Էսպերանտո գրականություն

Էսպերանտո գրականություն, էսպերանտո լեզվով գրականությունն է։ Այն սկիզբ է առել էսպերանտոյով 1887 թվականին առաջին տպագրությունից առաջ։ Լեզվի ստեղծողը՝ Լյուդվիկ Լազարուս Զամենհոֆը, բանաստեղծություններ ու արձակ է թարգմանել այս լեզվով` ստուգելու համար լեզվի ավարտունությունն ու արտահայտչականությունը և մի քանի թարգմանություններ ու էսպերանտո լեզվով գրված կարճ բանաստեղծություն է հրատարակել՝ որպես այս լեզվով առաջին` Unua Libro գրքի հավելված։ Լեզվի այլ տիրապետողներ գրել են պատմվածքներ և էսսեներ. Հենրի Վալլիեննեն առաջինն էր, որ վեպեր է գրել այս լեզվով։ Բացի մի քանի բանաստեղծություններից՝ էսպերանտոյով առաջին երկու տասնամյակում գրված գրականությունն այսօր միայն պատմական հետաքրքրություն է ներկայացնում։

Երկու համաշխարհային պատերազմների ընթացքում մի քանի բանաստեղծներ ու վիպագիրներ հրատարակել են իրենց առաջին աշխատանքները։

Ժամանակակից գրողներից են Կլոդ Պիրոնն ու Վիլյամ Օլդը, որն առաջադրվել է Գրականության Նոբելյան մրցանակի։

Էսպերանտո լեզվով զգալի նյութեր կան Բրեյլի գրերով, քանի որ ռուս կույր էսպերանտիստ Վասիլի Երոշենկոն, որը 1910-1920-ական թվականներին գրել ու դասավանդել է Ճապոնիայում ու Չինաստանում, և Հարոլդ Բրաունը մի քանի ժամանակակից պիեսներ են գրել էսպերանտոյով։

Էսպերանտո լեզվով գրքերի ամենամեծ հավաքածուն Էսպերանտոյի Միջազգային Ասոցիացիայում է, որն առաջարկում է մոտավորապես 4.000 գիրք։ Էսպերանտոյով գրվել և հրատարակվել է մոտավորապես 130 վեպ^[1]։ Երեք հիմնական ամսագրեր` Fonto, Literatura Foiro և Beletra Almanako, տպագրվում են պարբերաբար։ Էսպերանտո գրականության ամենահարուստ ուղեցույցը Ջեֆրի Սութոնի Concise Encyclopedia of the Original Literature of Esperanto հանրագիտարանն է, որը տպագրվել է էսպերանտոյով խոսող գրողների միության հովանավորությամբ։