղը»։ Ազգային փոքրամասնությունների խմբերը (հրեաներ, գնչուներ և այլն) մտնում են արևելաեվրոպական բոլոր պետությունների կազմի մեջ^[2]։ Այնուամենայնիվ, Արևելյան Եվրոպայի որոշ հետխորհրդային ժողովուրդներ՝ չեխերը, լեհերը, սլովակները, հունգարացիները, շատ ավելի դրական վերաբերմունք են ցուցաբերում հասարակության ժողովրդավարական շենացման նկատմամբ, քան, օրինակ, ռուսները, ուկրաինացիները կամ բելառուսները։ Ավելի ժողովրդավարական ավանդույթները հնարավորություն են տալիս իրավահավասար ուժերին տիրապետել և թույլ չտալ, որ նրանք իրենց ձեռքը վերցնեն իշխանությունը^[3]։

Իր զարգացման մեջ մի շարք հանգամանքների բերումով ուլտրաաջ միջավայրն Ուկրաինայում զարգացել է երկու տարբեր ուղղություններով՝ ինչպես պաշտոնական քաղաքական կուսակցություններ, այնպես էլ ցանցային հանրությունների, արմատական խմբավորումների և կիսապատերազմական կազմավորումների ամբողջություն, որոնք բաղկացած են աջ արմատական հայացքներով կամավորներից^[4]։ Նշվում է, որ ուկրաինական ազգայնականության աջ թևի սպեկտրը շատ ոչ միատարր կազմ ունի, սակայն դրանում առանձնանում են մի քանի առանցքային կազմակերպություններ։ Առաջին հերթին դա ուկրաինական ազգային ասամբլեան է՝ ուկրաինական ժողովրդական ինքնապաշտպանությունը, որը վարում է արևմտամետ ունիտար ազգայնական պետության կառուցման ուղեգիծը^[5]։ Այդ կազմակերպությունը 1993 թվականին մասնակցել է Վրաստանի կողմից Աբխազիայի դեմ ռազմական հակամարտություններին և չեչեն անջատողականների կողմից ռուսական զորքերի դեմ։ 1990-ական թվականների կեսերին կտրուկ աճել է նրա շովինիզմի և ծայրահեղականության մակարդակը, իսկ 1994 թվականին նույնիսկ հայտարարվել է իշխանությունը արտախորհրդարանական միջոցներով ստանալու մտադրությունը^[6]։

Բացի ՈՒՆԱ-ՈՒՆՍՕ-ից, իր նկատմամբ մեծ ուշադրություն է գրավել «Ազատություն» պոպուլիստական կուսակցությունը^[7], ինչպես նաև «Ուկրաինայի տերական ինքնություն» կազմակերպությունը, որը ձգտում է էթնիկ միատարր Ուկրաինայի ստեղծմանը և խոստացել է ինտերնացիոն ճամբարներ կազմակերպել ռուսախոսների համար^[5]։ Այդ կուսակցությունը հրաժարվել է իր շարքեր թողնել որևէ մեկին, բացի ուկրաինացիներից, իր հարձակումների է ենթարկել կոմունիստներին և ժողովրդավարամետ ազգայնականներին, դեմ է հանդես եկել այլ ազգությունների ներկայացուցիչների խառնամուսնություններին և երկիր ներգաղթին, ինչպես նաև կոչ է արել Ուկրաինայից արտաքսել այն հրեաներին, գնչուներին և հայերին, որոնք նրա մշտական բնակիչները չեն եղել։ Ի վերջո, կուսակցությունը հեռացավ քաղաքական ասպարեզից, իսկ հետո դադարեց գոյություն ունենալ^[8]։

2013 թվականին ի հայտ եկավ «Աջ սեկտոր» միավորումը, որը կատարում էր Ռուսաստանի դեմ հանդես եկող ոստիկանության գործառույթները^[5] և ի սկզբանե զարգանում էր որպես արմատական արտաքաղաքական պայքարի ձևավորում։ Այն ներառում էր «Տրիզուբ», «Ուկրաինայի Պատրիոտ», «ՈւՆԱ-ՈՒՆՍՕ», «Սպիտակ Մուրճ» և մի շարք այլ կազմակերպությունների զինյալներ։ Դրա հետ մեկտեղ նրանցից յուրաքանչյուրը ուներ ազգայնական հայացքներ, ուներ կիսապատերազմական կազմակերպություն և հնարավորություն չուներ ներկայացված լինել ուկրաինական քաղաքական կյանքում^[9]։

Եվրոմայդանում մասնակցել են նաև աջ արմատական կուսակցությունների ներկայացուցիչներ։ Չնայած նրանց համեմատաբար փոքր թվին, նրանք ցուցաբերեցին գործունեության բարձր մակարդակ և տեսանելի փոքրամասնություն դարձան ցուցարարների ընդհանուր թվի մեջ^[9]։ Նշվել է, որ աջ ծայրահեղականների՝ իրենց համակիրների ցանցն արագ մոբիլիզացնելու ունակությունը դարձել է ուժային դիմակայության կրիտիկական գործոն, սակայն նրանց չի հաջողվել այն գործի դնել ընտրական գործընթացում, օրինակ՝ 2014 թվականի մայիսին կայացած ընտրություններում^[10]։

2014 թվականի իշխանափոխության ընթացքում և դրանից հետո լայնորեն օգտագործվել է ուկրաինացի ազգայնականների և նրա առաջնորդ Ստեպան Բանդերայի կազմակերպման խորհրդանիշը^[5]։ Ուկրաինացի արմատականների մի շարք խորհրդանիշներ նացիստական խորհրդանշանների և կարգախոսների ակնհայտ ժառանգությունն են^[11]^[12]։

Գաղափարական հիմք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Freedom House միջազգային կազմակերպության հաղորդմամբ՝ Ուկրաինայում ակտիվորեն գործում են շատ լավ կազմակերպված արմատական-ուլտրաաջ խմբավորումներ^[13]։ Բացի այդ, Ուկրաինայի գրեթե բոլոր ազգայնական կուսակցությունները որդեգրել են ուկրաինական Էթնիկ ազգայնականության, սոցիալական պահպանողականության, հակակոմունիզմի և հակամիգրանտական հռետորաբանության գաղափարները^[14]։

Քաղաքականապես մոտիվացված բռնության նկատմամբ նեոնացիստների վերաբերմունքն այն է, որ այն թույլատրելի է կիրառել, օրինակ, հասարակական կյանքը վերակազմավորելու նպատակով այնպիսի ձևեր, որոնք չեն կարող ձեռք բերվել բացառապես ոչ բռնի մեթոդներով։ Ավելին, ծայրահեղական խմբավորումները պարբերաբար ֆիզիկական բռնություն են կիրառում իրենց քաղաքական ընդդիմախոսների դեմ, ագրեսիվ ատելություն քարոզում, փառաբանում ահաբեկչության և էթնիկ զտումների պատմական օրինակները^[15]։ Այդ չափանիշը հաշվի առնելով՝ ծայրահեղական կազմակերպությունների սահմանման ներքո հայտնվում են համազգային մասշտաբի մի շարք խոշոր քաղաքական կազմակերպություններ՝ «Ազատություն» համաուկրաինական միավորումը, «Ազգային կորպուս» կուսակցությունը և «Աջ սեկտոր» միավորումը^[15]։ Բացի այդ, կան մեծ թվով ավելի փոքր ծայրահեղական խմբավորումներ, որոնցից յուրաքանչյուրը մի քանի տասնյակից մինչև մի քանի հարյուր անդամ ունի, ինչպիսիք են «Կամավորական Ռուխ ՕՈւՆ»-ը, «Եղբայրությունը», «C14»-ը, «Կարպատյան Սեչը» և մի շարք ուրիշներ^[16]։

Արմատական Աջ խմբավորումների հիմնական գաղափարները հիմնված են ավանդական ուկրաինական ազգայնականության վրա և սերտորեն միահյուսված են դրա հետ, սակայն չարժե շփոթել այդ երևույթները։ Ուկրաինական ազգայնականությունը հատկապես ուժեղ դիրքեր է ձեռք բերել միայն Արևմտյան Ուկրաինայում։ Հենց այնտեղ էլ միջպատերազմյան տարիներին լեհական իշխանությունների կոշտ ռեպրեսիաներին դիմակայելու ընթացքում արմատավորվել է ուկրաինակենտրոնությունը՝ որպես անհաջողության արձագանք 1917-1920 թվականներին անկախության ձեռքբերման բոլոր փորձերից հետո^[17]։ Նման ուլտրաազգայնական կազմակերպությունների հետագա պատմական ժառանգությունը, ինչպիսին են ՕՈՒՆ-ն և ՈՒՀԱ-ն, անցել է հետխորհրդային շրջանի դիցաբանության և ռոմանտիզմի շրջանը^[18]։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո այդ կազմակերպությունների շատ նախկին անդամներ բնակություն են հաստատել Արևմուտքի երկրներում և, շվեդ պատմաբան Փեր Ռուդլինգի եզրակացությամբ, մշակել են իրենց սեփական պատմական դիցաբանությունը ինքնասպասարկման համար, որը փառաբանում էր ՕՈՒՆ-ՈՒՊԱ-ի զինյալներին և անտեսում նրանց ռազմական հանցագործությունները^[19]։ Հարկ է նշել, որ Ուկրաինայի բոլոր ազգայնական հոսանքներն իրենց հայտարարել են ՕՈՒՆ-ՈՒՊԱ գաղափարախոսության օրինական ժառանգներ և ամեն կերպ ընդգծել են իրենց կապը նրանց հետ^[18]։

Ներկայումս ընդհանուր տեսակետների հիման վրա ուկրաինացի արմատականներն ակտիվորեն համագործակցում են այլ երկրների աջակողմյան կուսակցությունների հետ, օրինակ, Ուկրաինայի Ազգային ասամբլեան համագործակցում է Գերմանիայի աջակողմյան Ազգային-դեմոկրատական կուսակցության հետ, իսկ «Ազատություն» կուսակցությունը եվրոպական ազգային շարժումների դաշինքի անդամ է^[20]։ Ռուս փիլիսոփա Ա. Դուգինի կարծիքով՝ ժամանակակից ուկրաինական նացիզմի բնույթն ունի գործիքային հատկություններ, քանի որ այն գործում է զուտ միջազգային օլիգարխիայի շահերից ելնելով՝ նրա աշխարհաքաղաքական խնդիրները լուծելու համար։ Այն հնարավոր չէ արմատախիլ անել՝ չանդրադառնալով ուկրաինացի օլիգարխներին, խոշոր մասնավոր կապիտալին և հասարակության արևմտամետ վերնախավին^[21]։ Ամերիկացի պրոֆեսոր Սթիվեն Քոենը The Nation ամսագրի էջերում դժգոհություն է հայտնել, որ ուկրաինացի նեոնացիստները բազմակողմանի աջակցություն են ստանում Վաշինգտոնի վարչակազմից։ Ինչպես գրում է Քոենը, կասկած չի հարուցում ուկրաինացի արմատականների մասնակցությունը Անկախության Մայդանում դիպուկահարների հայտնվելուն, 2014 թվականի մայիսին Օդեսայում տեղի ունեցած արյունալի իրադարձություններին, «Ազովի» գնդի տիպի պրոնացիստական կազմավորումների ստեղծմանը և նույնասեռականների, հրեաների և էթնիկ ռուսների վրա փողոցային «գրոհիչների» մշտական հարձակումներին^[22]։

Ընթացիկ իրավիճակ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ինչպես կարծում է Freedom House-ը, իր ներկայիս տեսքով Ուկրաինական աջ արմատական ուժերը լուրջ սպառնալիք են ներկայացնում հասարակական ինստիտուտների ժողովրդավարական զարգացման համար։ Եթե ուկրաինական անկախության առաջին 20 տարիների ընթացքում նրանք ակնհայտ մարգինալներ էին քաղաքական դաշտում, ապա Եվրամայդանից հետո նրանց հայացքները սկսեցին զգալի կշիռ ձեռք բերել ուկրաինական հասարակության լայն շերտերում։ Սոցիոլոգիական հարցումները վկայում են, որ արմատական կուսակցությունները բարձր շանսեր չունեն խորհրդարանական և նախագահական ընտրություններում։ Սակայն այդ խմբավորումներից շատերը հարուստ մարտական փորձ ունեն, կիսապատերազմական կազմակերպություն և նույնիսկ զենքի հասանելիություն ունեն^[23]։ Նրանց ծայրահեղական հայացքները դեռևս ցածր ժողովրդականություն են վայելում հասարակ ընտրողների շրջանում, սակայն այդ խմբավորումները կարողացել են սոցիալապես արմատավորվել հասարակության մեջ, ցուցադրել են բռնության ակցիաներ կազմակերպելու ունակությունը և ամուր հաստատել իրենց ներկայությունը երկրի շատ շրջաններում։ Տարիների ընթացքում հասարակության քաղաքական կյանքում նրանց նկատելիությունը միայն աճում է, և դա հատկապես ակնհայտ է դարձել 2014 թվականի իշխանափոխությունից հետո^[24]^[25]։

Երկրի արևելքում զինված հակամարտության զարգացման հետ կապված հայրենասիրական տրամադրվածության ալիքը համընկել է հանրային դիսկուրսում ատելության մակարդակի և ուկրաինական հասարակության խոցելի հատվածներին (օրինակ՝ ԼԳԲՏ հանրակցությանը) ուղղված բռնության մակարդակի ակնհայտ աճի հետ։ Այդ դիտարկումների եզրակացությունները հաստատվել են Եվրոպայի Խորհրդի վերջին հետազոտական արդյունքներով^[13]։

Մի շարք ուկրաինական ոչ կառավարական կազմակերպություններ ուշադրություն են հրավիրում այն հանգամանքի վրա, որ նման ակտիվությունը սպառնալիքի տակ է դնում բազմաթիվ քաղաքական վիճելի հարցերի, օրինակ՝ հակապատերազմական ելույթների, ԼԳԲՏ շարժման անդամների իրավունքների և այլնի վերաբերյալ արտոնված հանրահավաքների և հասարակական հավաքների անցկացումը։

Բացի այդ, վանդալիզմի խորհրդանշական ձևով բռնությունը նաև իր նպատակն է դարձնում ազգային փոքրամասնությունների հետ կապված հասարակական ինստիտուտներն ու հուշահամալիրները՝ Վոլինի լեհական ռազմական գերեզմանոցը, Հոլոքոստի զոհերի հուշարձանները, Անդրկարպատիայում հունգարական ազգային և մշակութային ժառանգության հուշարձանները և Մոսկվայի պատրիարքարանի Ռուս ուղղափառ եկեղեցուն պատկանող եկեղեցիները^[26]^[27]։ Ուկրաինայի միանգամից մի քանի քաղաքներում անմարդկային հարձակումների շարքը 2018 թվականի մարտի ցույցերի ժամանակ ստիպել է Amnesty International կազմակերպությանը հանդես գալ անսովոր կոշտ հայտարարությամբ այն մասին, որ ուկրաինական իշխանությունն արագորեն կորցնում է բռնության նկատմամբ իր մենաշնորհը^[13]։

Freedom House-ի եզրակացության համաձայն՝ այս ամենը ուղեկցվում է վախի մթնոլորտի սերմանմամբ, որը կտրուկ ուժեղացել է կիևցի հակապատերազմական գործիչ Ստանիսլավ Սերգիենկոյի վրա C14 խմբավորման ազգայնականների հարձակումից հետո^[13]^[28]։ Ավելին, C14 արմատական խմբավորումը Կիևի քաղաքային վարչակազմի հետ համաձայնագիր է կնքել, որով ազգայնականները «մունիցիպալ պահապան» են կազմակերպել մայրաքաղաքի փողոցները վերահսկելու համար։ Կիևում միանգամից երեք նման ստորաբաժանում է հայտնվել և առնվազն 21-ը՝ Ուկրաինայի այլ քաղաքներում^[13]։ Բացի այդ, ուկրաինական իշխանությունը պետական պաշտոնների է նշանակում կասկածելի անձանց։ Օրինակ, իր ռասիստական հայտարարություններով հայտնի Անդրեյ Բիլեցկին ստացել է ոստիկանության փոխգնդապետի կոչում^[25]^[29]։ Ուկրաինացի վերլուծաբան Միխայիլ Պոգրեբինսկու կարծիքով՝ Ուկրաինայի կառավարությունը գիտակցաբար լեգիտիմացնում է արմատական ռուսատյաց կազմակերպությունները՝ նրանց ակտիվիստներին ինտեգրելով իրավակարգի մարմիններ^[30]։

Շատ վերլուծաբանների պնդմամբ՝ Պորոշենկոյի և Ավակովի ուղղակի դիմակայությունը կարող է ավարտվել ոչ թե նախագահի օգտին, առավել ևս այն հաճախ սպառնալիքի է ենթարկվում ուկրաինացի ծայրահեղ ազգայնականների կողմից, որոնք նույնիսկ հեղափոխության կոչ են անում։ Միանգամայն հնարավոր է, որ հենց դա է ստիպում պետության ղեկավարին հանդուրժել իր ներքին գործերի նախարարին, քանի որ միայն նա կարող է ծայրահեղականների խմբավորումներին նեղության մեջ պահել^[13]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

↑ Lev Golinkin Neo-Nazis and the Far Right Are On the March in Ukraine(անգլ.) // The Nation. —New York, 2019. — ISSN 0027-8378. Архивировано из первоисточника 10 Դեկտեմբերի 2019.
↑ Merkl, Weinberg, 2005, Introduction

Բնօրինակ տեքստ (անգլ.)

«…xenophobia and paranoid fear».

, էջ 15
↑ Merkl, Weinberg, 2005, Introduction, էջեր 15—16
↑ Rydgren, 2018, The Radical Right in Post-Soviet Ukraine, էջ 862—863
↑ ^5,0 ^5,1 ^5,2 ^5,3 Camus, Lebourg, 2017, In Russia’s Vicinity, էջ 232
↑ Rydgren, 2018, The Radical Right in Post-Soviet Ukraine, էջ 865
↑ Rydgren, 2018, The Radical Right in Post-Soviet Ukraine, էջ 867,868,869
↑ Rydgren, 2018, The Radical Right in Post-Soviet Ukraine, էջ 866
↑ ^9,0 ^9,1 Rydgren, 2018, The Radical Right during and after the Revolution of Dignity, էջ 871
↑ Rydgren, 2018, The Radical Right during and after the Revolution of Dignity, էջ 872
↑ Camus, Lebourg, 2017, From Nazism to Neo-Racism, էջ 77
↑ Rydgren, 2018, The Radical Right in Post-Soviet Ukraine, էջ 868
↑ ^13,0 ^13,1 ^13,2 ^13,3 ^13,4 ^13,5 J. Cohen Commentary: Ukraine’s neo-Nazi problem Reuters, 2018
↑ Wodak, Khosravinik, Mral, 2013, Main actors on the Ukrainian far-right scene, էջ 250—251
↑ ^15,0 ^15,1 Likhachev, 2018, Definitions of radicalism in Ukraine, էջ 2
↑ Likhachev, 2018, Definitions of radicalism in Ukraine, էջ 3
↑ Rydgren, 2018, Nationalism (s) in a Structural-Historical Context, էջ 873—874
↑ ^18,0 ^18,1 Minkenberg, 2015, Historical legacies, էջ 333
↑ Rydgren, 2018, Ultra-Nationalism v. Cultural Relativism, էջ 876
↑ Wodak, Khosravinik, Mral, 2013, Main actors on the Ukrainian far-right scene, էջ 252
↑ Дугин, Либерализм как преступление
↑ S. Cohen America’s Collusion With Neo-Nazis Արխիվացված 2019-12-27 Wayback Machine The Nation, 2018
↑ Likhachev, 2018, էջ 1
↑ Rydgren, 2018, The Radical Right in Post-Soviet Ukraine, էջ 862
↑ ^25,0 ^25,1 Rydgren, 2018, The Radical Right during and after the Revolution of Dignity, էջ 873
↑ Likhachev, 2018, Political representation or street politics, էջ 3—4
↑ Byshok, Kochetkov, 2014, Ukrainian Neo-Nazism against “Moscow” Orthodox Church, էջ 97
↑ Likhachev, 2018, Political representation or street politics, էջ 4
↑ Likhachev, 2018, A threat to the democratic development of society, էջ 5
↑ Pogrebinskiy, 2015, էջ 96

Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Byshok S., Kochetkov A. Neonazis & Euromaidan. From Democracy to Dictatorship. — 3d edition. — Createspace Independent Pub, 2014. — ISBN 978-5-8041-0709-4
Camus J.-Y., Lebourg N. Far-Right Politics in Europe. — Cambridge, London: The Belknap Press of Harvard University Press, 2017. — ISBN 9780674971530
Likhachev V. Far-right Extremism as a Threat to Ukrainian Democracy(անգլ.) // Nations in Transit. Freedom House. — 2018.
Pogrebinskiy M. B. Russians in Ukraine: Before and After Euromaidan(անգլ.) // Ukraine and Russia: People, Politics, Propaganda and Perspectives. — Bristol: E-international Relations, 2015. — ISBN 978-1-910814-00-0.
Right-Wing Extremism in the Twenty-First Century / P. Merkl, L. Weinberg. — London: Taylor & Francis e-Library, 2005. — ISBN 0-7146-5182-6
Right-Wing Populism in Europe: Politics and Discourse / R. Wodak^[en], M. Khosravinik, B. Mral. — London: Bloomsbury, 2013. — ISBN 978-1-78093-343-6
The Oxford Handbook of the Radical Right / J. Rydgren^[en]. — New York: Oxford University Press, 2018. — ISBN 9780190274566
Transforming the Transformation? The East European radical right in the political process / M. Minkenberg. — New York: Routledge, 2015. — ISBN 978-1-315-73057-8
Дугин А. Г. Украина: моя война. Геополитический дневник. — М.: Центрполиграф, 2015. — 512 с. — (Всемирная история). — ISBN 978-5-227-05690-0
Ксенофобия, радикализм и преступления на почве ненависти в Европе в 2015 году. — М.: Эдитус, 2016.

[1] Lev Golinkin Neo-Nazis and the Far Right Are On the March in Ukraine(անգլ.) // The Nation. —New York, 2019. — ISSN 0027-8378. Архивировано из первоисточника 10 Դեկտեմբերի 2019.

[Merkl,_Weinberg—2005—Introduction<div_style="overflow:auto"><div_class="NavFrame_collapsed"_style="border:0">_<div_class="NavHead"_style="text-align:left;background:_#eaecf0;">''Բնօրինակ_տեքստ''_<span_title="անգլերեն"_style="font-size:85%;_cursor:help;_margin-left:0.2em;_color:#888;">(անգլ.)</span>&nbsp;&nbsp;</div>_<div_class="NavContent"_style="">_<span_lang="en"_xml:lang="en">''«…xenophobia_and_paranoid_fear».''</span>_</div></div></div>—15-2] Merkl, Weinberg, 2005, Introduction

Բնօրինակ տեքստ (անգլ.)

«…xenophobia and paranoid fear».

, էջ 15

[Merkl,_Weinberg—2005—Introduction—15—16-3] Merkl, Weinberg, 2005, Introduction, էջեր 15—16

[Rydgren—2018—The_Radical_Right_in_Post-Soviet_Ukraine—862—863-4] Rydgren, 2018, The Radical Right in Post-Soviet Ukraine, էջ 862—863

[Camus,_Lebourg—2017—In_Russia’s_Vicinity—232-5] 5,0 ^5,1 ^5,2 ^5,3 Camus, Lebourg, 2017, In Russia’s Vicinity, էջ 232

[Rydgren—2018—The_Radical_Right_in_Post-Soviet_Ukraine—865-6] Rydgren, 2018, The Radical Right in Post-Soviet Ukraine, էջ 865

[Rydgren—2018—The_Radical_Right_in_Post-Soviet_Ukraine—867,868,869-7] Rydgren, 2018, The Radical Right in Post-Soviet Ukraine, էջ 867,868,869

[Rydgren—2018—The_Radical_Right_in_Post-Soviet_Ukraine—866-8] Rydgren, 2018, The Radical Right in Post-Soviet Ukraine, էջ 866

[Rydgren—2018—The_Radical_Right_during_and_after_the_Revolution_of_Dignity—871-9] 9,0 ^9,1 Rydgren, 2018, The Radical Right during and after the Revolution of Dignity, էջ 871

[Rydgren—2018—The_Radical_Right_during_and_after_the_Revolution_of_Dignity—872-10] Rydgren, 2018, The Radical Right during and after the Revolution of Dignity, էջ 872

[Camus,_Lebourg—2017—From_Nazism_to_Neo-Racism—77-11] Camus, Lebourg, 2017, From Nazism to Neo-Racism, էջ 77

[Rydgren—2018—The_Radical_Right_in_Post-Soviet_Ukraine—868-12] Rydgren, 2018, The Radical Right in Post-Soviet Ukraine, էջ 868

[Cohen-13] 13,0 ^13,1 ^13,2 ^13,3 ^13,4 ^13,5 J. Cohen Commentary: Ukraine’s neo-Nazi problem Reuters, 2018

[Wodak,_Khosravinik,_Mral—2013—Main_actors_on_the_Ukrainian_far-right_scene—250—251-14] Wodak, Khosravinik, Mral, 2013, Main actors on the Ukrainian far-right scene, էջ 250—251

[Likhachev—2018—Definitions_of_radicalism_in_Ukraine—2-15] 15,0 ^15,1 Likhachev, 2018, Definitions of radicalism in Ukraine, էջ 2

[Likhachev—2018—Definitions_of_radicalism_in_Ukraine—3-16] Likhachev, 2018, Definitions of radicalism in Ukraine, էջ 3

[Rydgren—2018—Nationalism_(s)_in_a_Structural-Historical_Context—873—874-17] Rydgren, 2018, Nationalism (s) in a Structural-Historical Context, էջ 873—874

[Minkenberg—2015—Historical_legacies—333-18] 18,0 ^18,1 Minkenberg, 2015, Historical legacies, էջ 333

[Rydgren—2018—Ultra-Nationalism_v._Cultural_Relativism—876-19] Rydgren, 2018, Ultra-Nationalism v. Cultural Relativism, էջ 876

[Wodak,_Khosravinik,_Mral—2013—Main_actors_on_the_Ukrainian_far-right_scene—252-20] Wodak, Khosravinik, Mral, 2013, Main actors on the Ukrainian far-right scene, էջ 252

[Дугин——Либерализм_как_преступление—-21] Дугин, Либерализм как преступление

[22] S. Cohen America’s Collusion With Neo-Nazis Արխիվացված 2019-12-27 Wayback Machine The Nation, 2018

[Likhachev—2018——1-23] Likhachev, 2018, էջ 1

[Rydgren—2018—The_Radical_Right_in_Post-Soviet_Ukraine—862-24] Rydgren, 2018, The Radical Right in Post-Soviet Ukraine, էջ 862

[Rydgren—2018—The_Radical_Right_during_and_after_the_Revolution_of_Dignity—873-25] 25,0 ^25,1 Rydgren, 2018, The Radical Right during and after the Revolution of Dignity, էջ 873

[Likhachev—2018—Political_representation_or_street_politics—3—4-26] Likhachev, 2018, Political representation or street politics, էջ 3—4

[Byshok,_Kochetkov—2014—Ukrainian_Neo-Nazism_against_“Moscow”_Orthodox_Church—97-27] Byshok, Kochetkov, 2014, Ukrainian Neo-Nazism against “Moscow” Orthodox Church, էջ 97

[Likhachev—2018—Political_representation_or_street_politics—4-28] Likhachev, 2018, Political representation or street politics, էջ 4

[Likhachev—2018—A_threat_to_the_democratic_development_of_society—5-29] Likhachev, 2018, A threat to the democratic development of society, էջ 5

[Pogrebinskiy—2015——96-30] Pogrebinskiy, 2015, էջ 96

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]