Գալիպ Օզմենի սպանությունը
| Գալիպ Օզմենի սպանությունը | |
|---|---|
| Տեսակ | զանգվածային կրակոցներ |
Գալիպ Օզմեն, Հունաստանում Թուրքիայի դեսպանատան վարչական կցորդ աշխատած, 1980 թվականի հուլիսի 31-ին Աթենքում սպանվել է Հայաստանի ազատագրության հայ գաղտնի բանակի (ASALA) կողմից[1]։ Հայ ահաբեկիչը հարձակվել է 45-ամյա Գալիպ Օզմենի և նրա ընտանիքի վրա, երբ նրանք իրենց ավտոմեքենայում էին գտնվում Աթենքի Պանգրատի շրջանում։ Գալիպ Օզմենը սպանվեց, իսկ նրա տասնչորսամյա դուստրը ՝ Նեսհան Օզմենը, հետագայում մահացավ վերքերից։ Նրա կինը՝ Սևիլ Օզմենը և տասնվեց տարեկան որդին՝ Կաան Օզմենը, ծանր վիրավորվել են, բայց ողջ են մնացել[2]։
Ականատեսները պատմել են, որ հանցագործը՝ կարճահասակ, մուգ գանգուր մազերով երիտասարդը, մոտեցել է Օզմենի մեքենային, պոլիէթիլենային տոպրակից հանել ատրճանակն ու կրակ բացել մեքենայի ուղղությամբ:Օզմենը մահացել է հիվանդանոցի ճանապարհին։ Նրա դուստրը՝ Նեսիհանը, ով գլխի վնասվածք էր ստացել, հիվանդանոց հասնելուն պես կլինիկական մահացած է ճանաչվել։ Նա կոմայի մեջ ընկավ և հաջորդ օրը մահացավ։ Դիվանագետի կինը՝ Սևիլ Օզմենը, վիրավորվել է աջ թևից, իսկ նրանց ավագ որդին ՝ Կաանը, հրազենային վնասվածք է ստացել ուսին։ Միայն 12-ամյա Ալփեր Օզմենը՝ ընտանիքի ամենաերիտասարդ անդամը, չի տուժել[3]։
ԱՍԱԼԱ-ն ստանձնել է հարձակման պատասխանատվությունը ձայնագրված հաղորդագրության մեջ, որն ուղարկվել է Associated Press-ին։ «Մեր թշնամիներն են թուրքական ռեժիմը, ՆԱՏՕ-ն և հետադիմական հայկական ուժերը[2]։
Սպանությունը կատարել է Մոնթե Մելքոնյանը։ Մելքոնյանը հետագայում պնդում էր, որ չի կարողացել հստակ տեսնել հետևի նստատեղի ուղևորներին, որոնք թաքնված էին մգեցված պատուհանի ապակու հետևում, և կարծում էր, որ նրանք բոլորը դիվանագետներ են[4]։ Բայց ականատեսները ցույց են տվել, որ մարդասպանը սպասում էր Օզմենի տան դիմաց, դիտում էր, թե ինչպես է ընտանիքը նստում մեքենան, իսկ հետո կրակ բացում[5]։
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ «Turkish Envoy Is Slain in Athens». The New York Times. 1 August 1980.
- ↑ 2,0 2,1 Turk Killed in Greece". Spokesman-Review. Associated Press. 1 August 1980.
- ↑ «Turkish diplomat, daughter killed; Greeks seek killer». UPI. The Sacramento Bee. 2 August 1980.
- ↑ Melkonian, Markar. My Brother’s Road: an American’s Fateful Journey to Armenia. I.B. Tauris & Company, Limited. 2008. pp. 84-85. ISBN 1845115309.
- ↑ Gunn, Christopher (2014). Secret Armies and Revolutionary Federations: The Rise and Fall of Armenian Political Violence, 1973—1993. Florida State University Libraries. pp. 221—222.