Խուան Կառլոս Օնգանիա
Խուան Կառլոս Օնգանիա | |
Կուսակցություն՝ | անկախ քաղաքական գործիչ |
---|---|
Կրթություն՝ | Ազգային ռազմական քոլեջ |
Մասնագիտություն՝ | սպա և քաղաքական գործիչ |
Դավանանք | կաթոլիկություն |
Ծննդյան օր | մարտի 17, 1914[1][2] |
Ծննդավայր | Marcos Paz, Buenos Aires, Բուենոս Այրես, Արգենտինա |
Վախճանի օր | հունիսի 8, 1995[1][2] (81 տարեկան) |
Վախճանի վայր | Բուենոս Այրես, Արգենտինա |
Թաղված | Լա Չակարիտա գերեզմանատուն |
Քաղաքացիություն | Արգենտինա |
Ինքնագիր | |
Պարգևներ | |
Խուան Կառլոս Օնգանիա (իսպ.՝ Juan Carlos Onganía Carballo, մարտի 17, 1914[1][2], Marcos Paz, Buenos Aires, Բուենոս Այրես, Արգենտինա - հունիսի 8, 1995[1][2], Բուենոս Այրես, Արգենտինա), արգենտինացի ռազմական և քաղաքական գործիչ, 1966-1970 թվականներին զբաղեցրել է Արգենտինայի նախագահի պաշտոնը։
Տնտեսական և սոցիալական քաղաքականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Մինչ Արգենտինայում նախորդ ռազմական հեղաշրջումներն ուղղված էին ռազմական խունտայի ժամանակավոր անցումային կառավարության ստեղծմանը, «Արգենտինական հեղափոխությունը», որը գլխավորում էր Օնգանիան, նպատակ է ունեցել ստեղծել նոր քաղաքական և սոցիալական կառուցվածք՝ հակադրելով այն լիբերալ ժողովրդավարությանը և կոմունիզմին։ Զինվորականները երկրի քաղաքական և ֆինանսական կյանքում զբաղեցրել են առաջատար պաշտոններ։ Քաղաքագետ Գիլյերմո Օ'Դոննելլը քաղաքական ռեժիմի այս տեսակը անվանել է «ավտորիտար-բյուրոկրատական պետություն»։ Նույնը վերաբերում էր նաև Բրազիլիայի ռազմական ռեժիմին (1964-1985 թվականներ), Աուգուստո Պինոչետի ռեժիմին Չիլիում (սկսած 1973 թվականից) և Խուան Մարիա Բորդաբրիինը՝ Ուրուգվայում։
Որպես ռազմական դիկտատոր՝ Օնգանիան դադարեցրել է քաղաքական կուսակցությունների գործունեությունը և վարել է պարտիսիպասիոնիզմի քաղաքականություն, որի ժամանակ տարբեր շահագրգիռ խմբերի ներկայացուցիչներ, ինչպիսիք են արդյունաբերողները, գյուղատնտեսական աշխատողները և այլ խմբեր, հանձնաժողովներ են ձևավորել՝ կառավարության հետ խորհրդակցելու համար։ Այնուամենայնիվ, այդ հանձնաժողովներին նշանակել է դիկտատորը։ Օնգանիան նաև դադարեցրել է գործադուլի իրավունքի գործածությունը։ Տնտեսության և սոցիալական ոլորտում նա հավատարիմ է եղել կորպորատիվ սկզբունքներին։
Տնտեսության նախարար Օնգանիա Ադալբերտ Քրիգեր Վասենայի կառավարությունում[3] հայտարարել է աշխատավարձի սառեցման (30% գնաճի միջոցով) և 40 %-ի արժեզրկման մասին, ինչը խիստ բացասաբար է ազդել արգենտինական տնտեսության (մասնավորապես, գյուղատնտեսության) վիճակի վրա՝ հօգուտ օտարերկրյա կապիտալի։ Քրիգեր Վասենան նաև դադարեցրել է կոլեկտիվ աշխատանքային պայմանագրերի գործողությունը, իրականացրել է հանքարդյունաբերության բարեփոխումներ, ինչը հանգեցրել է այս ոլորտում պետական ձեռնարկությունների մասնակի մենաշնորհի առաջացմանը, և ստորագրել է վարձավճարը չվճարելու դեպքում երկրից վարձակալներին վտարելու մասին օրենք։
Քաղաքականությունը մշակույթի և կրթության ոլորտում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Օնգանիայի կառավարումը նշանավորել է համալսարանների ինքնավարության ավարտմամբ, որը հաստատվել է 1918 թվականի համալսարանական բարեփոխումների արդյունքում։
Պետության ղեկավարի պաշտոնում գտնվելու մեկ ամսից պակաս ժամանակահատվածում Օնգանիան պատասխանատու է դարձել, այսպես կոչված, Երկար փայտերի գիշերվա համար, երբ չեղյալ է հայտարարվել համալսարանների ինքնավարությունը, որի ժամանակ ոստիկանությանը հրաման է տրվել ներխուժել Բուենոս Այրեսի համալսարանի ֆակուլտետներից մեկը։ Արդյունքում շատ ուսանողներ և դասախոսներ ծեծի են ենթարկվել և ձերբակալվել։ Նրանցից շատերը ստիպված են եղել ավելի ուշ լքել երկիրը, ինչը հանգեցրել է «ուղեղների արտահոսքի», որն Արգենտինայի գիտական աշխարհն զգում է մինչ օրս[4]։
Օնգանիայի հրամանով ռեպրեսիաներ են իրականացվել նաև «ապաբարոյության» սկզբունքներով, որոնք արգելում են մինի կիսաշրջազգեստների, տղամարդկանց համար երկար մազերի կրումը և բոլոր ավանգարդային շարժումները։ Այս բարոյական արշավն առաջացրել է միջին խավի արմատականացումը, որի ներկայացուցիչները զանգվածաբար ներկա էին Արգենտինայի համալսարաններում։
Բողոքներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Բանակում հայտնվել էին խմբակցություններ, որոնք կողմ էին եղել Օնգանիի իշխանության սահմանափակմանը։ Այսպիսով, 1968 թվականի մայիսի վերջին գեներալ Խուլիո Ալսոգարայն անհնազանդություն է հայտնել Օնգանիի կառավարությանը, սկսել են պետական հեղաշրջման մասին լուրեր հայտնվել։ Ի վերջո, Օնգանիան հեռացրել է բանակի ղեկավարներին. Ալեխանդրո Ագուստին Լանուսսեին փոխարինել է Խուլիո Ալսոգարան, Պեդրո Գնավին փոխարինել է Բենինյո Վարելը և Խորխե Մարտինես Սուվիրիային փոխարինել է Ադոլֆո Ալվարեսիը։
Բացի այդ, Օնգանիայի բռնապետական ռեժիմը թուլացել է աշխատողների և ուսանողների զանգվածային ապստամբության հետևանքով[5], որոնք ընդգրկում էին ամբողջ երկիրը, այդ թվում՝ Ռոսարիոյում[6] և Կորդովայում տեղի ունեցած ժողովրդական ելույթները[7]։ Գործադուլին մասնակցել է 5 միլիոն մարդ[5]։
Ի վերջո, գեներալ Ալեխանդրո Ագուստին Լանուսեի գլխավորած խումբը պահանջել է Օնգանիի հրաժարականը։ Խուան Կառլոս Օնգանիայի հրաժարականից հետո իր կառավարությունը տապալվել է ռազմական խունտայի կողմից[7]։
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Munzinger Personen (գերմ.)
- ↑ Строганов, 1995, էջ 201
- ↑ «Clarín». Արխիվացված է օրիգինալից 2009 թ․ մարտի 18-ին. Վերցված է 2020 թ․ մայիսի 11-ին.
- ↑ 5,0 5,1 Строганов, 1995, էջ 237
- ↑ «El Rosariazo» (իսպաներեն). Los’70. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ հուլիսի 17-ին. Վերցված է 2014 թ․ մարտի 21-ին.
- ↑ 7,0 7,1 Строганов, 1995, էջ 238
Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Строганов А. И. Новейшая история стран Латинской Америки. — М.: Высшая школа, 1995. — С. 415. — ISBN 5-06-002830-5
Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Օնգանիայի խորհուրդ
- Օնգանիի նախագահություն Արխիվացված 2018-07-17 Wayback Machine
- La noche de los bastones largos
- 30 años después
- Todo Argentina.net (historia) Արխիվացված 2018-07-17 Wayback Machine
- Julio Carreras. La política armada. Una historia de los movimientos revolucionarios argentinos, desde los Uturuncos y el FRIP, hasta el ERP y Montoneros (1959-1976). Quipu Editorial, Argentina, 2001.