Տերևաթափ, փոքր ծառ է՝ մինչև 5 մ բարձրությամբ, որը երբեմն թփանման տեսք է ունենում։ Ընձյուղները քառակող են։ Տերևները կազմված են 3-5 էլիպսաձվաձև կամ նշտարաձև տերևիկներից, որոնք ունեն 3-10 սմ երկարություն, ամբողջաեզր են կամ սղոցաեզր, ներքևի կողմից՝ մոխրաթաղիքամազմզուկապատ, կոթունավոր, 1,5-5 սմ երկարությամբ ընդհանուր տերևակոթունով։ Ծաղիկները եղրևանեգույն են կամ կապտասպիտակ, հավաքված նոսր փնջերում, որոնք իրենց հերթին կազմում են կեղծ հասկիկներ և այնուհետև՝ ողկույզներ, 12-20 սմ երկարությամբ։ Պսակը 0,5-0,6 սմ երկարություն ունի, առէջները և սռնակը զգալիորեն կարճ են պսակի բլթակներից։ Պտուղը գնդաձև է, մոտ 2 մմ տրամագծով։ Բույսի բոլոր օրգանները բուրումնավետ են։ Ծաղկում է հուլիսից մինչև սեպտեմբեր, պտուղները հասունանում են օգոստոսից մինչև հոկտեմբեր։
Էկոլոգիական խումբը՝ IV: Մշակության հավանական շրջանները՝ 9, 18—19, 20ա,
25, 28, 32[1]:
Տարածված է Չինաստանում և Հնդկաստանում։ Մեր հանրապետության պայմաններում պիտանի է միայն ներքին գոտում, ծովի մակարդակից մինչև 1300 մ բարձրությունների վրա, քանի որ ցրտադիմացկունությամբ աչքի չի ընկնում։ Լավ է աճում Իջևանում, Երևանում։ Երևանում մեղմ, կարճատև ձմեռից հետո չի ցրտահարվում, սակայն ցուրտ և երկարատև ձմեռից հետո ցրտահարվում են ոչ միայն միամյա ու երկամյա, այլ նաև բազմամյա շիվերի մի մասը, ընդ որում հաջորդ սեզոնում բույսը վերականգնվում և առատորեն ծաղկում ու պտղաբերում է։ Վանաձորում խիստ ցրտահարվում է, սակայն չի ոչնչանում։ Դեկորատիվ հատկանիշներով զիջում է նախորդ տեսակին։
