«Բագավան»–ի խմբագրումների տարբերություն
չNo edit summary |
չ Ռոբոտը հեռացնում է․: en:Bagavan |
||
Տող 16. | Տող 16. | ||
[[Կատեգորիա:Պատմական Հայաստանի բնակավայրեր]] |
[[Կատեգորիա:Պատմական Հայաստանի բնակավայրեր]] |
||
[[en:Bagavan]] |
10:17, 27 Հունիսի 2010-ի տարբերակ
Հավանաբար այս էջը կամ դրա բաժին(ներ)ը խախտում է (են) հեղինակային իրավունքները։ Հավանական է, որ բովանդակությունը պատճենված է Սեպտեմբերի 10, 2009 կայքից՝ գրեթե առանց փոփոխությունների։ Խնդրում ենք ստուգել 10, 2009 ենթադրվող աղբյուրի թվականը Համացանցի (Ինտերնետի) արխիվում և համեմատել հոդվածում խմբագրումների ներմուծման թվականի հետ։ Եթե Դուք կարծում եք, որ այդպես չէ, ապա հայտնեք Ձեր կարծիքն այս հոդվածի քննարկման էջում։ Եթե Դուք եք տեքստի հեղինակը, ապա ձևավորեք տեքստի օգտագործման թույլատվությունը։Լրացուցիչ մեկնաբանություններ՝ հոդված |
Բագավանը (բառացիորեն` «դիցավան») պատմական Հայաստանի հռչակավոր դիցավաններից է։ Այն հայտնի է եղել որպես հավատալիքի վայր, նախ հեթանոսության, ապա արդեն քրիստոնեության ժամանակաշրջանում։
Բագավանը գտնվում էր Այրարատ նահանգի Բագրևանդ գավառում (Ալաշկերտում), ]]Արածանի]] (Մուրադ) գետի ձախ ափին, Ձիրավի դաշտում, Նպատ լեռան ստորոտին։ Այստեղ էին կանգնեցված Ամանորի և Վանատուրի մեհյանները:
Բագավան անունը կազմված է բագ և ավան բառերի միացումից։ Բագ՝ պահլավերեն լեզվից է և նշանակում է «աստված», իսկ ավան՝ «վայրի», կամ «տեղի» իմաստ ունի։ Մեր պատմիչների մոտ Բագավանի փոխարեն գործածվել է նաև Դիցավան բառը, որը Բագավանի իմաստ ունի։
Ինչպես հայտնի է, Բագավանը եղել է Մեծ Հայքի հեթանոսական շրջանի պաշտամունքային նշանավոր կենտրոններից մեկը, ուր կառուցված էին մեհյաններ և կանգնեցված էին կուռքեր։
Բագավանում է կառուցված Ս. Հովհաննես տաճարը՝ հեթանոսական մեհյանի տեղում։ Այն հիմնվել է 801 թվականին, այլ խոսքով հասակակից է Էջմիածնին ։
Մինչև Բագրևանդի գավառի (Ալաշկերտի) հայաթափ լինելը վանքին կից կար հայկական գյուղ, որին տեղացիները Վանքի գյուղ էին անվանում։ Թուրքերը դա Ուչ Քիլիսա (երեք եկեղեցի) էին անվանում, նկատի ունենալով տաճարի երեք սեղանները կամ խորանները։ Այդ հոյակապ վանքը, որը հայ ճարտարապետական կոթողներից է, մինչև այսօր էլ կանգուն է։
Ս. Հովհաննես վանքը ուներ ընտիր ձեռագրերի մատենադարան, որոնք դեռ 1877 թվականի ռուս-թուրքական պատերազմների ժամանակ փչացել և կորստի են մատնվել։