Աշոտ Մանուկյան (մանկավարժ)
Անվան այլ կիրառումների համար տե՛ս՝ Աշոտ Մանուկյան (այլ կիրառումներ)- Վիքիպեդիայում կան հոդվածներ Մանուկյան ազգանունով այլ մարդկանց մասին։
| Աշոտ Մանուկյան | |
|---|---|
| Ծնվել է | 1916 |
| Ծննդավայր | Լծեն, Հայաստան |
| Մահացել է | անհայտ |
| Քաղաքացիություն |  Ռուսական կայսրություն և  ԽՍՀՄ |
| Մասնագիտություն | մանկավարժ |
| Պարգևներ և մրցանակներ |  և  |
Աշոտ Բադալի Մանուկյան (1916, Լծեն, Հայաստան - անհայտ), հայ մանկավարժ։ Հայրենական մեծ պատերազմի մասնակից։
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Աշոտ Մանուկյանը ծնվել է 1916 թվականին Սիսիանի շրջանի Լծեն գյուղում։ 1936 թվականին ավարտել է Գորիսի մանկավարժական ուսումնարանը, ընդունվել է Երևանի հեռակա մանկավարժական ինստիտուտը, միաժամանակ աշխատել որպես Լծենի յոթնամյա դպրոցի տնօրեն[1]։
1939 թվականին զորակոչվել է զինվորական ծառայության։ Սկզբում ծառայել է Արևմտյան Ուկրաինայում, 175-րդ գնդում, որի հրամանատարն էր փառաբանված գեներալ Նվեր Սաֆարյանը։ Այնուհետև սովորել է գնդի դպրոցում, ստացել սերժանտի կոչում՝ տեղափոխվել է 154-րդ գունդը[1]։
Գերմանական ֆաշիստների դեմ կռվել է 1941 թվականի հունիսի 22-ից, Լուցկ քաղաքի շրջանում։ 1941 թվականի հուլիսի 17-ին Ժիտոմիրի պաշտպանության համար մղված մարտերի ժամանակ Աշոտը կատարել է հրամանատարության առաջադրանքը, կենդանի «լեզու»՝ ֆաշիստ սպա է գերեվարել, որի համար արժանացել է Կարմիր աստղի շքանշանի։ 1941 թվականի սեպտեմբերին նրանց զորամասը կռվել է Կիևից ոչ հեռու Բորիսպոլ քաղաքի մերձակայքում։ Ջոկատը նահանջելով ընկել է շրջապատման մեջ։ Խրամատում ծանոթացել է ռուս գրող Արկադի Գայդարի հետ։ Ջոկատ են կազմել և ազատագրել են Բերեզան քաղաքը, այնուհետև սեպտեմբերի 26-ին շարժվել են Պերեյասլավ-Յագոտինի ուղղությամբ, որտեղ հանդիպելով հիտլերականների հարձակմանը, ետ են նահանջել։ Աշոտը վիրավորվել է, Գայդարը կապել է նրա վերքը և որպես հիշատակ նրան նվիրել է ածելի, որը երեսուն տարի որպես սուրբ մասունք պահելուց հետո 1972 թվականին նվիրել է Գայդարի անվան գրադարան-թանգարանին։ Մանուկյանը ապաքինվելուց հետո վերադարձել է ռազմաճակատ, ծառայել 795-րդ Բոգդան Խմելնիցկու անվան գնդում, մասնակցել Կոտովսկ և այլ քաղաքների ու բնակավայրերի ազատագրմանը, իր զորամասի կազմում մարտերով հասել Բուխարեստ, Բուդապեշտ, Պրահա։ Արժանացել է «Խիզախության համար» երեք մեդալների և այլ պարգևների։
Մասնակցել է հաղթանակի տոնահանդեսին Մոսկվայի Կարմիր հրապարակում։ Մանուկյանը անցել է կենսաթոշակի։ Ապրելով Ղափանում նամակագրական սերտ կապեր է պահպանել հանրապետության, երկրի շատ պիոներ-դպրոցականների հետ, նրանց պատմել պատերազմական տարիների իր մարտական ընկերների և Արկադի Գայդարի սխրագործությունների մասին[1]։
Պարգևներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Կարմիր աստղի շքանշան
- «Խիզախության համար» եռակի մեդալակիր