Jump to content

Սեսիլ Դյուֆլո

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Cécile Duflot
Ֆրանսիացի քաղաքական գործիչ Խմբագրել Wikidata
մարդ Խմբագրել Wikidata
Սեռիգական Խմբագրել Wikidata
ՔաղաքացիությունՖրանսիա Խմբագրել Wikidata
ԱնձնանունCécile Խմբագրել Wikidata
ԱզգանունDuflot Խմբագրել Wikidata
Ծննդյան օր1 Ապրիլի 1975 Խմբագրել Wikidata
ԾննդավայրՎիլնյով Սեն Ժորժ Խմբագրել Wikidata
ԱմուսինArié Alimi Խմբագրել Wikidata
Մայրենի լեզուֆրանսերեն Խմբագրել Wikidata
Տիրապետում էֆրանսերեն Խմբագրել Wikidata
Մասնագիտությունքաղաքական գործիչ Խմբագրել Wikidata
Զբաղեցրած պաշտոնՖրանսիայի ազգային ժողովի պատգամավոր, member of the regional council of Île-de-France, Ֆրանսիայի ազգային ժողովի պատգամավոր, Ministry of Cohesion of the Territories Խմբագրել Wikidata
Շրջանավարտն է՝Paris Diderot University, ESSEC Business School, Paris Cité University Խմբագրել Wikidata
Գործունեության վայրՓարիզ Խմբագրել Wikidata
Կուսակցություն«Եվրոպա, էկոլոգիա, կանաչներ» Խմբագրել Wikidata
Candidacy in electionQ29168287, French ecologist primaries, 2016 Խմբագրել Wikidata
Պաշտոնական կայքcecileduflot.eu Խմբագրել Wikidata

Սեսիլ Դյուֆլո, (ծնվել է 1975 թվականի ապրիլի 1-ին) ֆրանսիական հասարակական կազմակերպության (ՀԿ) առաջնորդ է և նախկին քաղաքական գործիչ։  Սեսիլ Դյուֆլոն եղել է կառավարության նախարար և քաղաքական կուսակցության առաջնորդ։

Սեսիլ Դյուֆլոն տարածքային հավասարության և բնակարանաշինության նախարար է (ֆր.՝ Տարածքների հավասարության և բնակարանաշինության հարցերով նախարար)[1] Էյրոյի գրասենյակում։ .Մինչև 2012 թվականի հունիսը նա եղել է Եվրոպայի Էկոլոգիա կազմակերպության կուսակցական քարտուղարը (այսինքն ՝ առաջնորդը)։ Այդ պաշտոնը Սեսիլ Դյուֆլոն զբաղեցրել է 2006 թվականի նոյեմբերից և եղել է, Ժան – Լյուկ Բենահմիասի հետ միասին, Կանաչների միակ առաջնորդը, ով զբաղեցրել է այդ պաշտոնը երկու ժամկետ անընդմեջ ։  2012 թվականի մայիսինՍեսիլ Դյուֆլոն հայտարարել է այդ պաշտոնից հեռանալու մասին ։

2018 թվականի ապրիլի 5-ին Սեսիլ Դյուֆլոն հայտարարեց քաղաքականությունից հեռանալու մասին, որպեսզի հունիսի 15-ից ղեկավարի Օքսֆամ Ֆրանսիան[2]։

Անձնական կյանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Դուֆլոն ծնվել է Վալ դե Մարնի Վիլնյով Սեն-Ժորժ քաղաքում[3], երկաթուղայինների արհմիության անդամի և ֆիզիկա, քիմիայի ուսուցչուհու ավագ դուստրը (ով ինքն էլ արհմիության անդամ էր)[4]։ Մինչ 1990-ականների սկիզբը Դուֆլոն իր մանկությունն ու պատանեկությունն անցկացրել է Մոնտերո Ռաստլոմ Յոն թաղամասում, հետո վերադառնալով իր հայրենի քաղաք Վիլնյով Սեն Ժորժ։ Մասնագիտությամբ նա քաղաքաշինարար է, ավարտել է բիզնես դպրոցը (ֆրանսիական բիզնես դպրոց) և ունի աշխարհագրության մագիստրոսի կոչում[3]։

Սեսիլ Դյուֆլոն առաջին ակտիվիստն էր երիտասարդ քրիստոնյա աշխատողներ կազմակերպության[5], և թռչունների պաշտպանության լիգայի հետ[6]։

Ամուսնալուծված[7], Սեսիլ Դուֆլոն խնամատար ընտանիքում երեք աղջիկների և տղայի մայր է[8]։ Բացի այդ, Սեսիլ Դյուֆլոն ապրում էր ֆրանսիացի սենատոր և նախկին պետքարտուղար Ժան-Վենսան Պլասեի հետ։

Քաղաքական կարիերա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2001 թվականին միանալով Կանաչներ կուսակցությանը, Սեսիլ Դյուֆլոն նույն թվականին առաջադրվեց Վիլնյով-Սեն-Ժորժ քաղաքային ընտրություններում[9]։ 2004թվականից առ այսօր եղել է քաղաքապետարանի ավագանու անդամ[4]։

Սեսիլ Դուֆլոն 2010 թվականին

2003 թվականին անդամակցել է Կանաչների կուսակցության ընտրական հանձնաժողովին[4], կազմակերպել իրենց ազգային շտաբի ձեռքբերումները[5]։ Սեսիլ Դյուֆլոն կուսակցության ներկայացուցիչ է դարձել 2005 թվականի հունվարին։ Նույն թվականին՝ ջրի համաշխարհային օրը, նա ընտրական քոլեջի երեք այլ անդամների հետ միասին լողացավ Փարիզի Սենա գետում ՝ Ֆրանսիայում գետերի աղտոտումը դատապարտելու և Փարիզի քաղաքապետ՝ Ժակ Շիրակի խոստումը կատարելու համար[10]։

2006 թվականի նոյեմբերի 16-ին Սեսիլ Դյուֆլոն ընտրվել է ազգային միջտարածաշրջանային խորհրդի ազգային քարտուղար՝ փոխարինելով Յան Վերլինգին[9]։ 31 տարեկանում Սեսիլ Դյուֆլոն դարձավ Կանաչների կուսակցության ամենաերիտասարդ ազգային քարտուղարը[9]։

2006 թվականի վերջին նա մասնակցել է 2007 թվականի Ֆրանսիայի նախագահական ընտրություններում իր նախագահի թեկնածուի առաջադրման համար։  Հավաքելով ձայների 23,29% - ը, Դոմինիկ Վոյեից և Իվ Կոշեից, Սեսիլ Դյուֆլոն, հետո գրավեց երրորդ տեղը և չանցավ երկրորդ փուլ

2007 թվականի խորհրդարանական ընտրություններում Սեսիլ Դյուֆլոն Վալ դե Մարնի երրորդ շրջանի Կանաչների կուսակցության թեկնածուն էր և հավաքեց ձայների 3,55% - ը ։

2008 թվականի մարտին Վիլնյով-Սեն-Ժորժ քաղաքային ընտրություններում Սեսիլ Դյուֆլոն սոցիալիստ Լորան Դյութեյլից հետո, Կանաչների կուսակցության միասնական ցուցակով զբաղեցրել է երկրորդ տեղը[11]։ Արդյունքները կազմել են 24,36%։

2008 թվականի դեկտեմբերի 6-ին, հավաքելով ձայների 70,99% - ը, Սեսիլ Դյուֆլոյին ներկայացվեց առաջարկ, որ միավորվեն երեք շաբաթ առաջ ներկայացված վեց ակտիվիստների քվեաթերթիկներից չորսը, և կրկին առաջարկեցին Կանաչների կուսակցության ազգային քարտուղարի պաշտոնը[12]։ Ժան Լյուկ Բենահմիասի հետ միասին Սեսիլ Դյուֆլոն միակ պետքարտուղարն է, որին առաջարկում են վերընտրվել երկրորդ ժամկետով անընդմեջ[3], Դոմինիկ Պլանշը աշխատել է երեք ժամկետ[13]։

Եվրոպական բնապահպանական կազմակերպության[3], 2009 թվականի եվրոպական ընտրություններին ընդառաջ[14], Նա հարմար չգտավ լինել թեկնածու՝ փոխարենը նախընտրելով կենտրոնանալ ազգային քարտուղարի իր մանդատի վրա[15]։

2010 թվականին նա Մոնիկա Ֆրասոնիի, Ռենատե Կյունաստի եւ Մարիա Սիլվայի հետ Արտաքին քաղաքականություն ամսագրի կողմից ընդգրկվել է աշխարհի առաջատար մտածողների ցուցակում[16]։

2014 թվականի օգոստոսին քննադատություն հնչեցրեց Ֆրանսիայի կառավարության, մասնավորապես նախագահ Ֆրանսուա Օլանդի հասցեին, երբ նա ցանկացավ դառնալ ձախակողմյան նախագահ և այդպես էլ չգտավ ոչ սոցիալական բազա, ոչ էլ կողմնակիցներ։  Դա խառնվածքի խնդիր չէ, ավելի շուտ դա հաճախ անսպասելի որոշումների շարքի արդյունք է, որոնք երբեմն անհամատեղելի են միմյանց հետ[17]։

Սեսիլ Դյուֆլոն խորհրդատվական 25 խմբի անդամ է[18]։

Նախարարի տեղակալ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Բնակարանային շինարարության նախարարի պաշտոնը Սեսիլ Դյուֆլոյին առաջարկվել է Էյրոյի կառավարությունում Օլանդի նախագահության ժամանակ, 2012 թվականի մայիսին։ Սեսիլ Դյուֆլոյի խնդիրներից մեկը սոցիալական բնակարանների մասին օրենքի ընդունումն էր։  Նրա առաջին փորձը, որը հայտարարվեց նույն թվականի սեպտեմբերի 11-ին, հոկտեմբեր ամսին ձախողվեց[19], անհարմար դրության մեջ դնելով վարչապետին[20]։ 2013 թվականի հունվարի 18-ին փոխարինեց Լոի Շելլիերին.[21][22]։

Ալուրի օրենքը (մուտք դեպի վերանորոգված բնակարան և քաղաքաշինություն) սահմանափակել է տանտիրոջ և վարձակալի միջև հարաբերությունները՝ բարենպաստ ֆինանսական ռեժիմի դիմաց[23][24] ։ Այն տեղի է ունեցել 2014 թվականի փետրվարի 20-ին[25][26]։

Քաղաքականությունից հետո[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2017թ. հունիսին Սեսիլ Դյուֆլոն եղել է Կանաչների կուսակցության պատգամավորի թեկնածու։ Նա դուրս մնաց առաջին փուլից։

2018թ. հունիս ամսից Սեսիլ Դյուֆլոն հանդիսանում է Օքսֆամ Ֆրանսիա հասարակական կազմակերպության գործադիր տնօրեն, Օքսֆամ Ֆրանսիա միջազգային կոնֆեդերացիայի անդամ։

Սեսիլ Դյուֆլոն Փարիզի համալսարանի խորհրդի անդամ է՝ Սորբոնի է պանթեոն 2020-2024թթ[27]։

2022 թվականի ապրիլի 22-ին նա Մարդու իրավունքների պաշտպանի առաջարկով հրամանագրով նշանակվել է կյանքի գիտությունների և առողջապահության էթիկայի ազգային խորհրդատվական կոմիտեի անդամ[28]։

Հիմնական քաղաքական հաստատություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ֆրանսիական քաղաքական համակարգը թույլ է տալիս մեկ անձի զբաղեցնել մի քանի քաղաքական պաշտոններ։  Այսպես կոչված կրկնակի մանդատի գործողությունը դադարեցնելու Ֆրանսուա Օլանդի նախընտրական խոստումը 2014 թվականի մարտի դրությամբ չի կատարվել։

  • Տարածքային հավասարության և բնակարանաշինության նախարար, 2012թ. մայիս-2014թ մարտ,
  • Փարիզի 6-րդ ընտրատարածքի պատգամավոր՝ 2012 թվականի հունիս ամսից,
  • Իլ դը Ֆրանսի տարածաշրջանային խորհրդական և եվրոպական բնապահպանական խորհրդի նախագահ, 2010-2012թթ (հրաժարական),
  • Վիլնյով-Սեն-Ժորժի փոխքաղաքապետ, 2008-2011թթ (հրաժարական),
  • Վիլնյով-Սեն-Ժորժ քաղաքային խորհրդի անդամ, 2004 թվականից։ Վերընտրվել է 2008 թվականին,
  • Եվրոպայի էկոլոգիայի ազգային քարտուղար, 2006-2012թթ (հրաժարական)։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ (fr) Ministre de l'Egalité des Territoires et du Logement Արխիվացված 26 Մայիս 2012 Wayback Machine (official French government web site for the Ministry)
    (fr) Ministre de l'Egalité des Territoires et du Logement (French Wikipedia)
  2. ↑ Abel Mestre (2018 թ․ ապրիլի 5). «Cécile Duflot : " Je quitte la politique avec beaucoup de sérénité "». Le Monde. Վերցված է 2018 թ․ ապրիլի 5-ին.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 (fr) Catherine Simon, « Cécile Duflot, l'ouverture en Vert », Le Monde, 20 January 2009
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 (fr) « Numéro vert » by Sabrina Champenois, Libération, 10 January 2007
  5. ↑ 5,0 5,1 «Dossier de presse : " Présentation des candidat(e)s Vert(e)s en Basse-Normandie "» (PDF) (ֆրանսերեն).(չաշխատող հղում) (238 KB) (2007 legislative elections), on the official site of the Verts de Basse-Normandie
  6. ↑ (fr) « Elle s'enracine chez les Verts », Ouest-France, 8 December 2008
  7. ↑ «" Portrait de Cécile Duflot "» (ֆրանսերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2008 թ․ հոկտեմբերի 11-ին. on the website for the Verts de Loire-Atlantique
  8. ↑ Stepfamily
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 (fr) Marie Quenet, « Duflot, l'inconnue réélue » Արխիվացված 19 Դեկտեմբեր 2008 Wayback Machine, Le Journal du Dimanche, 7 December 2008
  10. ↑ (fr) Matthieu Durand, « Les Verts se baignent dans la Seine » Արխիվացված 29 Օգոստոս 2009 Wayback Machine on the official site for La Chaîne Info, 22 March 2005
  11. ↑ (fr) Liste « Villeneuve en mouvement » au premier tour des élections municipales de 2008 sur le site officiel du ministère de l'Intérieur
  12. ↑ (fr) « Cécile Duflot réélue secrétaire nationale des Verts »(չաշխատող հղում), Le Nouvel observateur, 6 décembre 2008
  13. ↑ Yves Frémion, 2007
  14. ↑ (fr) « Profil de Cécile Duflot » Արխիվացված 21 Փետրվար 2009 Wayback Machine sur le site officiel d'Europe Écologie
  15. ↑ (fr) Rodolphe Geisler, « Duflot : "Les Verts ont encore une raison d'être" », Le Figaro, 5 December 2008
  16. ↑ «The FP Top 100 Global Thinkers». Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ հոկտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2017 թ․ մարտի 6-ին.
  17. ↑ Berdah, Arthur (2014 թ․ օգոստոսի 20). «Pour Cécile Duflot, "Hollande n'est le président de personne"». www.lefigaro.fr. Le Figaro. Վերցված է 2014 թ․ օգոստոսի 20-ին.
  18. ↑ «Advisory Panel».
  19. ↑ Royer, Solenn de (2012 թ․ հոկտեմբերի 24). «Loi Duflot censurée : chronique d'un "bug" annoncé» – via Le Figaro.
  20. ↑ Barotte, Nicolas; Bourmaud, François-Xavier (2012 թ․ հոկտեմբերի 24). «La bévue d'Ayrault affaiblit encore son autorité» – via Le Figaro.
  21. ↑ «legifrance.fr: " LOI n° 2013–61 du 18 janvier 2013 relative à la mobilisation du foncier public en faveur du logement et au renforcement des obligations de production de logement social" 18 Jan 2013».
  22. ↑ «Courrier des maires – Groupe moniteur». Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ մարտի 10-ին.
  23. ↑ Papazian, Carole (2013 թ․ հոկտեմբերի 24). «L'encadrement des loyers de Cécile Duflot jugé inefficace» – via Le Figaro.
  24. ↑ Anne-Hélène Pommpier, « Ce que prévoit le projet de loi Alur », in Le Figaro, lundi 30 septembre 2013, page 26.
  25. ↑ «Dossiers législatifs - LOI n° 2014-366 du 24 mars 2014 pour l'accès au logement et un urbanisme rénové - Legifrance».
  26. ↑ «La loi Duflot sur le logement adoptée : ce qui va changer». 2014 թ․ փետրվարի 20.
  27. ↑ «Board of Pantheon Sorbonne University».
  28. ↑ «Décret du 22 avril 2022 portant nomination au Comité consultatif national d'éthique pour les sciences de la vie et de la santé». www.legifrance.gouv.fr. Վերցված է 2022 թ․ ապրիլի 24-ին.

Մատենագիտություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Իվ Ֆրեմիոն, Կանաչ հեղափոխության պատմություն, Հեբեկե հրատարակչություն, 2007, էջ 395 (9782842302764)

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վիիքպահեստ
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Սեսիլ_Դյուֆլո&oldid=10004145» էջից