Ազատախոհություն

Ազատախոհություն, գաղափարական հոսանք, որն ընդունում է բնությունը ուսումնասիրելու և կրոնն ազատորեն քննադատելու բանականության իրավունքը։ Ազատախոհությունը կրոնի դեմ պայքարող տեսական մտքի ամենալայն դրսևորումն է, որը ներառում է կրոնական անտարբերությունը և կասկածամտությունը, դեիզմը, պանթեիզմը, հակակղերականությունը և աթեիզմը։ Ազատախոհության բազմաթիվ ձևեր դրսևորվել են ժողովրդական բանահյուսության մեջ, Անանիա Շիրակացու, Մխիթար Հերացու և այլոց բնագիտական հայացքներում, «Սասնա ծռեր» էպոսում, Վարդան Այգեկցու և Մխիթար Գոշի առակներում, Մխիթար Գոշի Դատաստանագրքում, միջնադարյան պոեզիայում և այլն։ XVIII դ. 2-րդ կեսից ազատախոհությունը տեսականացվում է, դառնում հայացքների որոշակի համակարգ, որտեղ իշխողը դեիզմն էր, իսկ XIX դ. կեսից՝ մարտնչող հակակղերականությունն ու աթեիզմը։

Աղբյուր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հայկական համառոտ հանրագիտարան. Հատոր 1, 1990

Այս հոդվածի նախնական տարբերակը կամ նրա մասը վերցված է Հայկական համառոտ հանրագիտարանից, որի նյութերը թողարկված են՝ Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) թույլատրագրի ներքո։

Սա անավարտ հոդված է։ Դուք կարող եք օգնել Վիքիպեդիային՝ ուղղելով և լրացնելով այն։
Այս նշումը հարկավոր է փոխարինել համապատասխան թեմատիկ նշումով։