Միկոլա Բրատան
Միկոլա Բրատան | |
|---|---|
| Ծնվել է | հունվարի 1, 1935 կամ 1935[1] |
| Ծննդավայր | Սեմյոնովկա, Կախովսկի շրջան, Օդեսայի մարզ, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ |
| Վախճանվել է | մարտի 13, 2010 կամ 2010[1] |
| Վախճանի վայր | Խերսոն, Ուկրաինա |
| Մասնագիտություն | բանաստեղծ, գրող, արձակագիր, դրամատուրգ և համալսարանի դասախոս |
| Քաղաքացիություն |  ԽՍՀՄ և  Ուկրաինա |
| Կրթություն | Օդեսայի ազգային համալսարան |
| Պարգևներ |  և  |
Միկոլա Բրատան (ուկրաիներեն՝ Микола Іванович Братан, հունվարի 1, 1935 կամ 1935[1], Սեմյոնովկա, Կախովսկի շրջան, Օդեսայի մարզ, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ - մարտի 13, 2010 կամ 2010[1], Խերսոն, Ուկրաինա), ուկրաինացի բանաստեղծ, արձակագիր։ Ուկրաինայի արվեստի վաստակավոր գործիչ։
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ծնվել է Խերսոնի մարզի Սեմյոնովկա գյուղում։ Մանկավարժական ուսումնարանն ավարտելուց հետո, ծառայել է խորհրդային բանակում։ Աշխատել է տարբեր թերթերի և հեռուստատեսության խմբագրություններում։ Ավարտել է Օդեսայի Ի. Ի. Մեչնիկովի անվան համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետը։
Հրատարակել է բազմաթիվ գրքեր, որոնցից են հետևյալ բանաստեղծությունների ժողովածուները՝ «Թխադեմ Տավրիդ» (1961), «Ծիածանը՝ մարդկանց» (1966), «Հացի ճշմարտությունը» (1973) և այլն[2]։
Միկոլա Բրատանը հայերեն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Իսկ տղաս հարցնում է...; Եզնալեզու; Երեկո։ Ոսկե դարպասներ (ուկրաինական քնարերգություն), Ե., «Սովետական գրող», 1977 էջ 77-79։ Թարգմ.՝ Լևոն Միրիջանյան։
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
|
