Jump to content

Գաբրիելե Օրիալի

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Գաբրիելե Օրիալի
Քաղաքացիությունը  Իտալիա
Ծննդյան ամսաթիվ նոյեմբերի 25, 1952(1952-11-25)[1] (72 տարեկան)
Ծննդավայր Կոմո, Լոմբարդիա, Իտալիա
Հասակ 176 սանտիմետր
Քաշ 74 կիլոգրամ
Դիրք կիսապաշտպան

Գաբրիելե Օրիալի (իտալ.՝ Gabriele Oriali, նոյեմբերի 25, 1952(1952-11-25)[1], Կոմո, Լոմբարդիա, Իտալիա), իտալացի ֆուտբոլիստ, հենակետային կիսապաշտպան։ Հանդես է եկել իտալական «ինտերնացիոնալե» և «Ֆիորենտինա» ակումբներում, ինչպես նաև Իտալիայի հավաքականում։

1982 թվականի աշխարհի չեմպիոն, Սերիա A -ի կրկնակի չեմպիոն, Ֆուտբոլի Իտալիայի գավաթի կրկնակի հաղթող։

Կարիերա

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Գաբրիելե Օրիալին կարիերան սկսել է Միլանի «Ինտերնացիոնալե» ակումբի երիտասարդական թիմի կազմում։ Թիմի հիմնական կազմում իր նորամուտը նշել է 1971 թվականի փետրվարի 7-ին Իտալիայի առաջնության «Ռոմա»- ի հետ խաղում, որն ավարտվել է ոչ-ոքի՝ 0:0 հաշվով։ Ընդհանուր առմամբ, առաջին մրցաշրջանում Գաբրիելեն թիմում անցկացրել է 2 խաղ, իսկ նրա ակումբը դարձել է երկրի չեմպիոն։ Հաջորդ մրցաշրջանից Օրիալին տեղ է գրավել թիմի մեկնարկային կազմում՝ հանդես գալով կենտրոնական կիսապաշտպանի դիրքում։ Նույն մրցաշրջանում նա հասել է Եվրոպական գավաթ 1971–72-ի եզրափակիչ, բայց այնտեղ նրա ակումբը պարտվել է «Այաքսին» 0:2 հաշվով։ 1978 թվականին նա օգնել է «Ինտերին» նվաճել Իտալիայի գավաթը, որի խաղարկությունում անցկացրել է 7 հանդիպում և դարձել 1 գոլի հեղինակ։ Իսկ երկու մրցաշրջան անց, նա «ներաձուրիի» հետ տոնել է իր երկրորդ սկուդետտոյի հաղթանակը։ 1981/82 մրցաշրջանում Օրիալին նվաճել է Իտալիայի գավաթը, ինչպես նաև ակումբի հետ երկու հաղթանակ տարել «Միլանի» նկատմամբ, ինչը հետո ակումբը չի կարողացել կրկնել ընդհուպ մինչև 2007 թվականը, ընդ որում խաղերից մեկում Գաբրիելեն խփել է հաղթական գոլը[3]։ 1982/83 մրցաշրջանը վերջինն էր Օրիալիի համար «Ինտերի» կազմում։ Ընդհանուր առմամբ, ֆուտբոլիստը ակումբի կազմում անցկացրել է 392 հանդիպում և խփել՝ 43 գոլ, եղել է թիմի ավագը[4]։ «Ներաձուրիի» կազմում նրա վերջին խաղը Իտալիայի գավաթի խաղն էր «Պիզայի» հետ (0:0)։ «Ինտերից» հեռանալուց հետո Գաբրիելեն տեղափոխվել է «Ֆիորենտինա», որտեղ հանդես է եկել ևս 4 մրցաշրջան, որից հետո ավարտել է կարիերան։

Իտալիայի ֆուտբոլի ազգային հավաքականի կազմում Օրիալին իր նորամուտը նշել է 1978 թվականի դեկտեմբերի 21-ին Իսպանիայի ֆուտբոլի ազգային հավաքականի հետ ընկերական խաղում[5], որտեղ իտալացիները հաղթել են 1:0 հաշվով։ 1979 թվականի սեպտեմբերի 26-ին նա ազգային թիմի կազմում խփել է առաջին գնդակը՝ գրավելով Շվեդիայի դարպասը (1:0)։ 1980 թվականին «Սկուադրա Աձուրայի» կազմում Գաբրիելեն մեկնել է Եվրոպայի առաջնություն, որտեղ իտալացիները զբաղեցրել են 4-րդ տեղը, իսկ Օրիալին խաղադաշտում անցկացրել է 3 խաղ՝ բաց թողնելով 3-րդ տեղի համար նախատեսված հանդիպումը։ Երկու տարի անց Օրիալին դարձել է ազգային հավաքականի հիմնական խաղացողներից մեկը, որը նվաճել է աշխարհի չեմպիոնի տիտղոսը՝ անցկացնելով մրցաշարի վերջին 5 հանդիպումները, ներառյալ՝ եզրափակիչը։ Ընդհանուր առմամբ, ֆուտբոլիստը հավաքականի կազմում անցկացրել է 28 խաղ և դարձել 1 գոլի հեղինակ։

Ավարտելով խաղային կարիերան՝ Օրիալին մնացել է ֆուտբոլում. աշխատել է որպես մարզական տնօրեն «Բոլոնիայում» և «Պարմայում», որից հետո վերադարձել է «Ինտեր», որտեղ դարձել է տրանսֆերային հարցերով տեխնիկական տնօրեն[6][7]։ Այս պաշտոնում նա կապ է ունեցել ակումբի խաղացող Ալվարո Ռեկոբայի կողմից անձնագիր կեղծելու միջադեպի հետ[8]։ 2010 թվականի հունիսի 20-ին Գաբրիելեն հեռացել է այդ պաշտոնից «ներաձուրիի» ղեկավարության հետ տարաձայնությունների պատճառով[9][10]։

Ձեռքբերումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հետաքրքիր փաստեր

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • 1983 թվականին Օրիալիի դեմքը հայտնվել է Չադ պետության 60 ֆրանկ Փոստային նամականիշների վրա՝ նվիրված 1982 թվականի աշխարհի առաջնությանը։
  • Երգիչ Լուչիանո Լիգաբուեն Օրիալիին երգ է նվիրել՝ «Una vita da mediano» («Կիսապաշտպանի կյանքը»)[11]։

Պարգևներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • «Իտալիայի Հանրապետությանը մատուցած ծառայությունների համար» շքանշանի Կոմանդոր (16 հուլիս, 2021 թվականին)՝ ի նշան սպորտային արժեքների և ազգային ոգու ճանաչման, որոնք ոգեշնչել են իտալական թիմին հաղթել ֆուտբոլի Եվրոպայի 2020 թվականի առաջնությունում[12][13]։

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ 1,0 1,1 Transfermarkt.com(բազմ․) — 2000.
  2. ↑ https://www.quirinale.it/elementi/59113
  3. ↑ Inter: Happy birthday to Gabriele Oriali
  4. ↑ Oriali-Inter, fine della storia(չաշխատող հղում)
  5. ↑ «Gabriele Oriali: mediani anche fuori del campo». Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ օգոստոսի 9-ին. Վերցված է 2022 թ․ հուլիսի 21-ին.
  6. ↑ «Official: Inter & Former Transfer Consultant Gabriele Oriali Rescind Contract». Արխիվացված օրիգինալից 2010 թ․ նոյեմբերի 1-ին. Վերցված է 2010 թ․ նոյեմբերի 22-ին.
  7. ↑ Ориали покинул «Интер»
  8. ↑ Alvaro Recoba: Decade of despair
  9. ↑ «Inter, Oriali verso l'addio: «Sono stato fatto fuori»». Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ հուլիսի 22-ին. Վերցված է 2024 թ․ փետրվարի 21-ին.
  10. ↑ Gabriele Oriali(չաշխատող հղում)
  11. ↑ «Tanti auguri a Gabriele Oriali». Արխիվացված օրիգինալից 2009 թ․ դեկտեմբերի 31-ին. Վերցված է 2010 թ․ նոյեմբերի 22-ին.
  12. ↑ «Mattarella ha conferito onorificenze motu proprio ai giocatori e allo staff della Nazionale vincitrice del campionato europeo» (իտալերեն). Президент Италии. 2021 թ․ հուլիսի 16. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ հուլիսի 16-ին. Վերցված է 2021 թ․ հուլիսի 16-ին.
  13. ↑ «Футболистов сборной Италии наградили орденом за победу на Евро-2020». ФНК. 2021 թ․ հուլիսի 16. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ հուլիսի 16-ին. Վերցված է 2021 թ․ հուլիսի 16-ին.

Արտաքին հղումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Գաբրիելե Օրիալի» հոդվածին։
 ⛭ 
  Թեմատիկ կայքեր
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Գաբրիելե_Օրիալի&oldid=9946350» էջից