Տխրության ժամանակը դեռ չի եկել
 ռուս.՝ Время печали ещё не пришло | |
|---|---|
| Երկիր |  Ռուսաստան |
| Ժանր | դրամա |
| Թվական | 1995 |
| Լեզու | ռուսերեն |
| Ռեժիսոր | Սերգեյ Սելյանով |
| Դերակատարներ | Վալերի Պրիյոմիխով, Պյոտր Մամոնով, Մարինա Լևտովա և Միխայիլ Սվետին |
| Կինոընկերություն | CTB կինոընկերություն և Լենֆիլմ |
| Տևողություն | 95 րոպե |
«Տխրության ժամանակը դեռ չի եկել» (ռուս.՝ «Время печали ещё не пришло»), ռեժիսոր Սերգեյ Սելյանովի ֆիլմը[1][2][3], որը նկարահանվել է 1995 թվականին։ Սելյանովի վերջին ռեժիսորական աշխատանքն է, որից հետո նա սկսել է զբաղվել բացառապես ֆիլմերի պրոդյուսերությամբ։
Սյուժե[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Նկարիչ և դրամանենգ Իվանովը հիշում է իր մանկությունը, որն անցել է գյուղում, որտեղ բնակվում էին ռուս Գրինյան, գնչու Յաշկան, թաթար Ժիբբաևը, հրեա Շմուկլեր և գերմանացի Վիլման։ Անսպասելիորեն այստեղ գալիս է հետազոտիչ Մեֆոդին, որից հետո ավանի բնակիչների առանց այդ էլ տարօրինակ գոյությունը դառնում է միանգամայն անհեթեթ։
Մի օր հետախուզիչը հաղորդում է Իվանովային, որ այդ օրը պետք է տեղի ունենա ինչ-որ վճռորոշ իրադարձությունները, որից հետո նրանք իրականացնում են որոշակի գեոդեզիական ուսումնասիրություններ և սպասում կեսօրին։ Այնուհետև Մեֆոդիը հայտնում է, որ որոշակի վայրում 20 տարի անց արեգակնային խավարում կլինի, իսկ հետո Արեգակը կանցնի Ջրհոսի համաստեղություն, որից հետո կսկսվի նոր դարաշրջան։ Խնջույքից հետո բոլոր կերպարները փորձում են գտնել իրենց նոր ճանապարհը կյանքում։
Ավետյաց երկիրը քսան տարի անց։ Դաշտի մեջտեղում աճել է հզոր կաղնի։ Նրա տակ հավաքվում են գյուղի նախկին բնակիչները, սեղան են գցում և հիշում անցյալը։ Բոլորին զարմացնում է Մեֆոդիի բացակայությունը, սակայն Յաշկայի հուշումից հետո բոլորը հասկանում են, որ կաղնին Մեֆոդին է, ինչը, սակայն, չի խանգարում խնջույքին։ Արդյունքում խավարման ժամանակ բոլորը քնում են։
Այդ ժամանակ Իվանովին թվում է, որ ինքը թռչում է ինքնաթիռով։ Նկարիչն օգտագործում է Մեֆոդիից ստացված հատուկ նյութը ատրճանակի իմիտացիա պատրաստելու համար, որից հետո պահանջում է փոխել ուղղությունը դեպի Փարիզ։ Այնուամենայնիվ, անձնակազմը և ուղևորը այնքան էլ հիասթափված չեն այս փաստից։ Վայրէջքից հետո պարզվում է, որ Իվանովը հայտնվել է այն վայրում, որտեղ ստեղծվել են Փարիզի դեկորացիաները։ Սակայն երբ նա արթնանում է, պարզվում է, որ գտնվում է հայրենի գյուղում՝ համագյուղացիների խմբից ոչ հեռու։
Դերերում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Վալերի Պրիյոմիխով – Իվանով
- Պյոտր Մամոնով – Մեֆոդի
- Մարինա Լևտովա – Լյալյա / Սոնյա
- Միխայիլ Սվետին – Ժիբբաև
- Սերգեյ Պարշին – Գրինյա / Գրիգորի Պեչկին
- Սեմյոն Ստրուգաչով – Ալեքսանդր Շմուկլեր
- Յուրիս Ստրենգա – Գերման Վոլֆովիչ Վիլման
- Վիկտոր Դեմենտ – Յաշկա
- Տատյանա Ժուրավլյովա – Շեպոտուխա տատ
- Պյոտր Վասիլև – Իվանովը մանկության տարիներին
- Նիկոլայ Մուրավյով – Իվանով ավագ
- Ալեքսանդր Շևելև – Պրոպալով
- Սվետլանա Բուլինենկովա – Վիկա
- Գալի Աբայդուլով – ուղևոր
- Ֆաթիմա Սանյա – Լոլա, Գրինյայի ընկերուհին
Մրցանակներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- 1995 - ժյուրիի հատուկ մրցանակ ռեժիսուրայի համար (Ս. Սելյանով) «Կինոտավր-95» կինոփառատոնում (Սոչի)
- 1995 - Promotional Award մրցանակ Cottbus Film Festival of young East European Cinema-ում
- 1995 - հանդիսատեսի համակրանքի մրցանակ Չիկագոյի միջազգային փառատոնում
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ «Юбилей Петра Мамонова - новости кино - 14 апреля 2016». Кино-Театр.РУ. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 20-ին.
- ↑ «Печальный дух кино – Газета Коммерсантъ № 157 (5667) от 31.08.2015». kommersant.ru. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 20-ին.
- ↑ «Виктор Демент: "Картина "Находка", несмотря на трагичность сюжета, получилась довольно светлой"». proficinema.ru. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 20-ին.
Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- «Время печали ещё не пришло» на сайте «Энциклопедия отечественного кино»
- 100 главных русских фильмов по версии журнала «Афиша»
|
