Իվան Անդրեևսկի

Իվան Անդրեևսկի; ռուս.՝ Иван Ефимович Андреевский
Ծնվել է	մարտի 13 (25), 1831
Ծննդավայր	Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսական կայսրություն
Վախճանվել է	մայիսի 20 (հունիսի 1), 1891 (60 տարեկան)
Վախճանի վայր	Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսական կայսրություն
Մասնագիտություն	գրող, խմբագիր, իրավաբան, պատմաբան, արխիվագետ, արձակագիր, համալսարանի դասախոս և հիգիենիստ
Քաղաքացիություն	Ռուսական կայսրություն
Կրթություն	Սանկտ Պետերբուրգի կայսերական համալսարան (1852)
Աշխատավայր	Սանկտ Պետերբուրգի կայսերական համալսարան
Պարգևներ	և

Իվան Եֆիմովիչ Անդրեևսկի (ռուս.՝ Иван Ефимович Андреевский, մարտի 13 (25), 1831^[1], Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսական կայսրություն^[2]^[1] - մայիսի 20 (հունիսի 1), 1891, Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսական կայսրություն^[2]), ռուս գրող, իրավաբան, պատմաբան, արխիվագետ, ուսուցիչ, Սանկտ Պետերբուրգի կայսերական համալսարանի պրոֆեսոր և ռեկտոր, Սանկ-Պետերբուրգի հնագիտության կայսերական ինստիտուտի տնօրեն, Իրավագիտության ուսումնարանի հանրագիտարանի և ռուսական իրավունքի ու պատմության ամբիոնի վարիչ, Բրոքհաուզի և Եֆրոնի հանրագիտական բառարանի առաջին ութ հատորների խմբագիր։

Կենսագրություն

Ծնվել է Սանկտ Պետերբուրգում 1831 թվականի մարտի 13-ին (25) բժշկի, հետագայում բժշկության և վիրաբուժության դոկտոր Եֆիմ Իվանովիչ Անդրեևսկու ընտանիքում, ով ժամանակին համարվում էր մայրաքաղաքի լավագույն բժիշկներից մեկը։ Հայրը եղել է Սանկտ Պետերբուրգի «Ռուս բժիշկների ընկերության» հիմնադիրներից մեկը և առաջին նախագահը։ Նախնական կրթությունը ստացել է Պետերբուրգի 1-ին գիմնազիայում, որի տնօրենն այն ժամանակ Պետերբուրգի համալսարանի հայտնի պրոֆեսոր Պ.Դ.Կալմիկովն էր։

Կալմիկովի խորհուրդներն ու ցուցումները ուղղորդեցին Անդրեևսկու առաջին ուսանողական աշխատանքները, և նույնիսկ դրանից հետո մինչև իր դաստիարակի մահը, նա շարունակեց վայելել նրա ուշադրությունն ու ընկերությունը։

Անդրեևսկին շատ բան է պարտական նաև իր մյուս պրոֆեսորի՝ Կ. Ա. Նևոլինին, ով ներգրավել է նրան ռուսական իրավունքի բնագավառում պատմական հետազոտություններով, և որի հիշատակը երախտապարտ ուսանողը հարգել է նրա ստեղծագործությունների ամբողջական ժողովածուի հրատարակմամբ (Սանկտ Պետերբուրգ, 1857-1860)։

Բայց մասնագիտացում ընտրելիս նա չհետևեց Նևոլինի խորհրդին, ով համոզում էր նրան նվիրվել քաղաքացիական իրավունքին։

Քանի որ քաղաքացիական իրավունքի չոր վերացական բանաձևերը չէին գրավում երիտասարդ գիտնականին, նա ցանկանում էր աշխույժ հասարակական գործ. նրան ավելի շատ գրավում էին հասարակական կյանքի, քաղաքագիտության հիմնարար խնդիրները, ուստի նա մասնագիտանում էր դրանցում։

1852 թվականին ավարտելով Սանկտ Պետերբուրգի Կայսերական համալսարանի իրավագիտության ֆակուլտետը` թեկնածուի աստիճանով`նա անմիջապես սկսեց պատրաստվել մագիստրատուրայի քննությանը։

Ռուսաստանում դատական պրակտիկային ծանոթանալու համար ընդունվել է Սանկտ Պետերբուրգի նահանգային դատախազի պալատ, որի պաշտոնն այն ժամանակ զբաղեցնում էր Ն.Գ.Բոգուսլավսկին, ով անմիջապես կարողացավ հասկանալ երիտասարդի գիտական հետաքրքրությունները, և նրա առաջ բացեց վարչական և դատական մեխանիզմի բոլոր աղբյուրները։

Մագիստրոսական թեզի պաշտպանություն. Վարչական իրավունքի հայեցակարգ

1854 թվականին Իվան Եֆիմի Անդրեևսկին պաշտպանեց իր մագիստրոսական թեզը «Օտարերկրացիների իրավունքների մասին Ռուսաստանում մինչև 15-րդ դարի կեսերը» (Սանկտ Պետերբուրգ, 1854), որտեղ նա եկավ այն եզրակացության, որ «Ռուսաստանում օտարերկրացիները իրավունքների հնագույն պատմությունը վկայում են օտարերկրացիների նկատմամբ ռուսների իշխող իրավունքների մասին, բայց այնուամենայնիվ դրանք ավելի մեծ ներքին արժանապատվություն ունեն, քան այլ եվրոպական ժողովուրդների մոտ` օտարերկրացիների իրավունքները»։

Միևնույն ժամանակ, նա մատնանշեց օտարերկրացիների ազատ մուտքի և ելքի իրավունքը (Հին Ռուսաստանում), ռուսների լայն կրոնական հանդուրժողականությունը, օտարերկրացիներին քաղաքներում տներ ունենալու իրավունք շնորհելը և այլն։

Հին ռուսական սովորույթների և նորմերի որոշ իդեալականացում զուգորդվում է մագիստրոսական թեզի այս դրույթներում` պետական և միջազգային հարաբերությունների իսկապես մարդասիրական հայացքով, մի տեսակետ, որին նա հավատարիմ մնաց իր բոլոր գրվածքներում։

Անդրեևսկու կողմից մշակված վարչական իրավունքի հայեցակարգը որպես օրենք, որը կարգավորում է ոչ միայն և ոչ այնքան վարչական, այլ հասարակության բոլոր անդամների գործունեությունը. իրենց իրավասությունների շրջանակում բոլոր իրավական-հեղինակավոր սոցիալական անհրաժեշտության իրականացման համար^[3]. պաշտպանիչ գործառույթներ (հասարակության նյութական և հոգևոր բարեկեցության պաշտպանություն, ներառյալ հասարակական ֆիզիկական, մտավոր և սոցիալական առողջության, անվտանգության, բարոյականության, կարգուկանոնի, բնության, մշակույթի, արդյունաբերության, գյուղատնտեսության, ծառայությունների և այլնի պաշտպանություն) հիմնված էր պատմաիրավական մեթոդի վրա և, ի տարբերություն վարչական իրավունքի, ինչպես միջազգային իրավունքը այն հիմնված էր իրավական սովորույթի վրա։

Ա. Վիշինսկին 1938թվականին Պետության և իրավունքի հարցերով խորհրդային իրավագետների առաջին ժողովում պահանջեց ամբողջությամբ մերժել վարչական իրավունքի այդ մասը, որը կապված էր ոստիկանական իրավունքի հետ, հետևաբար, ԽՍՀՄ-ում և հետխորհրդային երկրներում վարչական իրավունքը վերափոխվեց միայն բժշկական իրավունքի, մինչդեռ շատ երկրներում վարչական իրավունքը ձևափոխված էր նաև մաքսային իրավունքով^[4]։

Մանկավարժական, վարչական և հասարակական գործունեություն

1855 թվականին Անդրեևսկին հրապարակեց «Նովգորոդի և գերմանական քաղաքների և Գոտլանդի միջև կնքված պայմանագրի մասին 1270 թվականին» դիսկուրսը (Սանկտ Պետերբուրգ) և, որպես մասնավոր դոցենտ, սկսեց դասախոսություններ կարդալ Սանկտ Պետերբուրգի համալսարանում` պետական և վարչական իրավունքի մասին։

Դասախոսության արդյունքն էր նրա «Ռուսական պետական իրավունքը» (հատոր I. Ներածություն և մաս I. Կառավարության մասին. Սանկտ Պետերբուրգ, 1866 թվականին), որում առաջին անգամ փորձ արվեց բացատրել ռուսական պետության պատմական հիմքերը, պետական իրավունքը եւ լուսաբանել դրանք արեւմտաեվրոպական գիտության տեսանկյունից։ Այստեղ նա ցույց տվեց գիտության հարցերը ժամանակի հրատապ կարիքների հետ կապելու իր ողջ կարողությունը. կարողություն, որն առանձնացնում էր նրա ողջ երկարամյա գործունեությունը` գիտական և հասարակական։ Թեման, որը նա ընտրել էր իր ատենախոսության համար, ուներ ժամանակակից մեծ նշանակություն և սերտորեն կապված Ալեքսանդր II-ի գահակալության մեծագույն բարեփոխումներից մեկի գործնական իրականացման հետ։ Այս աշխատությունը հստակորեն պարզաբանում է ներպետական օրենսդրության պատմության մանրամասն ուսումնասիրության անհրաժեշտությունը մոտ ապագայում դրա սկզբնավորման զարգացման համար։ Նախաբանում հեղինակը խոսում է նոր ներդրված «Զեմստվոյի հաստատությունների մասին կանոնակարգի» շահավետ նշանակության մասին։ Ինքնակառավարման մեծ սկիզբը, ըստ դոկտորի արդարացի դիտողության, նահանգապետի իշխանության բնույթը բոլոր առումներով դեպի լավը փոխելն էր։ Իվան Անդրեևսկին անդրադառնում է նույն նահանգապետական իշխանությանը իր հետագա հոդվածներից մեկում՝ «Գործադիր ոստիկանության բարեփոխումը Ռուսաստանում» («Պետական գիտելիքների ժողովածուում», Սանկտ Պետերբուրգ, 1878)։

Այս բարեփոխման ծանրության կենտրոնը, ըստ հեղինակի, գտնվում է նահանգապետի պաշտոնում։ Այս պաշտոնը զբաղեցնելու համար, կանգնելով ինքնակառավարման մարմինների կողքին, բավականաչափ բարձր քաղաքական որակավորում է պահանջվում։ Միայն այս պայմանով է հնարավոր ներդաշնակեցնել ոստիկանական պրակտիկան հասարակության և զեմստվոյի ոստիկանության գործունեության հետ։

1855 թվականին Անդրեևսկին համալսարանում դասախոսությունների հետ միաժամանակ Նևոլինի մահվան պատճառով Իրավագիտության դպրոցում ստանձնեց Հանրագիտարանի և Ռուսական իրավունքի պատմության ամբիոնի ղեկավարումը, որը նա զբաղեցրեց մինչև իր մահը^[5]։ Իսկ համալսարանում նրա դասախոսությունների համար որպես թեմա է ծառայել ոչ միայն պետական ու ոստիկանական իրավունքը։ Բազմակողմանի և հարուստ տեղեկատվությունը Իվան Եֆիմովին դարձրեց պրոֆեսորադասախոսական կազմի անգնահատելի անդամ, որոնց անունից նա հերթով կարդում էր գրեթե բոլոր այն բաժիններում, որոնք թափուր էին։

Բայց նրա սիրած ուսումնասիրությունների և դասախոսությունների առարկան ոստիկանության իրավունք էր, որի վրա նա վերջնականապես հաստատվեց 1859 թվականին, երբ Կալմիկովի մահով դադարեցրեց պետական իրավունքի դասավանդումը։ Օժտված լինելով մեծ հռետորի տաղանդով, յուրօրինակ, բայց չափազանց հաճելի բառակապակցությունով՝ Իվան Եֆիմովը ունկնդիրների ընդհանուր ուշադրությունը գրավեց իր վրա, երբ պրոֆեսորական ամբիոնի բարձունքից պաշտպանեց անհատական ազատության, հանրային ինքնակառավարման մեծ սկզբունքները։ Լուրջ էր այն տեղեկությունը, որ բազմաթիվ ունկնդիրներ բավականին բան էին խլում այս խոսուն դասախոսություններից, բայց ավելի կարևոր էր դասախոսի անձնական ազդեցությունը։

Ապագա դատավորների և ադմինիստրատորների սրտերում խորը հետք են թողել օրենքի և ինքնակառավարման մեծ սկզբունքները, իսկ սիրելի պրոֆեսորի բարեհամբույր վերաբերմունքը, դժվարությունների ժամանակ օգնելու մշտական պատրաստակամությունը,հանդուրժողականությունը սխալների և հոբբիների հանդեպ, երիտասարդությանը սեր և հարգանք ներշնչեց գիտնականների հանդեպ և թողեց ուսանողական տարիների ամենավառ հիշողությունները։ Աշխատելով քրտնաջան, գրեթե հանգիստ չունենալով, բայց, ծանրաբեռնված լինելով բազմաթիվ լուրջ ուսումնասիրություններով տարբեր գիտական ոլորտներում, չհաշված իր լայնածավալ հասարակական գործունեությունը, Իվան Եֆիմովը միշտ ավելի շատ ժամանակ էր գտնում մասնավոր զրույցների համար՝ ոչ մեկին չմերժելով` իր հեղինակավոր աջակցությամբ, առաջնորդությամբ, խորհուրդով օգնում էր մարդկանց։ Այս ամենը նրան դարձրեց Ռուսական կայսրության ամենահայտնի պրոֆեսորներից մեկը, և նրա կամընտրական դասախոսությունների ժամանակ լսարանները լեփ-լեցուն էին տարբեր ֆակուլտետների բազմաթիվ ուսանողներով։

Իր բազմակողմ ուսումնասիրությունների հիմնական թեմայի վերաբերյալ Իվան Եֆիմովը հրատարակեց դասընթաց «Ոստիկանական իրավունք» (2 հատոր, Սանկտ Պետերբուրգ, 1872; 2-րդ լրացուցիչ խմբ. - 1874), որը նույնիսկ 20-րդ դարի սկզբին մնաց այս գիտության ռուսական միակ ամբողջական դասընթացը։

Այն բաժանվում է երկու մասի՝ անվտանգության և բարեկեցության դոկտրինի, և այդպիսով ներառում է կառավարման ողջ դոկտրինան։ Հսկայական ծավալով և կատարման մեջ ներդաշնակ այս աշխատության մեջ հեղինակը հետապնդում է իր հիմնական գաղափարը. մասնավոր նախաձեռնության ազատության և հասարակության ու պետության աջակցության մասին այն դեպքերում, երբ մասնավոր անձի ուժերը անբավարար են անհատի համակողմանի զարգացման համար։

Յուրաքանչյուր հատուկ հարցի համար մենք այստեղ գտնում ենք գիտական վերլուծության, պատմական տվյալների և բոլոր երկրների գործող օրենսդրության ներկայացման արդյունքում ստացված տեսական սկզբունքներ։ Բովանդակության նման առատության շնորհիվ այս աշխատության նշանակությունը շատ առումներով դուրս է գալիս այն շրջանակից, որի համար այն ի սկզբանե նախատեսված էր. այն ոչ միայն դասագիրք է, այլ նաև քաղաքագիտության մի ամբողջ հանրագիտարան տեղեկատու Զեմստվոյի և քաղաքային ինքնակառավարման բոլոր գործիչների համար։

1883 թվականին Համալսարանի խորհուրդը Ի. Ե. Անդրեևսկուն ընտրեց ռեկտորի պաշտոնում, նա պահպանեց Համալսարանի նոր1884 թվականի կանոնադրությունը:Նրա ռեկտորությունը համընկավ համալսարանական կյանքի, թերեւս, ամենադժվար շրջանի հետ։ Հին կարգերի խախտումն ու նորերի ստեղծումը նրան պահում էին ծայրահեղ լարված վիճակում։ Պահանջեց նրա ողջ անսպառ եռանդը, ողջ զարմանալի հնարամտությունը և երիտասարդության հանդեպ անսպառ սերը հակադիր շահերը հաշտեցնելու, բուռն տարերքը խաղաղեցնելու համար։ Եվ բոլոր նրանք, ովքեր վերապրել են այս դժվար ժամանակաշրջանը, երբեք չեն մոռանա այն հեզությունն ու մեղմությունը, որով Իվան Եֆիմովը լուծեց իրեն հանձնարարված խնդիրը։ Չնայած զբաղվածությանը, նա չմոռացավ Ռուս բժիշկների ընկերությունը, որի առաջին նախագահը հայրն էր։

1887 թվականին Անդրեևսկին թողեց ռեկտորատությունը և միևնույն ժամանակ Սանկտ Պետերբուրգի համալսարանի պրոֆեսորի պաշտոնը։ Սակայն նախկին ռեկտորի և պրոֆեսորի համեստ բնակարանում դեռ կարելի էր հանդիպել երիտասարդ ուսանողների, ովքեր երբեք չէին լսել նրան, բայց շատ էին լսել նրա մասին. նրանք դիմեցին նրան ֆինանսական օգնության համար, խնդրեցին խորհրդատվություն և առաջնորդություն իրենց գիտական գործունեության մեջ և երբեք մերժում չստացան։

1888 թվականին Խարկովի պրոֆեսոր Հատենբերգեր, Կոնստանտին Կոնստանտինովիչը հրատարակել է «Կրկնություն ոստիկանական օրենքի համար, կազմված ըստ պրոֆ. Ի. Է. Անդրեևսկի» դասընթացը (2 մաս, Խարկով), իսկ ինքը՝ Անդրեևսկին, իր կյանքի վերջին ամիսներին սկսեց մշակել իր դասընթացի 3-րդ հրատարակությունը։

Իվան Եֆիմի Անդրեևսկին ծառայել է հայրենիքին մեկից ավելի ոլորտներում՝ ակադեմիական և մանկավարժական, նա նաև ականավոր հասարակական գործիչ էր։ Բարեփոխումների տարիներին նա, որպես շատ փորձառու իրավաբան, հրավիրվել է կառավարական որոշ հանձնաժողովներ, և տարբեր հարցերի շուրջ նրա կարծիքներն ուղղորդող նշանակություն են ունեցել։ 1885 թվականին Իվան Եֆիմովը, երբ դեռ համալսարանի ռեկտորն էր, նշանակվեց նաև Հնագիտական ինստիտուտի տնօրեն, որտեղ վարեց «Արխիվագիտության» բաժինը։ Այս գիտության վերաբերյալ իր տեսակետները նա շարադրել է «Արխիվագիտություն» և «Արխիվ» հոդվածներում, որոնք տեղադրված են Հանրագիտարանային բառարանում։ Իվան Եֆիմովը երկար ժամանակ չի եղել ինստիտուտի տնօրենը, բայց նա շատ է ծառայել մասնավոր նախաձեռնությամբ ստեղծված այս հրաշալի հաստատությանը:Նա ինստիտուտի հիմնադիր Ն.Վ. Կալաչևի անմիջական իրավահաջորդն էր և նրա ծրագրերի իրականացման եռանդուն կազմակերպիչը։ Վեց տարվա ընթացքում, այսինքն՝ մինչև իր մահը, Իվան Եֆիմովը կիրառեց իր բուռն սերը, ամենաանձնազոհ նվիրվածությունը, իր ողջ հսկայական գիտելիքները աջակցելու և բարձրացնելու այս օգտակար հաստատության պատշաճ բարձրությունը, որը գլխավորում էր գավառական արխիվագետների ընտանիքը, ովքեր զբաղվում են ազգային հնությունների ուսումնասիրությամբ և պահպանությամբ։

Իր կյանքի վերջին երկու տարիներին Իվան Եֆիմովն իր ժամանակի մեծ մասը նվիրել է «Հանրագիտարանային բառարանի» խմբագրման ծանր ու տքնաջան աշխատանքին։ Բնագիտական և տեխնիկական մասը թողնելով առանձին մասնագետների՝ նա իր ողջ եռանդը, իր գիտելիքները կիրառեց հումանիտար բաժնի կատարելագործման և ընդլայնման գործում։ Իր ողջ կյանքը նվիրելով ռուս հասարակության մեջ հումանիտար գիտելիքների տարածմանը, նա ցանկացավ վերջ տալ հայրենիքին մատուցած այս ծառայությունը «Հանրագիտարանային բառարանի» հրատարակմամբ, որը նա համարեց ամենանպատակահարմարը և ժամանակի կարիքներին համապատասխան, քանի որ հնարավոր է օբյեկտիվ ձևով ռուս հասարակությանը ծանոթացնել արևմտաեվրոպական մտքի և մշակույթի պտուղներին և ամփոփել այն ամենը, ինչ արվել է իր հայրենի երկրի ուսումնասիրության գործում։ Հենց այս միտքն է դրդել նրան ստանձնել «Հանրագիտարանային բառարանի» խմբագրի տքնաջան աշխատանքը։ Այս հրատարակությունը դարձավ Իվան Եֆիմովի սիրելի գործը։ Նա անխոնջ աշխատում էր որպես խմբագիր, որպես սովորական աշխատող, որպես հսկայական ձեռնարկության կազմակերպիչ։ Բայց նա չհասցրեց քաղել իր աշխատանքի պտուղները։

Հազիվ նրան հաջողվեց հրապարակումը բարձրացնել ցանկալի բարձունքին, հազիվ ավարտին հասցվեցին նախնական աշխատանքները, որոնք հրատարակման բարդ մեխանիզմին տվեցին այն ամբողջականությունն ու ներդաշնակությունը, որոնք պետք է ապահովեին գործի անխափան ընթացքը և դյուրացնեին խմբագրի աշխատանքը, երբ անողոք մահը տարավ նրան։ Իվան Եֆիմովը իր հետ տարավ շատ գաղափարներ` որոշ հոդվածների պատշաճ մշակման մասին, բայց գլխավորն արեց, հրապարակման պլան մշակելով` նա այն ապահովվեց գրական ուժերով, հրատարակության տվեց որոշակի տեսք։

Գրականություն

«Андреевский, Иван Ефимович». Բրոքհաուզի և Եֆրոնի հանրագիտական բառարան: 86 հատոր (82 հատոր և 4 լրացուցիչ հատորներ). Սանկտ Պետերբուրգ. 1890–1907.{{cite book}}: CS1 սպաս․ location missing publisher (link)
«Андреевский, Иван Ефимович». Բրոքհաուզի և Եֆրոնի հրեական հանրագիտարան: In 86 Volumes (82 Volumes and 4 Additional Volumes). St. Petersburg. 1890–1907.{{cite book}}: CS1 սպաս․ location missing publisher (link)
Андреевский_Иван_Ефимович // Список гражданским чинам четвёртого класса. Исправлен на 20 января 1881 года. — СПб., 1881. — С. 420.
Иван Ефимович Андреевский (1831—1891) // Томсинов В. А. Российские правоведы XVIII—XX веков: Очерки жизни и творчества. — М.: Зерцало, 2007. — Т. 1. — С. 468—478.

Ծանոթագրություններ

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 ^1,5 Андреевский, Иван Ефимович (ռուս.) // Энциклопедический словарь / под ред. И. Е. Андреевский — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1891. — Т. IV. — С. I—VIII.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 Андреевский Иван Ефимович // Большая советская энциклопедия (ռուս.): [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969.
↑ Порядок определения общественной необходимости определялся ликвидированным в законодательстве СССР и постсоветских стран в соответствии с тезисами «Система советского социалистического права», разработанными и изданными Институтом права Академии наук СССР весной 1941 года и сохранившими актуальность и в настоящее время, публичным правом — системой правовых норм, регулирующих отношения, в которых наряду с индивидуальными интересами одного или нескольких его участников реализуется интерес общества в целом, в результате ликвидации публичного права создаётся возможность волюнтаристского определения интересов общества игнорирующим правовой обычай неопределённым кругом лиц с неопределёнными полномочиями.
↑ Иоффе О. С., Шаргородский М. Д. Вопросы теории права. Юридическая литература. — М., 1961
↑ Головин, Константин Фёдорович в своих Воспоминаниях называет его Андриевским.

[_cd930fcd641b6958-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 ^1,5 Андреевский, Иван Ефимович (ռուս.) // Энциклопедический словарь / под ред. И. Е. Андреевский — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1891. — Т. IV. — С. I—VIII.

[_81f811f2a46c317d-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 Андреевский Иван Ефимович // Большая советская энциклопедия (ռուս.): [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969.

[3] Порядок определения общественной необходимости определялся ликвидированным в законодательстве СССР и постсоветских стран в соответствии с тезисами «Система советского социалистического права», разработанными и изданными Институтом права Академии наук СССР весной 1941 года и сохранившими актуальность и в настоящее время, публичным правом — системой правовых норм, регулирующих отношения, в которых наряду с индивидуальными интересами одного или нескольких его участников реализуется интерес общества в целом, в результате ликвидации публичного права создаётся возможность волюнтаристского определения интересов общества игнорирующим правовой обычай неопределённым кругом лиц с неопределёнными полномочиями.

[4] Иоффе О. С., Шаргородский М. Д. Вопросы теории права. Юридическая литература. — М., 1961

[5] Головин, Константин Фёдорович в своих Воспоминаниях называет его Андриевским.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]