Գյուրջի քարվանսարա
Գյուրջի քարվանսարա, հին Երևանի 7 իջևանատներից ամենամեծը՝ «վրացականը» («գյուրջի»)։ Կառուցվել է 17-18-րդ դարերին շուկայական հրապարակի՝ «Ղանթարի» մոտ՝ Մռավյանի անվան դպրոցի տեղում։
18-րդ դարում Երևանում կար 12 000 բնակչություն, որի կեսից ավելին հայեր էին։ Քաղաքում կար 1730 տնտեսություն, որոնք տեղաբաշխված էին հետևյալ կերպ՝ 792-ը գտնվում էր Բուն քաղաքում կամ Շահարում, 622-ը՝ Կոնդում, իսկ 322-ը՝ Քարահանքում կամ Դամըռ-Բուլաղում։ Երևանը ուներ տնտեսական շատ նպաստավոր պայմաններ, որի հետևանքով այդտեղով էր անցնում Պարսկաստան տանող տրանզիտային ուղին, որը կոչվում էր Խան-յոլի։ Այդ ուղին Երևանը դարձնում էր առևտրական մեծ կենտրոն։ Քաղաքում կային թվով ութ խոշոր իջևաններ՝ քարվանսարաներ։ Առավել նշանավորներն էին Գյուրջի և Զառաբի խան քարվանսարաները։ Գյուրջի է կոչվել, որովհետև այդտեղ են իջևանել Թիֆլիզի (Թբիլիսի) ճանապարհով եկող քարավանները[1]։
Քարվանսարան բաղկացած էր հյուրասենյակներից, պահեստներից, ախոռից, ուներ 62 խանութ և կրպակ։ Միահարկ, աղյուսաշեն կառույցը սլաքաձև կամարներով պսակված բացվածքներով ուղղված էր քառանկյունի ընդարձակ բակի կողմը։ Կից գտնվում էր 24 կրպակների խանութաշարքը՝ «չարսուն»։
Տես նաև[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 3, էջ 135)։ 
|
|
Սա Հայաստանի մասին անավարտ հոդված է։ Դուք կարող եք օգնել Վիքիպեդիային՝ ուղղելով և լրացնելով այն։ |