Գևորգ Արծրունի

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Վիքիպեդիայում կան հոդվածներ Արծրունի ազգանունով այլ մարդկանց մասին։
Գևորգ Արծրունի
Ծնվել է1771[1]
ԾննդավայրՎան, Վանի էյալեթ, Օսմանյան կայսրություն[1]
Մահացել էօգոստոսի 6, 1830(1830-08-06)[1]
Մահվան վայրԹիֆլիս, Վրացական նահանգ, Ռուսական կայսրություն[1]
Քաղաքացիություն Ռուսական կայսրություն[1]
Մասնագիտությունհասարակական գործիչ
Ծնողներհայր՝ Երեմիա աղա Արծրունի, մայր՝ Ագրիպինա Նազարյանց-Արծրունի
ԵրեխաներԵրեմիա Արծրունի

Գևորգ Երեմիայի Արծրունի (1771[1], Վան, Վանի էյալեթ, Օսմանյան կայսրություն[1] - օգոստոսի 6, 1830(1830-08-06)[1], Թիֆլիս, Վրացական նահանգ, Ռուսական կայսրություն[1]), հայ հասարակական գործիչ, ազնվական (Երան-Արծրունի տոհմից)։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1813 թվականին բնակություն է հաստատել Թիֆլիսում և ընդունել ռուսական հպատակություն։ 1820 թվականին կայսերական հրովարտակով ստացել է ազնվականի տիտղոս, որը պետք է փոխանցվեր ժառանգաբար։ Առևտրական, շինարարական և հասարակական լայն գործունեություն է ծավալել․ հիմնել է իջևանատներ, միջոցներ տրամադրել Ներսիսյան դպրոցի կառուցմանը և այլն։ 1819 թվականին Ամստերդամում գնել է հայկական տպարան և նվիրել Ներսիսյան դպրոցին։ Ներսես Աշտարակեցու Քիշնև աքսորվելուց հետո Գևորգ Արծրունին փաստորեն դարձել է դպրոցի տնօրենը։ Տպագրել է «Դարաստան խրատուց․․․ ի վայելս մանկանց Հայաստանի» (1829) ուսումնասիրությունը։ Նրա մի շարք անտիպ աշխատություններ հրո ճարակ են դարձել 1855 թվականին։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 2, էջ 74