Մասնագիտությունը` լրագրող

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Մասնագիտությունը` լրագրող
Տեսակհեռուստահաղորդում
Ժանրtelevision report?
Լեզու(ներ)ռուսերեն
Հեռարձակում
Սկզբնական եթերհոկտեմբերի 16, 1998 – հուլիսի 5, 2015

Մասնագիտությունը` լրագրող, հատուկ ռեպորտաժի ժանրում հեռուստահաղորդումների շարք, որը հեռարձակվել է ՆՏՎ ալիքով, 1998 թվականի հոկտեմբերի 16-ից մինչև 2015 թվականի հուլիսի 5-ը։ ՆՏՎ-ի լրագրողների հեղինակային ծրագրերը լույս են տեսել ամեն շաբաթ և նվիրված են եղել սենսացիոն, երբեմն` սկանդալային լրագրողական հետաքննություններին[1]։ Յուրաքանչյուր շաբաթվա ռեպորտաժում եղել է որոշակի կոնֆլիկտ, արդիականություն և խնդիրներ։ Ծրագրի յուրաքանչյուր թղթակից համարվում էր եզակի, ներկայացնում էր իր անհատական տեսակետը այս կամ այն խնդրի, իրադարձության կամ երևույթի վերաբերյալ[2]։

Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Առաջին տարբերակ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նախագիծը մեկնարկել է 1998 թվականի հոկտեմբերի 16-ին[3]։ Ի սկզբանե հեղինակները դա ստեղծել էին, որպեսզի ՆՏՎ-ի երիտասարդ թղթակիցները կարողանային իրենց ուժերը փորձել այնպիսի ժանրի ծրագրերում, ինչպիսիք են հատուկ ռեպորտաժը, կամ կատարելագործել իրենց սեփական հմտությունները լրագրության ոլորտում[4][5]։ Ապագա ֆիլմերի թեմաներն առաջարկել են իրենք՝ թղթակիցները[6]։ Շարքի առաջին ֆիլմը Ալեքսանդր Զինենկոյի «Բանտային Մոլիեր» ֆիլմն է[7][8][9]։

Զինենկոն շարքի հիմնադրման մասին հետագայում հիշում է.

«Ամեն ինչ կար, պարզապես, ինչ-որ պահի ես սկսեցի ձանձրանալ։ Հասկացա, որ քայլում եմ արատավոր շրջապատում։ Ամեն ինչ նույնն է` ասուլիսներ, նկարահանումներ։ Ես հասկանում էի, որ մի փոքր էլ, և դեգրադացիան կսկսվի։ 1998 թվականն էր։ «Եկեք մեծ զեկույցներ կազմենք մեր լրատվական սենյակում», - ասացի ես։ «Հատուկ ռեպորտաժ» լրատվական թողարկումում մենք արդեն շարք ունեինք։ Բայց դրա տևողությունը առավելագույնը հինգ րոպե է, իսկ ես ուզում էի, որ այն տևեր տասնհինգ րոպե[6]»:

«Մասնագիտությունը` լրագրող» անվանումը հորինել է Լեոնիդ Պարֆենովը[7]։ Ֆիլմերի վրա աշխատել են ՆՏՎ տեղեկատվության ծառայության թղթակիցները, «Այսօր» ծրագրի լրատվական թողարկումներում բազմաթիվ ռեպորտաժների հեղինակները[10]։ Խորագրի հեղինակների խումբը սկզբում սահմանափակվում էր միայն երկու թղթակիցներով, որոնք էին Ալեքսանդր Զինենկոն և Իգոր Վոևոդինը[7]։ Մյուս թղթակիցների շարքում նկատելի էին Բորիս Կոլցովը[11], Ալեքսեյ Պոբորցևը, Տիմոֆեյ Բաժենովը[12], Միխայիլ Կրիկունենկոն[13], Բորիս Կորչևնիկովը, Վյաչեսլավ Գրունսկին[14], Բորիս Սոբոլևը[15], Օլգա Նադտոչեյը, Ալեքսեյ Իվլիևը, Իլյա Կանավինը, Միխայիլ Անտոնովը[16], Ալեքսեյ Միխալևը[17], Ռուսլան Գուսարովը[18], Ալեքսանդր Աբրամենկոն[19], Իվան Վոլոնիխինը, Էդուարդ Պետրովը[20], Վիտալի Բուզուևը[21], Կիրիլ Կիկնաձեն[22][23], Սերգեյ Գապոնովը[24][25], Աննա Լոշակը, Մարինա Պետուկովան, Իլյա Զիմինը[26], Իվան Վոլոնիխինը, Ալեքսանդր Յուժնին, Սերգեյ Խոլոշևսկին[27], Նիկիտա Անիսիմովը, Դենիս Շույսկին[28], Սերգեյ Մորոզովը, Անդրեյ Անտոնովը[29], Եվգենի Մատոնինը[30], Վյաչեսլավ Նեմիշևը, Անտոն Վոլսկին, Պյոտր Լյուբիմովը, Պավել Սելին, Վլադիսլավ Սորոկինը, Անտոն Գրիշինը, Եվգենի Կսենզենկոն, Ալեքսեյ Վեսելովսկին, Դմիտրի Սոշինը, Անտոն Վոյցեխովսկին, Դմիտրի Նովիկովը, Պավել Լոբկովը, Արկադի Մամոնտովը[31], Իվան Ռասպոպովը[32], Ալեքսանդր Խաբարովը[33], Եվգենի Սանդրոն, Ելենա Մասյուկը[34][35], Յուլիա Ռակչեևան[36][37] և ուրիշներ։ Վյաչեսլավ Գրունսկու խոսքով` այդ տարիներին նախագծում մշտապես աշխատել են ավելի քան քսան թղթակիցներ[38]։ 2001 թվականից ծրագրի ղեկավարն ու պրոդյուսերն էր Ալեքսանդր Յուժնին։

Որոշ թողարկումներում ցուցադրվում են նյութեր, որոնք մնում էին ամենօրյա լուրերի թողարկումների և վերլուծական ծրագրերի կադրից դուրս, մասնավորապես` 1999 թվականի սեպտեմբերի 30-ին ցուցադրված «Դաղստան` չհայտարարված պատերազմի դրվագների» սյուժեն[39], որը պատրաստել էին առաջնագծում աշխատած թղթակիցները (Արկադի Մամոնտովը, Ալեքսանդր Հաբարովը, Ալեքսանդր Աբրամենկոն, Ռուսլան Գուսարովը և Ալեքսեյ Պոբորցևը)[40]։

2000 թվականին Ալեքսանդր Զինենկոն արժանացել է ՏԷՖԻ մրցանակի` իր «Վերակացուի երազները» ակնարկի համար՝ «հրապարակախոսական ծրագիր» անվանակարգում[41]։

2001 թվականի սեպտեմբերից մինչև դեկտեմբեր ծրագիրը եթեր է հեռարձակվել «Այսօր» ծրագրի երեկոյան թողարկման ընթացքում, ժամը 22:00-ին, հասարակական-քաղաքական տեղեկատվության բլոկից հետո, սպորտի և եղանակի մասին տեղեկատվության բլոկներից առաջ։ Հաղորդումը ցուցադրելուց առաջ լրատվական բլոկի շրջանակներում ցուցադրվել է ֆիլմի կարճ հատված, ապա հաղորդավարը մի քանի հարց է տվել աշխատանքի հեղինակին, որը նստած է եղել լրատվական ստուդիայում մարզական մեկնաբանի դիրքում։

Մինչև 2004 թվականը ՆՏՎ-ի տեղեկատվական ծառայության համար կադրերի նման դարբնոցի անհրաժեշտությունը վերացել էր[42]։ 2004 թվականի հունվարից նոր ֆիլմերն այս հեռուստաալիքով սկսել են շատ հազվադեպ ցուցադրվել, հիմնականում հեռարձակվում էին 2002-2003 թվականների հաղորդումների կրկնությունները։ Հերթական ցուցադրության դադարեցման պատճառների թվում նշվում են վերջին թողարկումների մեծ թվով անհետաքրքիր թեմաներ, երիտասարդ լրագրողների` առկա նյութից հետաքրքիր պատմություն դարձնելու անկարողությունը, եթեր դուրս գալու ակնհայտ անհաջող ժամանակը (աշխատանքային օրերին՝ 18:35)[42]:

Երկրորդ տարբերակ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2004 թվականի աշնանը «Մասնագիտությունը` լրագրող» ծրագիրը զգալի փոփոխություններով եթեր է վերադարձել[43]։ Նրա ակտիվ արտադրությունը վերսկսելու որոշումը կայացվել էր «Նամեդնի» ծրագրի փակումից անմիջապես հետո՝ այդ տարվա հունիսին։ Նախնական հայեցակարգի համաձայն՝ մեկ ժամ տևողությամբ ծրագիրը պետք է բաղկացած լիներ շաբաթվա ակտուալ թեմաների շուրջ չորս-հինգ մեծ սյուժեներից[44]։ Սակայն 2004 թվականի հուլիսին ՆՏՎ-ի ղեկավարության փոփոխությունից հետո նրա հայեցակարգը վերանայվել է։ Նոր ձևաչափի շրջանակներում, ինչպես և նախկինում, թողարկվում էին հեղինակներից մեկի կեսժամանոց ֆիլմերը որևէ թեմայի վերաբերյալ։ Սակայն, ի տարբերություն հաղորդման նախորդ ձևաչափի, ռեպորտաժները սկսել են իրենց մեջ միացնել տեղեկատվական և ժամանցային ժանրերը, իսկ որոշ թողարկումներ սկսել են կրել զուտ ժամանցային բնույթ[45]։ Որոշ եթերներում բարձրացվում էին բռնության, դաժանության, աշխարհիկ կյանքի կամ սկանդալների հետ կապված թեմաներ[46][47]։

Ծրագրի վրա աշխատող լրագրողների շրջանակը նվազել է` հասնելով չորսի[48]։ Նրանցից երեքը` Իլյա Զիմինը, Ալեքսանդր Զինենկոն[49], Անդրեյ Լոշակը և Վադիմ Տակմենևը[50], նախկինում աշխատել են «Նամեդնի» ծրագրում[51]։ «Մասնագիտությունը` լրագրող»-ի գլխավոր խմբագիրը, իսկ ավելի ուշ` դրա ղեկավարը դարձել է «Նամեդնիի» նախկին գլխավոր խմբագիր Նիկոլայ Կարտոզիան։ Այս ձևաչափով նախագծի պրեմիերան տեղի է ունեցել 2004 թվականի հոկտեմբերի 2-ին[52][53]։

2006 թվականին Զիմինի մահից հետո ծրագրում աշխատանքին միացել է Կատերինա Գորդեևան[54]։ Հետագայում ծրագրի վրա աշխատող հեղինակների խմբաքանակը մի փոքր ընդլայնվել է. 2008 թվականին Պավել Լոբկովը[5] և Ալեքսեյ Բախարևը սկսել են համագործակցել, 2009 թվականին՝ Յուլիա Վարենցովան[55], 2010 թվականին՝ Էլիզավետա Լիստովան, Դենիս Արապովը, Օլգա Շչանկինան[56], Սերգեյ Երժենկովը[57]։ Մեկական անգամ իրենց աշխատանքներով հանդես են եկել Հայրատ Շավալիևը[58] և Ալեքսեյ Պոբորցևը[59]։ Ծրագրի երկրորդ տարբերակում ամրագրված էր եթեր դուրս գալու մշտական ժամանակը. այն հեռարձակվում էր շաբաթ օրը, երեկոյան ժամը 19:40-ին (ավելի ուշ` ժամը 19:25-ին)[60], «Այսօր» ծրագրի թողարկումից հետո[61], առավոտյան կամ գիշերային ժամերին` կրկնություններով, որտեղ հաճախ օգտագործվում էր` եթերի ռեստարտից առաջ դադարը լրացնելու համար։

2006 թվականին[62] ՆՏՎ հեռուստաալիքը և ծրագիրը Ռուսական հեռուստալրագրողների համար սահմանել են «Մասնագիտությունը` լրագրող» մրցանակը[63][64]։ Այս գաղափարը ծագել է դեռ Լեոնիդ Պարֆենովի օրոք, սակայն նրա հեռացումից հետո առաջին մրցույթի անցկացումը որոշվել է հետաձգել։ Գաղափարին վերադարձել են միայն 2006 թվականին, ՆՏՎ-ի գլխավոր տնօրեն Վլադիմիր Կուլիստիկովի առաջարկով[65]։ 2009 թվականին մրցույթի անցկացումը դադարեցվել էր տնտեսական պատճառներով։ Մրցույթի մտահղացումը` որպես իրադարձություն, որի ընթացքում մասնակիցների աշխատանքները գնահատում են միայն «այսօրվա մեծ հեռուստատեսության պահանջարկ ունեցող մասնագետները» (այսինքն` միայն ժամանակակից կենտրոնական հեռուստաալիքների ներկայիս աշխատակիցները), քննադատվել է հեռուստալրագրող Ելենա Մասյուկի կողմից[66]։

2009-2012 թվականներին յուրաքանչյուր ֆիլմ սկսվում էր ֆիլմի հեղինակի ներածական ստենդից, որը ձայնագրվել էր ոչ թե իրադարձությունների վայրում, այլ հեռուստաստուդիայում. հեղինակը հեռուստադիտողի համար լուսաբանում էր այն խնդրի էությունը, որի մասին խոսվելու է ռեպորտաժում։ Հեռուստաստուդիայում հեղինակային խոսքը ցուցադրվում էր նաև ծրագրի վերջում` որպես յուրատեսակ եզրակացություն։

Ծրագրի երկրորդ տարբերակը 2010-ական թվականների սկզբից իրականացվել է մամուլի և զանգվածային հաղորդակցության դաշնային գործակալության ֆինանսական աջակցությամբ[67], ինչի մասին վկայել է ծրագրի վերջում հայտնված լուսագիրը։ 2012 թվականին պետությունը ֆինանսավորել է «Մասնագիտությունը` լրագրող» ծրագրի 29 թողարկումները[67], ինչպես նաև` Սերգեյ Մինաևի հետ «Ազնիվ երկուշաբթի» թոք-շոուն և ռուսական բանակի «Զոնդր» ծրագիրը, որոնք նույնպես թողարկվել են ՆՏՎ հեռուստաալիքով[67]։ 2013 թվականին ՆՏՎ-ն հրաժարվել է Ռոսպեչատիի դրամական աջակցությունից` հեռուստաընկերության ֆինանսական լավ վիճակի պատճառով, և ալիքը կրկին սկսել է թողարկել ծրագիրը սեփական միջոցներով[67]։

2012 թվականի սկզբից «Մասնագիտությունը` լրագրող» խմբագրությունը տեղակայվել է «Օստանկինո» հեռուստակենտրոնի 6-րդ հարկում, որտեղ այդ պահին նույնպես աշխատանք էր տարվում «Ռուսական սենսացիաների» և «Մաքսիմում ծրագրի» վրա[68]։

Ծրագրի երկրորդ տարբերակի պրոդյուսերներից Ստանիսլավ Ֆեոֆանովի կարծիքով` դրա վերաձևակերպման և երրորդ ձևաչափի անցնելու խթան են հանդիսացել 2011-2012 թվականի խորհրդարանական և նախագահական ընտրությունների արդյունքների կեղծման դեմ բողոքի ակցիաների մասին թողարկումը[69]. այն ցուցադրությանն արգելված էր Յուլիա Վարենցովայի «Սպիտակ գվարդիան» ֆիլմը[70]։

Վերջին տարբերակ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2013 թվականի սկզբից ծրագիրն ավելի մոտ է դարձել առաջին ձևաչափին. այժմ այն սկսել է թողարկվել առանց հեղինակների մշտակակն խմբաքանակի։ Ռեպորտաժի հեղինակը, ինչպես և նախկինում, կարող էր դառնալ ՆՏՎ հեռուստաալիքի լրատվական ծրագրերի ցանկացած թղթակից[71]։

Երրորդ տարբերակի առաջին` «Գազանի որջից» ֆիլմը (Ալեքսեյ Կաբանովի մասին, որն սպանել էր իր կնոջը և թաքցրել նրա դիակը), թողարկվել է առանց ստեղծագործական և նկարահանող խումբը ներկայացնող լուսագրերի (այդպիսի թողարկում չի եղել հաղորդման ողջ պատմության ընթացքում)։ Առանց ռեպորտաժի վրա աշխատող կոլեկտիվի ներկայացման թողարկվել է նաև ծրագրի ողջ պատմության ընթացքում առաջին բացահայտող «Միլլիմեր» ֆիլմը (Յարոսլավլի քաղաքապետ Եվգենի Ուրլաշովի մասին) նույն տարվա ամռանը[72]։ Այս ֆիլմերում վերջում սև ֆոնի վրա էկրանի ներքևի մասում ցուցադրվում էին լուսագրերը` նշելով ծրագրի կայքը` profrep.ru, ՆՏՎ հեռուստաընկերություն ԲԲԸ, 2013 թվական։

«Մասնագիտությունը լրագրողի» երկրորդ տարբերակի նախկին պրոդյուսեր Ստանիսլավ Ֆեոֆանովը, ի պատասխան ծրագրի որակի անկման մասին հանդիսատեսի վրդովված մեկնաբանությունների, համացանցում հանդես է եկել հայտարարությամբ։

«Մասնագիտությունը` լրագրող» ծրագիրը գոյություն է ունեցել 1998 թվականից մինչև 2012 թվականը։ Դա լրագրությունն էր մաքուր տեսքով` ամենաբարձր որակի փաստաթղթավորումով։ 2012 թվականի ձմռանը մենք` նրանք, ովքեր պատրաստում էին Profrep-ը, ցրվեցինք։ Գրեթե հասել էինք մեր 15-ամյակին։ Ապրանքանիշը, այնուամենայնիվ, մնաց։ Բայց այն ամենը, ինչ թողարկվում է այսօր «Մասնագիտությունը` լրագրող» խորագրի ներքո, լրագրության հետ ոչ մի կապ չունի։ Սա քարոզչություն է իր մաքուր տեսքով։ Կարգ ու քարոզ։ Ներկայիս «Մասնագիտությունը` լրագրող»-ը պատրաստում է ՆՏՎ քրեական վարչությունը։ Այն մեկը, որը երբեք չի առանձնացել մաքրությամբ։ Ես սա գրում եմ հիմնականում նրանց համար, ովքեր կարող են զարմանալ. «Ի՞նչ է պատահել ծրագրի հետ»։ Տղանե՛ր, նրան ոչինչ չի պատահել։ Նա, պարզապես, մահացավ[73]։

Այնուամենայնիվ, երրորդ տարբերակի որոշ թողարկումներում հեղինակները ստեղծագործական խմբի տեղեկությունները հայտնվել են. մասնավորապես, ՆՏՎ-ի` Մեծ Բրիտանիայի վերաբերյալ հատուկ թղթակից Անտոն Վոլսկու ֆիլմում, որը նվիրված էր Բորիս Բերեզովսկու մահվանը[74], ինչպես նաև` առաջնագծից Վադիմ Ֆեֆիլովի աշխատանքներում[75]։

2014 թվականին ֆիլմերի շարքն («Խունտայի 13 օրը»[76], «Խունտայի ևս 17 ընկերներ»[77], «Արքայադուստրը պարաշայի մոտ», «Վիտալի Կլիչկոյի գաղտնի կյանքը» և այլն) սկսել է բացահայտող բնույթ կրել և թողարկվել առանց ստեղծագործական ու նկարահանող խմբերի մասին տեղեկությունների («Արտակարգ պատահար։ Հետաքննություն» ծրագրի օրինակով)[78]։ Ռուս ռազմական լրագրող Արկադի Բաբչենկոն նկարահանումներից ու եթերում հաղորդման ցուցադրումից հետո հայտարարել է, որ բացահայտող ֆիլմերի պաստրաստմանը մասնակցել են խմբագիր Սվետլանա Գուբանովան և թղթակից Անդրեյ Ալֆյորովը, որի հետ ինքն անձամբ աշխատել է ՆՏՎ-ում 2000-ական թվականների սկզբին[77]։ Հեռուստաքննադատ Իրինա Պետրովսկայան, գրախոսելով ՆՏՎ-ի` «խունտայի ընկերների» մասին հեռուստաարտադրանքը, նշել է, որ «ֆիլմն արվել է հապճեպ», ինչպես նաև, «ՆՏՎ-ում լայնորեն ծաղկել է քաղաքական մատնության ժանրը»[79]։

2014 թվականի աշնանից ծրագրի ստեղծմամբ սկսել է զբաղվել «Առաջին պրոդյուսերական ընկերությունը», որի մասին վկայել է հաղորդման վերջում հայտնված նշումը հեղինակային իրավունքի մասին։ 2015 թվականի գարնանը հաղորդման շրջանակներում կրկին սկսել են թողարկվել հեղինակային աշխատանքներ, ինչպես, օրինակ, Միխայիլ Չեբոնենկոյի «Պատերազմի երեխաները», Ելենա Գուբանովայի «Ուրիշի երեխաներ չկան» և Արկադի Մեդվեդևի «Ուզում եմ ռուս լինել» հաղորդումները[80]։ Ծրագրի վերջին թողարկումները հեռարձակվել են 2015 թվականի հուլիսին, որոնք եղել են Սվետլանա Դաուդովայի «Ոսկու տենդը» և Վադիմ Ֆեֆիլովի «Դեպի խալիֆատ» հաղորդումները։

2016 թվականի փետրվարին «Մասնագիտությունը` լրագրող» հաղորդումը հայտնվել է ՆՏՎ հեռուստաալիքի արխիվային հեռուստանախագծերի շարքում։ Ծրագրի փակման մասին պաշտոնական հաղորդագրություն չի եղել։

Արգելված թողարկումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • 2005 թվականի մարտին ՆՏՎ-ի եթերից հանվել է Գեորգի Գոնգաձեի սպանությանը վերաբերող հաղորդումը[81]։
  • 2008 թվականի հունիսի 28-ին ՆՏՎ-ի եթեր չի հեռարձակվել Անդրեյ Լոշակի «Այժմ այստեղ գրասենյակ է» հայտարարված ֆիլմը, դրա փոխարեն ցուցադրվել է այլ թեմայով սյուժե[82][83]։
  • 2011 թվականի դեկտեմբերին ՆՏՎ-ի եթերից հանվել է Յուլիա Վարենցովայի «Սպիտակ գվարդիա» ռեպորտաժը` արդար ընտրությունների համար անցկացված ցույցերի մասին[84]։ Հաղորդման մեջ ներկայացված էին մի քանի մարդկանց պատմություններ, որոնք այդ օրերին ցույցի էին դուրս եկել, պատմվում էին ցույցերի պատճառները, ինչը թողարկումը դրականորեն առանձնացնում էր ռուսաստանյան պետական հեռուստաալիքների կողմից նույն թեմայի լուսաբանումներից[70]։

Նաև, այս շրջանում ցուցադրված առավել հակասական հաղորդումները եղել են Վադիմ Տակմենյովի («Սեպտեմբերի սևը»)[85] և Իգոր Վոևոդինի աշխատանքները («Թռչունի մեղքը»)[86][87]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ «Профессия — репортер». НТВ.
  2. ↑ «Дьявольские козни в «Прямом эфире». Уникальные российские тележурналисты несут и несут свою правду». Новая газета. 2014 թ․ ապրիլի 4. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ մարտի 4-ին. Վերցված է 2020 թ․ դեկտեմբերի 21-ին.
  3. ↑ «Программа ТВ». Газета "Коммерсантъ" №193 от 16.10.1998, стр. 12. 1998 թ․ հոկտեմբերի 16.
  4. ↑ ««Профессия – репортёр» – дорогу молодым!». spr.ru.
  5. ↑ 5,0 5,1 «Профессия репортер». Вокруг ТВ.
  6. ↑ 6,0 6,1 «Кинодокументалист Зиненко: когда все уйдут в интернет, телевидение умрет». Sputnik. 2019 թ․ հոկտեմբերի 21. Արխիվացված է օրիգինալից 2019 թ․ դեկտեմբերի 8-ին. Վերցված է 2020 թ․ դեկտեմբերի 21-ին.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 ««Профессия Репортер» — как все начиналось». Официальный непечатный орган Дирекции праймового вещания НТВ. 2010 թ․ հոկտեմբերի 7.
  8. ↑ «Александр ЗИНЕНКО: репортер и человек». Антенна-Телесемь. 2000 թ․ հոկտեմբերի 18. Արխիվացված է օրիգինալից 2002 թ․ հուլիսի 17-ին. Վերցված է 2020 թ․ դեկտեմբերի 21-ին.
  9. ↑ «Телепрограмма на 16 октября 1998 года». 7 дней. «НТВ 21:40 Профессия - репортёр. „Тюремный Мольер"»
  10. ↑ Татьяна Богданова (2002 թ․ փետրվարի 21). «Репортер — опасная профессия». АиФ Суббота-воскресенье. Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ հունիսի 6-ին. Վերցված է 2014 թ․ հունիսի 6-ին.
  11. ↑ «Принцип «свой–чужой» стал гораздо острее сегодня. О цене экстрима – журналист, который знает о войне и горячих точках не понаслышке». Независимая газета. 2014 թ․ հունիսի 3.
  12. ↑ Александр Архангельский (2003 թ․ հոկտեմբերի 6). «Десять лет спустя». Известия. Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ հունիսի 6-ին. Վերցված է 2014 թ․ հունիսի 6-ին.
  13. ↑ «Встреча с тележурналистом и продюсером Михаилом Крикуненко пройдет в Нижнем Новгороде 22 января». НТА-Приволжье. 2016 թ․ հունվարի 20.
  14. ↑ «Привет всем, кто смотрит телевизор!». Один дома. 2001 թ․ հոկտեմբերի 29.
  15. ↑ «Откуда у "бедных шахтеров" роскошные квартиры?». Կոմսոմոլսկայա պրավդա. 1999 թ․ ապրիլի 3.
  16. ↑ «Телепрограмма на 10 мая 1999 года». 7 дней.
  17. ↑ «Нэш Бриджес ушел в отпуск». Сегодня. 1999 թ․ հուլիսի 19.
  18. ↑ «Дагестанский посол на Ближнем Востоке». Мой Дагестан. 2011 թ․ օգոստոսի 21.
  19. ↑ «У НТВ появились свои "секретные материалы"». Сегодня. 1998 թ․ հոկտեմբերի 24. Արխիվացված է օրիգինալից 2019 թ․ հուլիսի 14-ին. Վերցված է 2020 թ․ դեկտեմբերի 21-ին.
  20. ↑ «Сегодня в Барнауле заканчивает работу съемочная группа программы "Вести"». ИА "Амител". 2001 թ․ մայիսի 17.
  21. ↑ «Vitaly Buzuev». RT-Док.
  22. ↑ «Документальный фильм "16 дней в тундре"». Экстремальный портал. 2000 թ․ ապրիլի 19.
  23. ↑ «"ПИЦЦА В ТРОПИКАХ" И ДРУГИЕ РАДОСТИ». Труд. 2000 թ․ հոկտեմբերի 23.
  24. ↑ «Телепрограмма на 26 августа 1999 года». 7 дней.
  25. ↑ «Телепрограмма на 9 мая 2000 года». 7 дней.
  26. ↑ «Телепрограмма на 24 августа 2000 года» (PDF). Вечерний Мурманск. 2000 թ․ օգոստոսի 19. «НТВ 21.35 Профессия - репортер. Илья Зимин. „Чужая родина"»
  27. ↑ «Корреспондент НТВ задержан за контрабанду евро». Коммерсантъ. 2002 թ․ դեկտեմբերի 9.
  28. ↑ «Знать и помнить...». Аргументы и факты. 2005 թ․ մայիսի 4.
  29. ↑ «Телепрограмма на 2 мая 2000 года». 7 дней.
  30. ↑ «СЕГОДНЯ НА НТВ. Наши космонавты готовились К ПОЛЕТУ НА ЛУНУ в антисанитарных условиях». Կոմսոմոլսկայա պրավդա. 1999 թ․ մայիսի 6.
  31. ↑ «В команде Добродеева — пополнение». Труд. 2000 թ․ մայիսի 26.
  32. ↑ «Телепрограмма на 9 декабря 1999 года». 7 дней.
  33. ↑ Беляев, Александр. — Телевидение (2002 թ․ փետրվարի 22). «Олимпийская теленеделя: не только об олимпийцах». Независимая газета. Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ հունիսի 6-ին. Վերցված է 2017 թ․ օգոստոսի 20-ին.
  34. ↑ «Елена Масюк уволилась с телеканала "Россия"». Lenta.ru. 2005 թ․ ապրիլի 7.
  35. ↑ «РЕЙТИНГ "ТРУДА". ЧЕМ ВАС ОБРАДОВАЛ И ОГОРЧИЛ ТЕЛЕЭКРАН НА МИНУВШЕЙ НЕДЕЛЕ?». Труд. 1999 թ․ նոյեմբերի 18.
  36. ↑ «ОЧЕНЬ ЖЕНСКАЯ ПРОГРАММА. Каждая четвертая изнасилована мужем?». Комсомольская правда. 1999 թ․ փետրվարի 25.
  37. ↑ «НТВ.Ru публикует выпуск программы «Профессия — репортер», которая вышла в эфир НТВ 25 февраля 1999 года. Автор — Юлия Ракчеева». НТВ. 2012 թ․ հոկտեմբերի 25. Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ հունիսի 6-ին. Վերցված է 2014 թ․ հունիսի 6-ին.
  38. ↑ «Вячеслав Грунский: журналист не должен думать о деньгах». Собеседник. 2002 թ․ օգոստոսի 29. Արխիվացված է օրիգինալից 2003 թ․ ապրիլի 15-ին. Վերցված է 2020 թ․ դեկտեմբերի 21-ին.
  39. ↑ «Телепрограмма на 30 сентября 1999 года». 7 дней.
  40. ↑ «Mass медиа. Руслан Гусаров: "Есть дела поинтереснее войны"». Новая газета. 1999 թ․ հոկտեմբերի 4. Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ փետրվարի 15-ին. Վերցված է 2022 թ․ մայիսի 20-ին.
  41. ↑ «Светлана Сорокина получила ТЭФИ в номинации "Интервьюер"». NEWSru.com. 2000 թ․ հոկտեմբերի 21. Վերցված է 2013 թ․ մարտի 27-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ url-status (link)
  42. ↑ 42,0 42,1 «Профессия - репортёр». Пресс-Атташе. 2004 թ․ հունվարի 16. Արխիվացված է օրիգինալից 2004 թ․ նոյեմբերի 7-ին. Վերցված է 2022 թ․ մայիսի 20-ին.
  43. ↑ «Возможность революции на отдельно взятом канале». Эхо Москвы. 2004 թ․ հոկտեմբերի 17.
  44. ↑ «С сентября на НТВ вместо "Намедни" будет выходить программа "Профессия: репортер"». NEWSru.com. 2004 թ․ հունիսի 15.
  45. ↑ Вероника Плахова (2004 թ․ հոկտեմբերի 7). «26 минут на запланированный подвиг: На НТВ — премьера новой программы под старым названием». Новая газета. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ մարտի 4-ին. Վերցված է 2014 թ․ հունիսի 7-ին.
  46. ↑ «ЧЕЛОВЕК ИЗ ТЕЛЕВИЗОРА». Эхо Москвы. 2005 թ․ փետրվարի 26.
  47. ↑ «Рейтинг – в трусах?!». Независимая газета. 2005 թ․ մարտի 18.
  48. ↑ Валентина Пескова (2004 թ․ հոկտեմբերի 10). «Улыбнитесь, репортеры». МК-Бульвар. Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ ապրիլի 18-ին. Վերցված է 2014 թ․ հունիսի 7-ին.
  49. ↑ «Репортаж — их профессия». Эхо Москвы. 2005 թ․ հունվարի 23.
  50. ↑ Евгений Кузин (2004 թ․ հոկտեմբերի 2). «НТВ возрождает профессию репортера». Известия. Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ հունիսի 7-ին. Վերցված է 2014 թ․ հունիսի 7-ին.
  51. ↑ Александр Орлов (2004 թ․ հոկտեմբերի 1). «Репортеры вернутся в профессию. Людям из «Намедни» нашли время и место в эфире НТВ». Новые известия. Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ դեկտեմբերի 4-ին. Վերցված է 2020 թ․ դեկտեմբերի 21-ին.
  52. ↑ «На НТВ вернулась команда Парфенова». Подробности. 2004 թ․ հոկտեմբերի 1.
  53. ↑ «Телепрограмма на 2 октября 2004 года». 7 дней.
  54. ↑ «Жива ли профессия - репортер?». Эхо Москвы. 2007 թ․ ապրիլի 1.
  55. ↑ «Далекие близкие». Гильдия неигрового кино и телевидения. Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ հունիսի 21-ին. Վերցված է 2020 թ․ դեկտեմբերի 21-ին.
  56. ↑ ««Малышки на миллион»». НТВ. 2012 թ․ օգոստոսի 27.
  57. ↑ ««Профессия — репортер»: «Любовь на обочине»». HTB.Ru. Վերցված է 2015 թ․ հոկտեմբերի 23-ին.
  58. ↑ ««Оксана-мученица»». НТВ. 2012 թ․ դեկտեմբերի 1.
  59. ↑ «НТВ меняет формат: зритель больше не хочет трэша». Новый репортёр. 2012 թ․ դեկտեմբերի 10.
  60. ↑ «Сегодня по НТВ покажут фильм о кировском подростке, сбившем троих пешеходов. Сюжет Александра Зиненко выйдет в программе «Профессия-репортер»». Կոմսոմոլսկայա պրավդա. 2009 թ․ հուլիսի 4.
  61. ↑ «Телелидеры с Ариной Ъ-Бородиной». Коммерсантъ. 2005 թ․ ապրիլի 13.
  62. ↑ «С ЦЕНЗУРОЙ НАДО РАЗОБРАТЬСЯ. На НТВ учредили новый журналистский конкурс». Новая газета. 2006 թ․ նոյեմբերի 6. Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ սեպտեմբերի 5-ին. Վերցված է 2020 թ․ դեկտեմբերի 21-ին.
  63. ↑ «НТВ наградит лучших телерепортеров». Lenta.ru. 2006 թ․ նոյեմբերի 1. Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ հունիսի 7-ին. Վերցված է 2014 թ․ հունիսի 7-ին.
  64. ↑ «800 желающих получить "Профессию - репортер"». Известия. 2007 թ․ հունիսի 13. Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ հունիսի 7-ին. Վերցված է 2014 թ․ հունիսի 7-ին.
  65. ↑ «Моё НТВ. Откровения Татьяны Митковой». НТВ. 2013 թ․ հոկտեմբերի 10.
  66. ↑ «Открытое письмо Елены Масюк». Газета.ру. 2006 թ․ նոյեմբերի 21. Արխիվացված է օրիգինալից 2019 թ․ դեկտեմբերի 6-ին. Վերցված է 2020 թ․ դեկտեմբերի 21-ին.
  67. ↑ 67,0 67,1 67,2 67,3 «Роспечать отказала каналу «Дождь» в субсидиях». Известия. 2013 թ․ մարտի 1.
  68. ↑ «Состояние ТВ: Как устроено «Останкино»». Афиша. 2012 թ․ մայիսի 23.
  69. ↑ «Как делают ТВ-пропаганду: четыре свидетельства. РАССКАЗЫВАЮТ ТРИ БЫВШИХ СОТРУДНИКА ФЕДЕРАЛЬНЫХ КАНАЛОВ И ОДИН ДЕЙСТВУЮЩИЙ АЛЕКСАНДРУ ОРЛОВУ И ДМИТРИЮ СИДОРОВУ». Colta.ru. 2015 թ․ օգոստոսի 6.
  70. ↑ 70,0 70,1 «Умолчать о главном. Какие сюжеты НТВ снял с эфира в 2011 году». Lenta.ru. 2011 թ․ դեկտեմբերի 26.
  71. ↑ «НТВ.Ru публикует интервью с программным директором телеканала НТВ. Заместитель гендиректора телекомпании Александр Нечаев рассказал об эфирных планах на 2013 год». НТВ. 2012 թ․ դեկտեմբերի 9.
  72. ↑ «"Замочив" Урлашова, НТВ оказал медвежью услугу власти». Собеседник. 2013 թ․ հուլիսի 9. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ դեկտեմբերի 20-ին. Վերցված է 2020 թ․ դեկտեմբերի 21-ին.
  73. ↑ «Профессия - репортер - «Еще 17 друзей хунты»». ՆՏՎ. 2014 թ․ օգոստոսի 31. Արխիվացված է օրիգինալից 2019 թ․ փետրվարի 16-ին. Վերցված է 2020 թ․ դեկտեմբերի 21-ին.
  74. ↑ «Журналисты НТВ расскажут, кому была выгодна смерть Березовского». ՆՏՎ. 2013 թ․ մարտի 30.
  75. ↑ «На телевидении настала «Оттепель»». Կոմսոմոլսկայա պրավդա. 2014 թ․ հունիսի 28.
  76. ↑ «Больше теле-АДа!». Радио Свобода. 2014 թ․ օգոստոսի 28.
  77. ↑ 77,0 77,1 «Свет, Андрюх, а доносить — это как? Аркадий Бабченко задает несколько неприятных вопросов нескольким знакомым людям». Colta.ru. 2014 թ․ սեպտեմբերի 10.
  78. ↑ «ЧЕЛОВЕК ИЗ ТЕЛЕВИЗОРА». Эхо Москвы. 2014 թ․ ապրիլի 5.
  79. ↑ «На ТВ пышным цветом расцвел жанр политического доноса. Технология приучения к мерзости». Новая газета. 2014 թ․ սեպտեմբերի 5.
  80. ↑ «Хочу быть русским!». НТВ. 2015 թ․ մայիսի 7.
  81. ↑ Кремль запретил НТВ рассказывать об убийстве Гонгадзе, утверждает украинская газета // NEWSru.com, 10.03.2005 г.
  82. ↑ НТВ объяснило, почему с эфира снят специальный репортаж Андрея Лошака о коррупции (ВИДЕО) // NEWSru.com, 22.07.2008 г.
  83. ↑ Наталья Ростова Чего испугалось НТВ Արխիվացված 2015-05-18 Wayback Machine // Новая газета. — № 47 03.07.2008 г.
  84. ↑ Федеральному ТВ «сверху» велели показать «бунт против Путина». Эксперты гадают о дальнейших уступках властей // NEWSru.com, 26.12.2011 г.
  85. ↑ «ТВ в Беслане. Год спустя». Известия. 2005 թ․ սեպտեմբերի 9.
  86. ↑ «Цензура или смерть». Московский комсомолец. 2001 թ․ հունիսի 8.
  87. ↑ «"Синий платочек" поверх тюбетейки?». Культура Портал. 2001 թ․ մայիսի 17. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ մայիսի 10-ին. Վերցված է 2022 թ․ մայիսի 20-ին.

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Մասնագիտությունը%60_լրագրող&oldid=9523807» էջից