449 թվականին, որպեսզի հայ նախարարները ետ չկանգնեն իրենց խոստումից, որը կայացրել էին Տիզբոնում, Հազկերտը պատանդ է պահում Ատրներսեհ Սյունուն, նրա ավագ եղբայր Բաբիկին և ԳուգարքիԱշուշա բդեշխին[1][2][4][5]։ Այս հանգամանքը որոշակի ազդեցություն է ունենում Վասակ Սյունու հետագա վարքագծի վրա[4]։ Ենթադրվում է, որ ստանալով ապստամբության լուրը՝ Պարսից արքա Հազկերտ Բ-ն հրամայում է մահապատժի ենթարկել Վասակ Սյունու կրտսեր որդուն՝ Ատրներսեհին, սակայն այդ մասին վկայող փաստեր չկան[3]։
