Վալերի Չիթչյան

Վալերի Չիթչյան
փետրվարի 14, 1956 - նոյեմբերի 14, 1995 (39 տարեկան)
Ծննդավայր	Գետաշեն, Գոյգյոլի շրջան, Ադրբեջանական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
Մահվան վայր	Սևան, Հայաստան
Գերեզման	Եռաբլուր
Կոչում	փոխգնդապետ
Մարտեր/; պատերազմներ	Արցախյան ազատամարտ, Շուշիի ազատագրում և Խոջալուի ազատագրում
Պարգևներ	; Հայաստանի պետական պարգևներ և Շուշի մեդալ

Վալերի Իսահակի Չիթչյան (փետրվարի 14, 1956(1956-02-14), Գետաշեն, Գոյգյոլի շրջան, Ադրբեջանական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ - նոյեմբերի 14, 1995(1995-11-14), Սևան, Հայաստան), հայ զինվորական գործիչ, Խորհրդային բանակի մայոր, Հայաստանի զինված ուժերի զինվորական, փոխգնդապետ, Արցախյան ազատամարտի մասնակից։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վալերի Չիթչյանը ծնվել է 1956 թվականի փետրվարի 14-ին Գետաշենում։ Հայրը եղել է Հայրենական մեծ պատերազմի մասնակից, արժանացել է երկու Կարմիր աստղ շքանշանի։

Դպրոցն ավարտելուց հետո Վալերին ընդունվել է Բաքվի ռազմական հրամանատարական ուսումնարանը, որն էլ ավարտել է 1978 թվականին։ Նույն թվականին ծառայության է անցել ԽՍՀՄ Զինված ուժերի Հեռավոր արևելյան ռազմական օկրուգում։

Արցախյան շարժումը սկսվելուց հետո վերադարձել է Արցախ, նշանակվել 366-րդ մոտոհրաձգային գնդի հրամանատար։ 1992 թվականին սեպտեմբեր-հոկտեմբեր ամիսներին եղել է Պաշտպանության բանակի շտաբի պետի տեղակալ։ 1992-1993 թվականներին եղել Հայաստանի զինված ուժերի արևելյան խմբավորման, իսկ 1993-1994 թվականներին՝ առանձին բրիգադի շտաբի պետ։ 1994 թվականին նշանակվել է N զորամասի մոտոհրաձգային գնդի հրամանատար։ 1992-1994 թվականներին մասնակցել է Հայաստանի հարավարևելյան սահմանների ինքնապաշտպանական ռազմական գործողություններին։

Շուշիի ազատագրման ժամանակ Վալերի Չիթչյանը ղեկավարել է հարվածի գլխավոր՝ Ստեփանակերտ-Շուշի հյուսիսային ուղղության մարտական գործողությունները^[1]։

Զոհվել է ավտովթարից, 1995 թվականի նոյեմբերի 14-ին՝ Սևանի մայրուղու վրա։

Հետմահու շնորհվել է ՀՀ և ԼՂՀ «Մարտական խաչ» 2-րդ աստիճանի շքանշաններով և «Շուշիի ազատագրման համար» մեդալով։

Թաղված Է Եռաբլուր պանթեոնում։

2012 թվականին լույս է տեսել Սեդա Հարությունյանի «Վալերի Չիթչյան։ Հաղթական հրամանատարը։ Հուշեր և խոհեր» գիրքը^[2]։