Հրաքարային հանքավայրեր

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից

Հրաքարային հանքավայրեր, մետաղային հանքավայրերի տիպ, ջրաջերմային, միջին ջերմաստիճանի, փոքր խորությունների առաջացումներ՝ կազմված հիմնականում հրաքարից (զուգորդված քալկոպիրիտի, բոռնիտի, քալկոզինի, սֆալերիտի, գալենիտի, երբեմն տելուրիտների և այլ միներալների հետ)։ ՀՀ հրաքարային հանքավայրերին բնորոշ է ոսկու և արծաթի բարձր պարունակությունը։ Հրաքարային հանքավայրերը սերտորեն կապված են հրաբխածին, հրաբխածին-նստվածքային ստվարաշերտերի հետ, վերահսկվում են հրաբխային կառուցվածքներով և առաջացնում հանքակուտակումներ (երակներ, երակիկացանավոր գոտիներ, ոսպնյականման ու տձև հանքամարմիններ)։ ՀՀ հրաքարային հանքավայրերի տիպին են պատկանում Ալավերդու, Շամլուղի, Ախթալայի, Կառնուտի, Վազաշենի, Կապանի, Շահումյանի (Ալավերդի-Կապանի մետաղածնական գոտի) և Դիլիջանի, Տանձուտի, Հանքաձորի, Չքնաղի, Արմանիսի (Սևան-Ամասիայի մետաղածնական գոտի) հանքավայրերը։

Այս հոդվածի նախնական տարբերակը կամ նրա մասը վերցված է Հայկական համառոտ հանրագիտարանից, որի նյութերը թողարկված են՝ Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) թույլատրագրի ներքո։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 6, էջ 624