Մասնակից:Seda2606/Ավազարկղ29

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից

Cool Japan (ճապ.՝ クールジャパン Kūru Japan), ճապոնական մշակույթի այն ասպեկտները, որոնք ոչ ճապոնացիներն ընկալում են որպես յուօրինակ (անգլ.՝ cool):

«Cool Japan» ռազմավարությունը Ճապոնիայի բրենդի ընդհանուր ռազմավարության մի մասն է, որի նպատակն է տարածել Ճապոնիայի գրավչությունն աշխարհին: Ռազմավարության թիրախը «ընդգրկում է ամեն ինչ՝ խաղերից, մանգաներից, անիմեներից, նորաձևությունից, կոմերցիոն արտադրանքներից, ճապոնական խոհանոցից, ավանդական մշակույթից մինչև ռոբոտներ, էկոլոգիապես մաքուր տեխնոլոգիաներ և բարձր տեխնոլոգիական արդյունաբերական այլ արտադրանքներ»[1][2]:

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում իր ձախողումների և կայսերական ագրեսիվ պատմության համակցման պատճառով Ճապոնիան, հատկապես Միացյալ Նահանգներին, ստիպեց փոխել իր մոտեցումը գլոբալ դիվանագիտության նկատմամբ: 9-րդ հոդվածի համաձայն՝ Ճապոնիան այլևս ի վիճակի չէր կոշտ ուժ կիրառել իր բանակի միջոցով: Արդյունքում, այն դարձավ փափուկ ուժի առաջամարտիկ: Դրանով Ճապոնիան ստիպված եղավ հասկանալ, թե ինչպես վարվել անվտանգության, օգնության և առաջնորդության ոլորտներում՝ սկսելով վերահայտնագործել իր իմիջը և վերականգնել իր բացասական համբավը: Ճապոնիայի «Cool Japan» ռազմավարությունը նրա փափուկ ուժի քաղաքականության հիմնական անկյունաքարն էր և մեծապես նպաստեց նրանց վերաինտեգրմանը տարածաշրջանային և գլոբալ առաջնորդներին[3]:

«Cool Japan»-ը նկարագրվել է որպես փափուկ ուժի ձև՝ «մշակութային կամ գաղափարական միջոցներով անուղղակիորեն ազդելու վարքագծի կամ շահերի վրա»[4][5]։

Ծագում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Սկսած 1980 թվականից, Ճապոնիայի արտաքին գործերի նախարարության (ԱԳՆ) ի հայտ գալուց հետո, Ճապոնիան սկսեց մեծացնել իր ազգի բրենդավորման ջանքերը՝ ստեղծելով «Օշին» ճապոնական սերիալը։ «Օշին»-ը ցուցադրվեց Ճապոնիայից դուրս և ընդունվեց 46 երկրներում: «Օշին»-ի և բազմաթիվ այլ հեռուստատեսային շոուների հաջողության շնորհիվ Ճապոնիան հաջողությամբ հաստատեց «Cool Japan»-ի գաղափարը՝ որպես երկրի մշակութային ընկալումը հաստատելու և բարելավելու մեթոդ[6]:

2002 թվականին Foreign Policy լրատվականում «Japan's Gross National Cool» վերնագրով հոդվածում Դուգլաս Մակգրեյը գրում է Ճապոնիայի «վերագնահատման ներուժը», քանի որ նրա մշակութային ազդեցությունը միջազգայնորեն ընդլայնվում է, չնայած տնտեսական և քաղաքական խնդիրներին: Հետազոտելով մշակույթը, մասնավորապես մանգան, անիմեն, տեսախաղերը, նորաձևությունը, կինոն, սպառողական էլեկտրոնիկան, ճարտարապետությունը, խոհանոցը, Մակգրեյը ընդգծեց Ճապոնիայի զգալի մշակութային փափուկ ուժը: Նա նաև պնդում էր, որ Ճապոնիայի անկումը կարող է նույնիսկ խթանել նրա ազգային սառնությունը՝ նախկինում կոշտ սոցիալական հիերարխիայի և խոշոր բիզնեսի կարիերայի ուղիների մասնակի վարկաբեկման պատճառով[7][8][9]:

Միջազգային մամուլում տեղ գտած Նյու Յորք Թայմս թերթի «Գաղափարների տարին. Պոկեմոն Հեգեմոնիա» ցուցադրության հետ մեկտեղ, Ճապոնիայում ավելի ու ավելի շատ պետական պաշտոնյաներ և բիզնեսի առաջնորդներ սկսեցին ընդունել «Cool Japan» ոչ պաշտոնական կարգախոսը[10][11][12][13]։ 2005 թվականի մամուլի ասուլիսում Արտաքին գործերի նախարարությունը գաղափարը կապեց Բութանի «Համախառն ներքին երջանկության» հայեցակարգի հետ[14]։

Արտահայտությունն ավելի լայն տարածում գտավ 2000-ականների կեսերին, երբ NHK-ն սկսեց «Cool Japan Hakkutsu: Kakkoii Nippon!» վերնագրով շարքը, որը 2009 թվականի վերջին հասել էր ավելի քան 100 դրվագների[15]։

Creative Industries Promotion Office[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ճապոնիայի կառավարությունը մշակութային արդյունաբերությունը ճանաչել է որպես աճի հինգ պոտենցիալ ոլորտներից մեկը[16]: 2010 թվականի հունիսին էկոնոմիկայի, առևտրի և արդյունաբերության նախարարությունը ստեղծեց նոր ստեղծագործական արդյունաբերության խթանման գրասենյակ՝ մշակութային և ստեղծագործական արդյունաբերությունները որպես ռազմավարական ոլորտ խթանելու համար ՝ ««Cool Japan»-ի միասնական, երկարաժամկետ հայեցակարգի ներքո՝ համակարգելու կառավարության տարբեր գործառույթները և համագործակցել մասնավոր հատվածի հետ»[17]։ Էկոնոմիկայի, առևտրի և արդյունաբերության նախարարությունը հայտարարեց, որ ճապոնական փոփ մշակույթը «Cool Japan»-ի հիմնական տարրերից մեկն է, և որ փոփ մշակույթը ներառում է իդոլը, անիմեն և B կարգի գուրմեն (ճապ.՝ B級グルメ)[18]։

2008 ֆինանսական տարում մշակութային գործունեության վրա պետական ծախսերը կազմել են 116,9 մլրդ իեն Հարավային Կորեայում, 477,5 մլրդ իեն Չինաստանում և 101,8 մլրդ իեն Ճապոնիայում՝ կազմելով համապատասխանաբար 0,79%, 0,51% և 0,12% ընդհանուր պետական ծախսերի[19]: «Cool Japan Fund» հիմնադրամը գործարկվել է 2013 թվականին, և Ճապոնիայի կառավարությունը պարտավորվել էր տրամադրել 50 միլիարդ իեն 20 տարվա ընթացքում՝ մասնավոր ներդրողների գործընկերության միջոցով 60 միլիարդ իեն նպատակադրմամբ[20]: Այնուամենայնիվ, Nikkei Asian Review թերթը հաղորդում է, որ հինգ տարվա ընթացքում հիմնադրամը «կրել է 10 միլիարդ իեն ընդհանուր չափով նախահարկային կորուստներ», և որ շատ նախագծեր չեն կարողացել եկամուտ ապահովել: 2018 թվականի հունիսից ղեկավարությունը ղեկավարում է ճապոնական Sony Music Entertainment-ի նախկին գործադիր տնօրեն Նաոկի Կիտագավան[21][22][23]։

Քննադատություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ճապոնիայի կողմից փափուկ ուժի օգտագործումն «Cool Japan» ռազմավարության միջոցով բախվել է քննադատության՝ կապված իր իմպերիալիստական պատմության հետ: Հարավային Կորեայի վրա իր կայսերական տիրապետության ներքո Ճապոնիան զարգացրեց իր մասին չափազանց բացասական ընկալում՝ կորեացիների նկատմամբ վերաբերմունքի պատճառով[24]: Այսպիսով, երբ Ճապոնիան սկսեց իրականացնել «Cool Japan» քաղաքականությունը՝ որպես փափուկ ուժի ձև իր հետպատերազմական ժամանակաշրջանում, որպես ոչ ռազմատենչ երկիր, տարածաշրջանի շատ երկրների, բայց ամենակարևորը Հարավային Կորեայի կողմից նրանք հանդիպեցին վարանման: Թեև «Cool Japan» ռազմավարության ջանքերն այժմ բարելավել են իրենց իմիջը Հարավային Կորեայում և ընդհանուր առմամբ տարածաշրջանում, Հարավային Կորեայից որոշ ժամանակ պահանջվեց վստահելու Ճապոնիայի մտադրություններին, և դեռևս բախվում է տատանումների[25][26][27]:

Մեկ այլ խնդիր, որը մարտահրավեր էր նետում «Cool Japan»-ի արդյունավետությանը, բացակայությունն էր ողջ Ասիայում: Սա նաև պայմանավորված է Ճապոնիայի կայսերական պատմության և արդյունքում այլ երկրների փակ մոտեցմամբ ճապոնական լրատվամիջոցների նկատմամբ: Ճապոնիայի՝ հեռուստատեսության և կինոյի միջոցով մշակույթը տարածելու փորձերի ժամանակ նրանք բախվեցին դժվարությունների, քանի որ այլ երկրներ կապ չէին զգում կերպարների հետ: Սա հիմնված է ճապոնական մշակույթի մերժման և իրենց հարևաններից տարբերվելու փորձերի վրա: Ճապոնիան ստիպված եղավ փոխել իր մոտեցումը մեդիայի նկատմամբ և բարելավել կերպարներին ներկայացնելուն: Այնուամենայնիվ, Ճապոնիան հաջողության հասավ դրանում և արդյունքում տեսավ ճապոնական լրատվամիջոցների և մշակույթի տարածումը իրենց հարևան երկրներում:

2017 թվականին Cool Japan Fund հիմնադրամի ավագ գործադիրը և մի քանի այլ բարձրաստիճան տղամարդ աշխատակիցներ մեղադրվել էին հիմնադրամի կին աշխատակիցների նկատմամբ սեռական ոտնձգությունների մեջ[28]: Աշխատակիցները ստեղծել են արհմիություն՝ սեռական ոտնձգությունների դեմ պայքարելու նպատակով։ Նույն թվականին Nikkei Asian Review-ի լրագրող Յուտա Սաիտոն քննադատեց հիմնադրամի հավակնությունները, քանի որ նրանց «ռազմավարության, կարգապահության բացակայությունը հանգեցնում է ոչ եկամտաբեր նախագծերի»[23]: 2018-ին Japan Today-ը հայտնել էր, որ դեռ վաղ է այն համարել «խիստ անգործունակ կամ կոռումպացված», բայց առայժմ առնվազն «թերակատարում է»[21]:

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ Cool Japan Strategy Public-Private Collaboration Initiative, Cool Japan Strategy Promotion Council, Cabinet Office, 2015, https://www.cao.go.jp/cool_japan/english/pdf/published_document2.pdf
  2. ↑ «Cool Japan Initiative» (PDF). Intellectual Property Headquarters, Cabinet Office. 2020.
  3. ↑ Walker, J. «Soft Power and Japan's role in a complex world». The Japan Times. The Japan Times. {{cite web}}: Missing or empty |url= (օգնություն)
  4. ↑ Yano, Christine R. (2009). «Wink on Pink: Interpreting Japanese Cute as It Grabs Global Headlines». The Journal of Asian Studies. 68 (3): 681–688 [683]. doi:10.1017/s0021911809990015.
  5. ↑ Nagata, Kazuaki, Exporting culture via 'Cool Japan' Արխիվացված 7 Նոյեմբեր 2012 Wayback Machine, The Japan Times, 15 May 2012, p. 3
  6. ↑ Iwabuchi, Koichi (2015-08-08). «Pop-culture diplomacy in Japan: soft power, nation branding and the question of 'international cultural exchange'». International Journal of Cultural Policy. 21 (4): 419–432. doi:10.1080/10286632.2015.1042469. ISSN 1028-6632. S2CID 143257452.
  7. ↑ McGray, Douglas (1 May 2002). «Japan's Gross National Cool». Foreign Policy. Արխիվացված է օրիգինալից 16 December 2012-ին. Վերցված է 11 September 2012-ին.
  8. ↑ McGray, Douglas (1 May 2002). «Japan's Gross National Cool (subscription required)». Foreign Policy. Արխիվացված է օրիգինալից 6 September 2014-ին. Վերցված է 18 March 2011-ին.
  9. ↑ Allison, Anne (5 October 2007). «J-brand: What image of youth is getting sold in Japan's "gross national cool"?» (PDF). University of California, Berkeley. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 25 July 2011-ին. Վերցված է 18 March 2011-ին.
  10. ↑ Talbot, Margaret (15 December 2002). «The Year in Ideas; Pokemon Hegemon». The New York Times. Վերցված է 18 March 2011-ին.
  11. ↑ «Japan counts on cool culture». BBC. 13 December 2004. Վերցված է 18 March 2011-ին.
  12. ↑ Faiola, Anthony (27 December 2003). «Japan's Empire of Cool». The Washington Post. Արխիվացված է օրիգինալից 27 March 2010-ին. Վերցված է 18 March 2011-ին.
  13. ↑ Frederick, Jim (4 August 2003). «Forget about salarymen, gridlocked politics and zombie corporations». Time. Արխիվացված է օրիգինալից 3 April 2004-ին. Վերցված է 18 March 2011-ին.
  14. ↑ «Press Conference 27 September 2005 - III». Ministry of Foreign Affairs of Japan. Վերցված է 18 March 2011-ին.
  15. ↑ «"Cool Japan" Goes Global» (PDF). Government of Japan. November 2009. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 23 March 2011-ին. Վերցված է 18 March 2011-ին.
  16. ↑ Amano, Tomomichi (14 June 2010). «How to Promote "Cool Japan"». The Wall Street Journal. Վերցված է 18 March 2011-ին.
  17. ↑ «Establishment of the Creative Industries Promotion Office». Ministry of Economy, Trade and Industry. Արխիվացված է օրիգինալից 4 September 2010-ին. Վերցված է 18 March 2011-ին.
  18. ↑ «クール・ジャパン／クリエイティブ産業政策». Ministry of Economy, Trade and Industry (ճապոներեն). Վերցված է June 29, 2013-ին.
  19. ↑ «Promoting "Cool Japan"». The Japan Times. 15 August 2010. Վերցված է 18 March 2011-ին.
  20. ↑ Kelts, Roland (July 9, 2013). «Can METI's ¥50 billion fund unfreeze 'Cool Japan'?». The Japan Times. Վերցված է 28 February 2018-ին.
  21. ↑ 21,0 21,1 «After four years Cool Japan is Y4.4 bil in the hole and continuing to show few results». Japan Today. 4 May 2018. Վերցված է 28 October 2018-ին.
  22. ↑ Yuji Nitta (24 October 2018). «Cool Japan Fund invests $12.5m in Tastemade food video service». Nikkei Asian Review. The Nikkei. Վերցված է 28 October 2018-ին.
  23. ↑ 23,0 23,1 Yuta Saito (6 November 2017). «Cool Japan Fund's big ambitions mostly fall flat». Nikkei Asian Review. The Nikkei. Վերցված է 28 October 2018-ին.
  24. ↑ Singh, A (May 7, 2023). «The role of public diplomacy in shaping international relations: Lessons from Japan's Soft Power Strategy». The Geopolitics. Վերցված է April 29, 2024-ին.
  25. ↑ Huat, C.B. (2012). Structure, Audience and Soft Power in East Asian Pop Culture. Hong Kong University Press. էջեր 119–144.
  26. ↑ Schmitt, G.J. (2014). «A hard look at soft power in East Asia». American Enterprise Institute.
  27. ↑ Huat, C.B. Structure, Audience and Soft Power in East Asian Pop Culture. Hong Kong University Press. էջեր 119–144.
  28. ↑ Yuji Nakamura; Takako Taniguchi (11 July 2017). «Government-Backed 'Cool Japan' Fund Hit by Harassment Claims». Bloomberg. Վերցված է 28 October 2018-ին.

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Մասնակից:Seda2606/Ավազարկղ29&oldid=9944127» էջից